---Δημοσιεύτηκε: 26/10/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Είναι ένα βιβλίο καταπληκτικό. Κάθε στιγμή της ιστορίας γίνεται οπτασία. Στην αρχή μια νέα γυναίκα Κορσικανή, σ’ έναν καταυλισμό, τυλιγμένη με κουβέρτες και βυζαίνοντας το παιδί της. Στο τέλος, μπροστά στο πτώμα που κείτεται ανοιγμένο σταυρωτά, μια φιλονεικία ανάμεσα σε Γάλλους και σε Άγγλους. Ο Αντομάρκι δηλώνει πως το κλίμα της Αγίας Ελένης επιδείνωσε την αρρώστια του Αυτοκράτορα. Οι Άγγλοι το αρνούνται και δηλώνουν πως τα σπλάχνα είναι γερά. Αντί γι’ άλλη απάντηση ο Αντομάρκι περνάει το δάχτυλό του μέσα από την τρύπα του στομαχιού. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πίνακες περνούν όλες οι εικόνες αυτής της καταπληκτικής ζωής. Και πέρα απ’ αυτές τις εικόνες, η εξήγηση δοσμένη με μερικές συναρπαστικές γραμμές. Από τον καιρό που ο Εμίλ Λούντβιχ άρχισε να μελετάει τον Ναπολέοντα, η εξήγηση αυτή δεν άλλαξε σχεδόν. Έτσι διαβάζουμε το καταπληκτικό πορτραίτο του Βοναπάρτη στο στρατό της Ιταλίας. «Τον έπαιρνε κανείς περισσότερο για μαθηματικό ή θεόληπτο παρά για στρατιωτικό». Κι αν χρωστούσε πραγματικά στο συνδυασμό αυτόν τη μεγαλοφυία του; Ταυτόχρονα νιώθουμε τον ιστορικό να ενδιαφέρεται για το χαρακτηριστικό ανέκδοτο. Αφού περιέγραψε την καταπληκτική δραστηριότητα του εικοσιεφτάχρονου στρατηγού, προσθέτει: «Μέσα σ’ αυτές τις ξέφρενες διαδρομές, πάνω απ’ τους αυχένες των βουνών, τα οροπέδια, τα φαράγγια, ανάμεσα στους βρυχηθμούς των κανονιών, των δικών του και του εχθρού, κάποια μέρα σπάει μες στην τσέπη του το τζάμι που προστάτευε τη μινιατούρα της Ιωσηφίνας. Χλώμιασε φρικτά και, σταματώντας τ’ άλογό του, λέει στον Μπουριέν: "Το τζάμι έσπασε, η γυναίκα μου αρρώστησε ή με απατά, εμπρός!"»
Τέτοιο είναι το βιβλίο: πολύ κοντά στη ζωή, θαυμαστό για την ορμή και το χρώμα του. Δεν είναι ούτε η κριτική και ντετερμινιστική ιστορία του Αλμπέρ Σορέλ, ούτε οι ατέλειωτες λεπτομέρειες του Φρεντερίκ Μασόν, αν κι έχει τη λογική τού ενός και την ακρίβεια τού άλλου. Αυτό που ο συγγραφέας προσθέτει στην πιο πλατιά ενημέρωση και στην πιο ζωντανή αντίληψη, είναι ένα δραματικό αίσθημα της πραγματικότητας, μια τέχνη ζωγράφου και ανθρώπου του θεάτρου, μια φαντασία που την εξυπηρετεί η πείρα. Έτσι το έργο αυτό διαβάζεται απ’ την αρχή ως το τέλος με θερμό ενδιαφέρον.
Ο Ναπολέων είπε: H Μεγαλοφυία είναι ένα μετέωρο που πρέπει να καεί για να φωτίσει τους ανθρώπους. Κι έκανε το Λόγο Πράξη.
Η άποψή μου:
«Εγώ δεν είμαι απόγονος. Είμαι πρόγονος».
-Ναπολέων Βοναπάρτης, 1769-1821-
Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο για την παγκόσμια Ιστορία, όπως ο Ναπολέοντας Βοναπάρτης, δύσκολα θα γραφτούν αντικειμενικά πράγματα. Ωστόσο πέρα από διάφορες «παγιωμένες» και «σταθερές» απόψεις για αυτόν τον ηγέτη και αυτοκράτορα της Γαλλίας, που κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια στις εκδόσεις, υπάρχουν και γνώμες εμβριθείς και σχεδόν κοντά στην αντικειμενικότητα, που τολμώ να πω ότι ξεσκεπάζουν ακόμα και τις πιο μύχιες σκέψεις, αν αυτό θα ήταν δόκιμο να ειπωθεί, αυτού του ηγέτη.
Ένα τέτοιο βιβλίο-βιογραφία είναι και αυτό του Γερμανού Εμίλ Λούντβιχ, γνωστότατου βιογράφου και λογοτέχνη του περασμένου αιώνα. Ο Λούντβιχ, Εβραίος στην καταγωγή και γεννημένος υπό το όνομα Κον το 1881 το οποίο και άλλαξε σε Λούντβιχ, στο Μπρέσλαου της Πολωνίας, είναι και θεωρείται ένας σπουδαίος βιογράφος. Έγραψε μεταξύ άλλων τις βιογραφίες του Γκαίτε, του Βίσμαρκ, του Χριστού κ.α. Επίσης πήρε σημαντικότατες συνεντεύξεις από τον Στάλιν, τον Ατατούρκ, τον Μουσολίνι. Ακόμα, και κάτι που πιθανόν να μην γνωρίζουν πολλοί, έγραψε, ως δημοσιογραφική βιογραφία (αρκετά σύντομη) 18 συνεχειών τη βιογραφία του Ελ. Βενιζέλου υπό τον τίτλο “Βενιζέλος”-Ο Έλλην Οδυσσεύς!». Πέθανε στην Ασκόνα της Ελβετίας το 1948.
