---Δημοσίευση: 08/08/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Στη μικρή, κλειστή κοινωνία ενός ελληνικού χωριού, ρίχνει βαριά τη σκιά της η προκατάληψη. Η «τιμή» του κοριτσιού, υπέρτατη αξία και υποχρέωση! Από αυτήν εξαρτάται η υπόληψη της οικογένειας. Τι θα συμβεί όταν αυτή η «τιμή» κηλιδωθεί; Ποιο πρέπει να είναι το τίμημα;
Ένας πατέρας, σκιά μιας αδίσταχτης γυναίκας -θύμα κι αυτή των αντιλήψεων για τη θέση της γυναίκας- θα αναγκαστεί να διώξει τη σκιά που βαραίνει το σπίτι του με τον πιο αποτρόπαιο και φριχτό τρόπο, για να καταντήσει τελικά και ο ίδιος σκιά του εαυτού του, καθώς ο ίσκιος του αίματος θα τον καταδιώκει ως τον θάνατο...
Η άποψή μου:
Διαβάζω στον πρόλογο για ένα ξεχασμένο χειρόγραφο. Γράφτηκε γύρω στη δεκαετία του '80. Ο συγγραφέας δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Η κόρη του το βρίσκει, το διαβάζει, νιώθει την επιτακτική ανάγκη να το μοιραστεί με τον κόσμο. Και πολύ καλά έκανε.
Φυσικά στον πρόλογο μαθαίνουμε κι άλλα. Τόσο για την ψυχοσύνθεση των ηρώων όσο και την αφορμή αυτού του πονήματος που είναι μια αληθινή ιστορία. Αν θέλετε να μείνετε ανυποψίαστοι, καλύτερα να παραλείψετε την εισαγωγή και να τη διαβάσετε μετά το τέλος του βιβλίου. Εγώ τη διάβασα από την αρχή και παρότι έμαθα πολλές συγκλονιστικές αποκαλύψεις, το βιβλίο κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Είναι ο τρόπος γραφής του κ. Δριμή προσιτός και ανθρώπινος, είναι η αφήγηση που είναι πολύ δυνατή. Είναι και το πάθος του συγγραφέα να ξεσκεπάσει τα κακώς κείμενα μιας εποχής, μιας κοινωνίας. Μα έτσι ακριβώς δεν πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι του πνεύματος;
Προσπάθησα κι εγώ να καταλάβω πώς ενεργούν οι άνθρωποι σε μια κλειστή κοινωνία. Ακόμα και σήμερα υπάρχει το στίγμα και η ντροπή. «Ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω». Πώς μπορείς να καταδιώκεις έναν άνθρωπο, πώς μπορείς να στιγματίσεις έναν άνθρωπο; Θυμάμαι πολλά σπουδαία βιβλία με ανάλογες αναφορές (ενδεικτικά αναφέρω το "Αλέξης Ζορμπάς", που μου ήρθε πρώτο στο μυαλό, ενώ από τη νεότερη λογοτεχνία "Το στίγμα" της Ρούλας Σαμαηλίδου). Η ουσία είναι ότι πολλές δεκαετίες πέρασαν -πενήντα, εξήντα, εβδομήντα μέχρι ακόμα και αρχές του 1980 που η θέση της γυναίκας ήταν εξαιρετικά δυσχερής. Γι'αυτό προείπα ότι έπρεπε αυτό το βιβλίο να δει το φως. Οι νεότερες γενιές σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντιληφθούν τις σκουριασμένες αντιλήψεις των προγόνων τους. Παρά ταύτα, ακόμα υπάρχει «το πηγαδάκι» και το κουτσομπολιό, ιδίως στις κλειστές κοινωνίες. Καθώς η αφήγηση ρέει σχεδόν αβίαστα, προσπαθώ να θυμηθώ όλους τους κώδικες τιμής μιας κοινωνίας. Η γυναίκα υποδεέστερη που να πρέπει να υπακούει στο θέλημα του πατρός της και αργότερα του άντρα της. Εγκλωβισμένη η ίδια μέσα στα πατριαρχικά πρότυπα. Μέχρι και σήμερα έχω ακούσει τη φράση «φταίνε οι γονείς, για τα καμώματα των παιδιών τους». Μια άποψη που δεν με βρίσκει πάντα σύμφωνη.
