Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ένας εκκεντρικός αφηγητής καταγράφει σ’ ένα ημερολόγιο την καθημερινή του πάλη με τα πάθη και τις διαστροφές του, ενώ οδηγείται, σχεδόν νομοτελειακά και αναπότρεπτα, στην τέλεση ενός φόνου. Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα ιδιότυπο «ημερολόγιο ενός δολοφόνου», αλλά και μπροστά σ’ ένα χρονικό του τέλους μιας εποχής, το οποίο είναι ταυτόχρονα και ένα αριστοτεχνικό πορτρέτο της ανθρώπινης ψυχής, με όλες τις υπερβολές και τα καπρίτσια της.
«Ομολογώ ότι συνεχίζω να γράφω για καθαρά ηδονοθηρικούς λόγους. Γράφω για μένα και για τους φίλους μου. Δεν διαθέτω ευρύ κοινό, μήτε φήμη ή κρατικό βραβείο. Γνωρίζω εις βάθος τη λογοτεχνική στρατηγική και την περιφρονώ. Με θλίβει η αφέλεια των συγχρόνων μου και τη σέβομαι. Επιπλέον, κολακεύομαι να πιστεύω ότι δεν επαναλαμβάνομαι ποτέ, ότι δε ζητάω δανεικά από ξένες δόξες, ότι είμαι πάντα παρθένος κι ότι αυτός ο ναρκισσισμός πληρώνεται πολύ ακριβά. Με την αδιαφορία των άλλων. Εγώ, όμως, όπως είπα, γράφω για καθαρά ηδονοθηρικούς λόγους.»
Η άποψή μου:
Ψέματα δεν θα πω. Ο Τέγκι με δυσκόλεψε. Ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι, μόλις 160 σελίδες, μού δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα, με μπέρδεψε ως προς το θέμα του και τον σκοπό που γράφτηκε, με γονάτισε με τις αλήθειες που είπε. Η διήγηση κινείται μέσα σ’ ένα δυσδιάκριτο φάσμα, ρεαλισμού, έντονης θρησκευτικότητας, ελευθεριότητας, φαντασίας, κουτσομπολιού και προσωπικών σκέψεων του Υποκόμη, που πολλές φορές είχα την αίσθηση ότι διάβαζα μια διαφορετική ιστορία σε κάθε “κεφάλαιο”. Διόλου περίεργο αν κανείς λάβει υπόψη του την πολυσχιδή και ταλαντούχα φύση του ίδιου του συγγραφέα.
Ο Λασκανό ντε Τέγκι γεννήθηκε στην Κονσεπσιόν της Ουρουγουάης το 1887 και προερχόταν από σχετικά εύπορη, αστική οικογένεια. Μεγάλωσε σε ένα κλίμα κουλτούρας και πολιτισμού, που του έδωσε όλα τα απαραίτητα εφόδια να καλλιεργήσει ο ίδιος τις καλλιτεχνικές του τάσεις. Αν και δεν είναι εξακριβωμένο, ο ίδιος δήλωνε ότι σπούδασε ιστορία και φιλολογία. Για χρόνια εργάστηκε ως δημοσιογράφος πολιτικής και καλλιτεχνικής ειδησεογραφίας σε αργεντίνικα περιοδικά κι εφημερίδες και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, βρέθηκε στο Παρίσι κάνοντας από δουλειές του ποδαριού και φθάνοντας μέχρι να καταλάβει σημαντικές θέσεις, όπως πρόξενος ή αναπαλαιωτής διατηρητέων δημόσιων κτιρίων. Όλα τα παραπάνω τα αφηγείται ο ίδιος στη βιογραφία του και ομολογεί ότι θεωρεί τον εαυτό του έναν “ακροβάτη της λογοτεχνίας που συχνά αλλάζει όνομα και ύφος”. Ο Τέγκι εκδίδει μυθοστορήματα, ποίηση, ζωγραφίζει, γράφει ιστορικά βιβλία. Ζει μια μποέμικη ζωή και ανακηρύσσει ο ίδιος τον εαυτό του "Υποκόμη", δίνοντάς του τίτλο ευγενείας. Όχι γιατί θεωρούσε τον εαυτό του σημαντικό αλλά γιατί ήταν μέρος της συμβολικής γραφής του και η καταβύθισή του στο παράλογο.
.jpeg)
Η γραφή του Τέγκι με εντυπωσίασε με την αμεσότητά της, τον μοντέρνο τρόπο της -αν και αφορά ένα κείμενο που εκδόθηκε 100 χρόνια πριν. Δεν διστάζει να παραθέσει όλη την μαυρίλα και την ένδεια της ανθρώπινης ψυχής δημιουργώντας απόγνωση και στην αμέσως επόμενη σελίδα να γράψει ύμνους για την ανθρώπινη φύση. Είναι αξιομνημόνευτη η άνεσή του να κινείται ανάμεσα στα δίπολα της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Προσωπικά γοητεύτηκα. Σε όλα αυτά προσθέστε χιούμορ, αυτοσαρκασμό, διεισδυτικό κριτικό μάτι και την παραδοχή ότι το βιβλίο δεν γράφτηκε για να το διαβάσει το κοινό αλλά μόνο οι φίλοι του. Αλλά καταλαβαίνει κανείς ότι ξαναστειεύεται... Ή μήπως όχι; Μου άρεσε πάρα πολύ.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Υποκόμης ντε Λασκάνο Τέγκι
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Σελίδες: 160
Ημερ. έκδοσης: 08/07/2020
ISBN: 978-618-5400-22-4
Βιογραφικό του συγγραφέα:
.jpg)
