---Δημοσίευση: 05/08/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μια αληθινή ιστορία μεγάλης έντασης, γραμμένη με τόσο ζωντανές λεπτομέρειες, που κάθε σελίδα σκίζει το μυαλό και την καρδιά. Τα πρόσωπα και τα ονόματα είναι υπαρκτά, χωρίς ψευδώνυμα, καθώς και οι τόποι όπου έδρασαν, για να μπορέσει ο αναγνώστης να βιώσει την πολυπόθητη κάθαρση.
Γενάρης του 1920 σε ένα νησί του Βόρειου Αιγαίου. Ένας μήνας που θα ήταν ο τελευταίος της νιότης του. «Θα σε πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια». Μια φράση που θα ξήλωνε απ’ άκρη σ’ άκρη τη στέγη της ψυχής του.
«Σας ορκίζομαι στην τιμή μου ότι είμαι αθώος! Η μάνα μου, πού χάθηκε η μάνα μου; Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει όλον αυτόν τον παραλογισμό!»
Μια γυναίκα που κρατούσε στα χέρια της όλες τις συμφορές του κόσμου! «Την κατάρα μου να ’χεις! Ατίμασες τη γενιά σου! Έκλεισες τα σπίτια μας!»
«Ούτε η μάνα μου...», οι τελευταίες λέξεις που ξεστόμισε ο καπετάν-Γιώργης φεύγοντας στιγματισμένος από τον τόπο του. Μια οικογένεια διαλύεται, ένα σπίτι ρημάζει. Και η οδύσσεια ξεκινάει... Από τη Χίο στα Βουρλά, από τις στάχτες της Μικρασιατικής καταστροφής στα παραπήγματα του Πειραιά και του Βόλου, οι ήρωες θα παλέψουν με τους δαίμονες της ζωής τους, περιπλανώμενοι για περίπου μισό αιώνα. Ψυχές τραυματισμένες, ξεριζωμένες που άλλες κατάφεραν να βρουν καταφύγιο και άλλες ρήμαξαν μόνες τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.
«ΔΕN ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕ ΚΑΝΕΙΣ... ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!»
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Το «Ούτε η μάνα μου» είναι η άκρως συγκινητική κι απόλυτα αληθινή ιστορία της οικογένειας της κυρίας Έφης Καγξίδου, της μιας εκ των συγγραφέων. Τόσο τα ονόματα των ηρώων, όσο και τα πρόσωπα και οι τόποι όπου εκτυλίσσεται η συγκλονιστική αυτή ιστορία, είναι πέρα ως πέρα αληθινά. Μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου και των οικείων του, έχουμε μια αναδρομή στην ιστορία του Ελληνισμού από και τους Μακεδονικούς Αγώνες, μέχρι και την καταστροφή της Σμύρνης αλλά και την Ιταλική και Γερμανική Κατοχή.
«Δε με πίστεψε κανείς. Ούτε η μάνα μου..!»
Η ιστορία που μας διηγούνται οι δυο κυρίες είναι συγκλονιστική. Άλλωστε, ποιανού ανθρώπου η ιστορία δεν είναι συγκλονιστική; Πρόκειται για τον τραγικό βίο του Καπετάν-Γιώργη, του παππού της κυρίας Καγξίδου, ο οποίος είδε τη ζωή του να καταστρέφεται, εν μία νυκτί, όταν κατηγορήθηκε άδικα, ότι σκότωσε έναν άλλο άνθρωπο. Ο Γιώργης φεύγει από τον τόπο και την οικογένειά του κυνηγημένος και προδομένος ακόμα κι από τη μάνα του, τα τελευταία λόγια της οποίας ήταν κατάρες «για το κακό που τους έκανε». Ο Γιώργης αναγκάζεται να ξεκινήσει τη ζωή του από το μηδέν, σε ξένο τόπο, ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους. Και τα κατάφερε με σθένος και δύναμη ψυχής.
