---Δημοσιεύτηκε: 26/10/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Καπράγια, Τοσκανικό Αρχιπέλαγος, Φεβρουάριος 1914
Μου είπαν πως η Οφέλια δεν υπάρχει. Το είπε κι ο γιατρός. Πρώτη φορά ερχόταν γιατρός στο σπίτι, πρώτη φορά έβλεπα από κοντά κάποιον ξένο. Του άρπαξα το χέρι και του έδειξα την Οφέλια.
“Κοίτα! Τη βλέπεις;”
Κοίταξε εκεί που έδειχνα και στράφηκε προς το μέρος μου. Έβαλε το χέρι στο μέτωπό μου.
“Έχεις πυρετό” μου είπε μόνο.
“Τη βλέπω, σε κοιτάζει” επέμεινα.
“Είναι ο πυρετός. Όταν περάσει, θα φύγει κι αυτή μαζί του.”
Θέλησα να του πω πως υπήρχε και πριν από την αρρώστια, μα η νόνα Γκρατσιέλα μου έκανε νόημα να μη μιλήσω. Έτσι, έκλεισα τα μάτια για να μη βλέπω. Κι από κείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Η Οφέλια ερχόταν στα όνειρά μου κι έμενε όταν ξυπνούσα -ένας εφιάλτης που μόνο ο Αγκοστίνο μου μπόρεσε να σπάσει.
Γεννήθηκα με το σημάδι του διαβόλου που φέρουν όλα τα θηλυκά της γενιάς της Γκρατσιέλας, κι όπου πάμε, σπέρνουμε κακοτυχία, φονικά, κι ο τόπος ερημώνει. Είμαι η Ρομίνα και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που ζω.
Μια σειρά από φονικά συνταράσσει τη μικρή κοινωνία της Καπράγιας. Σ’ αυτά προστίθεται μια επιδημία ευλογιάς, και οι μέρες γίνονται όλο και πιο σκοτεινές. Η παράνοια, ο φόβος και ο θρησκευτικός φανατισμός παίρνουν τα ηνία, και όλοι ψάχνουν το εξιλαστήριο θύμα. Οι ήρωες, παγιδευμένοι στα στενά πνευματικά και γεωγραφικά όρια του νησιού, πασχίζουν να περισώσουν ό,τι μπορούν από τις επιθυμίες τους, ερχόμενοι σε ευθεία σύγκρουση με τις κοινωνικές επιταγές. Το τέλος έρχεται με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μνήμες ανασύρονται, και η τραγική αλήθεια ρίχνει άπλετο φως στο σκοτάδι.
Η άποψή μου:
Ο τόπος της δράσης του μυθιστορήματος είναι ένα απόμερο νησί με λίγους κατοίκους, μαθημένους στα δύσκολα, η Capraia, η νήσος των Κάπρων, ένας αγριότοπος του Τοσκανικού Αρχιπελάγους. Απομονωμένο και ηφαιστειακό, χρησίμευσε σαν φυλακή από το 1873 ως το 1986 και έκτοτε λατρεύεται από τους τουρίστες.
Στο μυθιστόρημα, τοποθετημένο χρονικά από το 1910 ως το 1914, υπάρχει ζωή στην Καπράγια. Τα ανθρώπινα πάθη ποτέ δε νιάστηκαν για τον περίγυρο, όσο αυστηρός και να ήταν. Το αντίθετο. Όσο πιο δύσκολος ο στόχος, τόσο δυνατότερα γίνονται. Κι όταν επισκέπτεται το νησί η ευλογιά, με τον θάνατο να καραδοκεί, τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο, ο ορίζοντας μικραίνει και το σκοτάδι κυριαρχεί. Οι προκαταλήψεις γιγαντώνονται και σπέρνουν φοβερές και αναίτιες συμφορές, φονικά που μένουν για χρόνια ανεξιχνίαστα.
Λιτή, δυνατή και στακάτη γραφή, σε παρασύρει σαν ανεμοστρόβιλος, ακόμη κι όταν περιγράφει τον αέρα που φυσά. Η συγγραφέας, για άγνωστους λόγους, επιλέγει να ξεκινήσει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο νωρίτερα, ωστόσο, η γραφή της δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες.
Θα περιμένω το επόμενο βιβλίο της Πέμης Γκανά και σας συνιστώ να διαβάσετε το "Καπράγια"!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Τρεις μέρες ψυχορραγούσε και την τέταρτη έκλεισε τα μάτια του για πάντα. Για πάντα. Ακούγεται τρομακτικό και είναι πράγματι. Μια κηδεία θλιβερή. Μόνοι μας, ο γιατρός, ο καπτα-Μπερτόλο, εγώ με τη μάμα, και δυο φίλοι καρδιακοί του πατέρα. «Όλοι κι όλοι πέντε άνθρωποι. Αυτό είναι μόνο;» αναλογίστηκα. «Σ’ όλη του τη ζωή μόνο πέντε ανθρώπους γνώρισε;»
Όλοι οι υπόλοιποι είχαν κλειστεί στα σπίτια τους απ’ τον φόβο της αρρώστιας. Μισάνοιγαν τα παράθυρα στα κλεφτά για λίγο μόνο. Για μια ματιά, έτσι, ν’ αποχαιρετήσουν τον νεκρό καθώς περνούσε από μπρος τους. Τους διέκρινα με κόπο μέσα στα μισοσκότεινα δωμάτια καθώς διαφαινόταν μονάχα το άσπρο των ματιών τους. Πού και πού κάποιο χέρι βιαστικό έκανε το σχήμα του σταυρού. Κάποιοι άλλοι έριχναν κλαδιά βασιλικού, που μόλις έπεφταν στο χώμα βρόμιζαν από τη λάσπη και χάνονταν καθώς τα πατούσαμε αδιάφοροι.
Και μ’ έπιασε λύπη μεγάλη. Δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ. Μ’ ακούτε; Μ’ ακούει κανείς; Ποτέ, ποτέ. Και η καρδιά μου έγινε κομμάτια και δεν ένοιωθα καθόλου ούτε τα πόδια ούτε και το σώμα μου, μα το χειρότερο ήταν πως έσερνα το κορμί μου δίχως να καταλαβαίνω πού βρίσκομαι και πού πάω, αν φτάνουμε στο κοιμητήρι ή αν βρίσκομαι στην άκρη του νησιού πέρα μακριά απ’ το χωριό. Και το μυαλό μπερδευόταν.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Πέμη Γκανά
Σελίδες: 412 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Αύγουστος 2020
ΙSBN: 978-618-5307-99-8
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Πέμη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Χολαργό. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία του Καταναλωτή στο πανεπιστήμιο John Moores του Λίβερπουλ. Το 2016 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της, «Kairlov», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το 2019 συμμετείχε με το διήγημα «Τα όνειρα του κυρίου Πάντιγκτον» στη συλλογή διηγημάτων «Μαζί ξανά», από τις εκδόσεις Βακχικόν. Διηγήματά της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ το διήγημα «Charleston chew», της σειράς «Μπόλτον Κρικ», βραβεύτηκε το 2018. Το «Καπράγια» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
.jpg)