Μια δακτυλοδεικτούμενη κοινωνία λοιπόν, δημιούργησε και τη μάνα μέγαιρα, τη μάνα στρίγκλα, τη μάνα τιμωρό. Ωστόσο, συμπάθησα και συμπόνεσα τον πατέρα, τον Θεμιστοκλή Μπάρκα. Ο άνθρωπος αγαπάει υπερβολικά την κόρη του. Ηλέχτρα. Είναι φιλήσυχος, μετρημένος και κάνει τα πάντα για την οικογένειά του. Πέφτει όμως κι αυτός σε ένα θανάσιμο αμάρτημα, ζει στη σκιά μια γυναίκας φθονερής, στρίγκλας, δέσμιας των αντιλήψεων που υπήρχαν, γύρω από την τιμή του κοριτσιού. Κι η Ηλέχτρα πέφτει στην παγίδα, ερωτεύεται έναν άνθρωπο που δεν της αξίζει, ένα ρεμάλι του χωριού, κι όμως ο έρωτας είναι τυφλός. Μοιραία η κόρη θα πρέπει να αντιμετωπίσει την εμπάθεια και το μίσος της μάνας.
Σύμμαχός της, ο ξάδελφός της Δημήτρης, ένας άνθρωπος καλλιεργημένος και με ήθος. Ο Δημήτρης είναι ένα πρότυπο του άντρα, όπως πρέπει να είναι. Δεν κατηγορεί, συμβουλεύει. Δεν στηλιτεύει, βοηθάει. Οι πανεπιστημιακές του γνώσεις τον κάνουν άνθρωπο πρωτοπόρο για την εποχή του και να σας πω την αλήθεια είναι από τους χαρακτήρες που λάτρεψα μέσα στο βιβλίο. Αρκετές ήταν δε, οι φορές που ευχήθηκα να μην είναι ξάδελφος της Ηλέχτρας, αλλά φίλος και σύντροφος της.
Το πόνημα θυμίζει σκηνικό θεάτρου και αρχαία τραγωδία. Ο "καλοθελητής" του έργου μοστράρει σε πρώτο πλάνο και είναι ο γερο-Αλέξης, όλα τα βλέπει, όλα τα ακούει και όλα τα νέα σε όλους τα προφθάνει. Βάζει την μάσκα του καλοκάγαθου και καλοπροαίρετου ανθρώπου αλλά ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του, να μαχαιρώνει πισώπλατα όποιον πέσει στην αντίληψή του. Και κάπως έτσι μαθαίνει όλο το χωριό για την κόρη του Θεμιστοκλή. Ώσπου οι ψίθυροι, τα γέλια και τα μουρμουρίσματα γίνονται λόγια που φτάνουν στα αυτιά του πατέρα...
Ο Θεμιστοκλής βιώνει έναν καημό, πίνει, ξεσπάει, χτυπάει τη μικρή παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του αδερφού του, που προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα. Ο Θεμιστοκλής παλεύει από τη μια με τη συνείδησή του και από την άλλη με τις προσταγές της γυναίκας του. Γιατί ναι, μπορεί η θέση της γυναίκας, δεκαετίες πριν, να είναι δυσχερής, αλλά στο σπίτι μόνο η Ασπασία κάνει κουμάντο. Όνομα στ΄αλήθεια ταιριαστό για την περίπτωσή της. Ο Θεμιστοκλής και η Ηλέχτρα είναι τελικά τα τραγικά πρόσωπα της ιστορίας μας. Θα με θυμηθείτε καθώς θα το διαβάζετε. Η σκιά της ντροπής πέφτει βαριά στο κεφάλι του πατέρα, ώσπου γίνεται ο ίδιος η σκιά του εαυτού του.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Γιάννης Δριμής
Σελίδες: 384 / Διαστάσεις: 14 x 20.5 cm
Ημερ. έκδοσης: 2018
ISBN: 978-00-0382-6
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Γιάννης ∆ριµής γεννήθηκε το 1930 στο Κοπανάκι Μεσσηνίας και εγκατέλειψε ξαφνικά τούτο τον κόσµο, από το ίδιο µέρος, το 2006. Στο µεταξύ διάστηµα τελείωσε το γυµνάσιο του Μελιγαλά ως αριστούχος και στη συνέχεια αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή του ΟΤΕ, όπου και εργάστηκε για 35 χρόνια ως ανώτερο στέλεχος. Με τη σύζυγό του Γεωργία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Χριστίνα και τον ∆ηµήτρη, και ευτύχησε να ακούσει το Γιάννης ∆ριµής (τον εγγονό του). Έργα του ιδίου: "Η αρραβωνιαστικιά" (διήγηµα, 1978), "Μέσα από τα τείχη" (µυθιστόρηµα, 1984). Μέχρι το 1984 υπέγραφε µε το ψευδώνυµο Γιάννης Τριφυλιανός.
.jpg)