Αν και οι δυο συγγραφείς έχουν εμπειρία στην ποίηση, στην πεζογραφία κάνουν τα πρώτα τους βήματα με το «Ούτε η μάνα μου». Κι αν είναι αρκετά μετέωρος ο βηματισμός τους, φαίνεται ότι υπάρχει η μαγιά. Με απλή και κατανοητή γραφή, χωρίς υπερβολές και ωραιοποιημένες εκφράσεις, οι δυο κυρίες, μέσα από το βιβλίο τους μας προσφέρουν σπουδαίο υλικό για τα χρόνια εκείνα. Έτσι λοιπόν, λαμβάνουμε πληροφορίες για τα λαογραφικά και κοινωνιολογικά δρώμενα της εποχής, πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το εμπόριο και την επιχειρηματικότητα του τόπου ενώ συγχρόνως έχουμε έντονη αναφορά στη θρησκευτική παράδοση των Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.
Μέσα από μικρές παράλληλες ιστορίες οδηγούμαστε εν τέλει στον άξονα της κεντρικής ιστορίας, που είναι η ζωή του καπετάν-Γιώργη. Η διήγηση της καταστροφής της Σμύρνης και του διωγμού των Ελλήνων είναι συγκλονιστική. Ιδίως από το δεύτερο μισό του βιβλίου και μετά. Υπάρχουν σκηνές που θα τσακίσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Και οι περιγραφές της αντιμετώπισης που είχαν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα είναι τραγικές: αδέλφι να διώχνει το αδέλφι. Και βλέπουμε τον αγώνα που κάνουν οι πρόσφυγες, να βρουν τους δικούς τους ανθρώπους, που έχουν χαθεί στον όλεθρο της προσφυγιάς, να ξαναστήσουν το σπιτικό τους από το μηδέν, να ξαναζήσουν τη ζωή τους.
Αν καταλογίσω μια αδυναμία στο βιβλίο είναι η έλλειψη συναισθήματος, τουλάχιστον στο πρώτο του μισό. Σίγουρα η συγγραφική απειρία των συγγραφέων δε βοήθησε στο να ξεδιπλώσουν τα μύχια της ψυχής τους, όπως απαιτεί ένα τέτοιο πόνημα. Ωστόσο, όσο η ιστορία προχωράει προς την κορύφωσή της, τόσο βλέπουμε το στυλ γραφής να αλλάζει, να γίνεται πιο μεστό, ποιο περιγραφικό, πιο λυρικό.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να πω ότι έχοντας διαβάσει πάρα πολλά βιβλία για το θέμα αυτό, τα γεγονότα μού ήταν λίγο έως πολύ γνωστά. Ωστόσο, με τη γνώση ότι τα πρόσωπα και τα συγκεκριμένα γεγονότα είναι αληθινά χωρίς στοιχεία μυθοπλασίας, αυτομάτως το βιβλίο ανεβαίνει επίπεδο μέσα μου. Είναι μια συνταρακτική ιστορία, γεμάτη μαθήματα ζωής. Ήταν η ευχάριστη έκπληξη της φετινής χρονιάς και σας το προτείνω με την καρδιά μου.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφείς: Έφη Καγξίδου & Λίνα Σπεντζάρη
Σελίδες: 473 / Διαστάσεις: 14Χ20,5
Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 2015
ISBN: 978-618-81634-4-7
Βιογραφικό των συγγραφέων:
Η Έφη Καγξίδου ζει στη Θεσσαλονίκη. Το 2013 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Από τον εξώστη της ψυχής μου».
Το έργο αυτό με απόφαση του Πατριαρχείου πρωτοκολλήθηκε και τοποθετήθηκε στη βιβλιοθήκη του Μεγάλου Βασιλείου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά.
Η Λίνα Σπεντζάρη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε στις ανθολογίες: «Υπάρχουν ποιητές;», «Μη Βία», «Η μοναξιά είναι χάρισμα».
Διακρίθηκε στους ποιητικούς αγώνες της ΠΕΛ στους Δελφούς και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ξενόγλωσσης ποίησης στον λογοτεχνικό διαγωνισμό «Giovanni Gronchi».
.jpg)