Η γραφή του πολύ κοντά στα σημερινά δεδομένα. Έρχεται με μία γλώσσα, απλή σχεδόν εκλαϊκευμένη. Απολύτως κατανοητός, μάς παρουσιάζει τον Ναπολέοντα ως άνθρωπο απογυμνωμένο από την αχλή της δόξας του. Ανθρώπινος, με πάθη, αδιέξοδα, σκέψεις που τυραννούν τον καθένα μας, αποφασιστικότητα ηγέτη, αμφιταλαντεύσεις εραστή, αναποφασιστικότητες μπροστά στην οικογένεια. Ηγέτης στην κραταιά Γαλλία, αλλά συνεχώς καθοδηγούμενος από τον έρωτα, ή αυτό που επιθυμούσε διακαώς από το γυναικείο φύλο, μπροστά στις γυναίκες. Η μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα είναι ότι πέρα από την ιστορική αφήγηση των γεγονότων, αναλύει διεξοδικότατα την ψυχολογία του ανδρός. Και πάει ακόμα παραπέρα, εξετάζει λεπτομερέστατα ακόμα και αυτά τα κίνητρα, τα ελατήρια των ενεργειών του Ναπολέοντα.
Η αφήγησή του βιβλίου του χωρίζεται σε πέντε μέρη υπό τους τίτλους βιβλία. Α' - Το νησί, Β΄- Ο χείμαρρος, Γ' - Το ποτάμι, Δ΄ - Η θάλασσα, Ε' Ο βράχος. Είναι φαντάζομαι απολύτως κατανοητό, από τους τίτλους το πώς χειρίζεται, ο συγγραφέας, και το πώς αναπτύσσει την εξιστόρηση της ζωής του Ναπολέοντα. Αρχίζοντας από τον γενέθλιο τόπο του, το νησί της Κορσικής, περνάει μετά σταδιακά και με λεπτομέρεια στην αρχή της πορείας του, στη δύναμη της ορμής του, στην εξάπλωση αυτής της δύναμης για να καταλήξει στον βράχο, στο άλλο νησί, αυτό της Αγίας Ελένης όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Αν λοιπόν θεωρείτε ότι μια βιογραφία είναι σημαντικό βιβλίο για εσάς, αν πιστεύετε ότι μπορεί η ανάγνωση της ιστορίας ενός τέτοιου ανθρώπου να σας προσφέρει πέρα από ευχαρίστηση και βαθύτατη γνώση το πώς λειτουργούσαν και λειτουργούν οι ηγέτες, νομίζω ότι θα αποζημιωθείτε στο έπακρο. Να σημειώσουμε εδώ και την εξαιρετική μετάφραση του Σπύρου Σκιαδαρέση, που φωτίζει με νέα και γλαφυρή γλώσσα το αρχικό κείμενο.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Έμιλ Λούντβιχ
Μετάφραση: Σπύρος Σκιαδαρέσης
Σελίδες: 584 / Διαστάσεις: 17 x 24
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018
ISBN: 978-960-606-092-2
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Έμιλ Λούντβιχ (1881-1948) ήταν Γερμανός συγγραφέας, γνωστός κυρίως για τις βιογραφίες του. Γεννήθηκε στο Μπρέσλαου της Πολωνίας και ήταν γιος του οφθαλμολόγου Χέρμαν Κον. Σπούδασε νομική, αλλά δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα του δικηγόρου και επιδόθηκε στη συγγραφή. Έγραψε ποιήματα και θεατρικά έργα και το 1906 εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ανταποκριτής γερμανικής εφημερίδας. Η δημοσιογραφική του σταδιοδρομία συνεχίστηκε και μετά τον πόλεμο, οπότε πήρε συνεντεύξεις από τους Μουσολίνι, Κεμάλ, Στάλιν και Μάζαρυκ. Το 1920 έγραψε τη βιογραφία του Γκαίτε, η οποία τον καθιέρωσε ως κορυφαίο εκπρόσωπο της «νέας σχολής» της βιογραφίας, της εκλαϊκευμένης δηλαδή μορφής της. Ακολούθησαν βιογραφίες του Ναπολέοντος, του Χριστού και του Βίσμαρκ, πολύ δημοφιλείς διεθνώς και «πολύ επικίνδυνες» κατά τον Γκαίμπελς. Τα σχετικά με τον Βίσμαρκ και τον Γουλιέλμο Β' έργα του, αναφερόμενα στην αντίθεση των δύο ανδρών, τον έφεραν αντιμέτωπο με τον έκπτωτο αυτοκράτορα σε δικαστικό αγώνα, που έληξε αισίως για τον Λούντβιχ. Το 1940 αναχώρησε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, απ’ όπου επέστρεψε στην Ελβετία μετά τον πόλεμο.
.jpg)
