---Δημοσίευση: 31/07/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ένας αστυνομικός στην πρώτη του υπόθεση δολοφονίας. Μια καλλιτέχνιδα τατουάζ με ένα θανάσιμο μυστικό. Και ένας διεστραμμένος δολοφόνος που ακονίζει τις λεπίδες του για να σκοτώσει ξανά...
Όταν η Μάρνι Μάλινς, καλλιτέχνιδα τατουάζ, ανακαλύπτει ένα παραμορφωμένο πτώμα, ο νεαρός ντετέκτιβ Φράνσις Σάλιβαν θα χρειαστεί τη βοήθειά της. Εκεί έξω τριγυρίζει ένας σίριαλ κίλερ, που αφαιρεί τα τατουάζ από το σώμα των θυμάτων του όσο είναι ακόμη ζωντανοί. Η Μάρνι γνωρίζει πολύ καλά τον κόσμο των τατουάζ, αλλά έχει τους δικούς της προσωπικούς λόγους να μην εμπιστεύεται την αστυνομία. Κι έτσι, όταν ανακαλύπτει τον επόμενο στόχο του δολοφόνου, αντιμετωπίζει και το δίλημμα: θα το πει στον Σάλιβαν ή θα κυνηγήσει μόνη της τον Κλέφτη των Τατουάζ;
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Αίσθηση απ' ότι φαίνεται, έχει προκαλέσει με το συγγραφικό της ντεμπούτο η Άλισον Μπέλσαμ. Κάνει την πρώτη της εμφάνιση με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, με στοιχεία θρίλερ. Με το "Ο κλέφτης των τατουάζ", η συγγραφέας μάς εισάγει στον πολύχρωμο και μαγικό κόσμο της δερματοστιξίας και μας γνωρίζει τους ανθρώπους που τον αποτελούν. Η προσωπική μου όμως άποψη για το συγκεκριμένο είναι ότι πρόκειται για το πιο αμφιλεγόμενο βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2019. Είχε αρκετά αδύναμα σημεία και κενά, αλλά από την άλλη, ήταν γραμμένο με τέτοιο τρόπο, που δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Δεν ξέρω τελικά τι είναι καλύτερο... ένα καλογραμμένο και μεστό βιβλίο, με ανάγλυφους χαρακτήρες και δυναμική πλοκή ή ένα βιβλίο που τελειώνοντας σε κάνει να πεις "θέλω κι άλλο"; Γιατί με τον "Κλέφτη των τατουάζ", εγώ αυτό έπαθα. Ενώ στραβομουτσούνιασα και χαλάστηκα αρκετές φορές, στο τέλος είπα "έλα ρε, γιατί τέλειωσε;".
Ας τα δούμε όμως αναλυτικά...
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει μια γερμανική ταινία του 2002 με τίτλο "Tattoo"... Δεν θα πω ψέματα, το βιβλίο μου θύμισε πολύ αυτό το φιλμ. Όπως και στον "Κλέφτη" έτσι και στην ταινία, υπάρχει κάπου εκεί έξω, ένας συλλέκτης έργων τέχνης. Μόνο που τα έργα που συλλέγει δεν είναι πίνακες ζωγραφικής του Μονέ και του Πικάσο, αλλά περίτεχνα παραδοσιακά τατουάζ ιαπωνικής κουλτούρας (Irezumi tattoo). Ο τρόπος φυσικά για να τα αποκτήσει, είναι γδέρνοντας τα άτομα που φέρουν το τατουάζ, ζωντανά! Θεωρώ ότι είναι πολύ πιθανό να έλαβε η Belsham από την ταινία αυτή, την έμπνευσή για το πρώτο της βιβλίο αν και ο τρόπος που μας το δίνει, είναι πολύ διαφορετικός. Θα έλεγα ότι η απόδοση της Alison Belsham ήταν περισσότερο σεναριακή και κινηματογραφική, ενώ αντίθετα η ταινία ήταν πολύ πιο λυρική. Πολύ πιο μυθιστορηματικά δοσμένη με ωραία φωτογραφία και κάνα δυο κορυφαίες στιγμές (ιδίως μια, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ!). Επειδή όμως το θέμα μας είναι το βιβλίο κι όχι η ταινία, θα σας πω ότι αν την πετύχετε πουθενά δείτε την για να έχετε και ιδίαν άποψη.
Αν και το βασικό θέμα της ιστορίας είναι τα τατουάζ, ένιωσα σε αρκετά σημεία ότι το αγγίζει επιδερμικά. Το τατουάζ εκτός από μόδα που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, για πολλούς ανθρώπους αλλά και φυλές, είναι άποψη, διαμαρτυρία, πολιτική ή θρησκευτική δήλωση. Στις σελίδες του βιβλίου, βλέπουμε τη συγγραφέα να αναλώνεται συχνά σε κλισέ του τύπου "κανείς δεν αγάπησε τα παιδιά με τα τατουάζ". Και δεν λέω ότι δεν υπάρχει ρατσισμός ενάντια στη διαφορετικότητα, ωστόσο, εν έτη 2020 που τα μάτια μας έχουν δει τόσα και τόσα, μου φαίνεται κουτό να εστιάζουμε τόσο πολύ στην περιθωριοποίηση των ατόμων με πολλά τατουάζ.
Η πλοκή λοιπόν, είναι αρκετά γρήγορη από τα μέσα περίπου του βιβλίου και μετά. Μέχρι τότε η εξέλιξη ήταν αργή, σε βαθμό να με βάζει πάραυτα για ύπνο. Στην πορεία όμως, έδωσε "γκάζια" και δημιούργησε κάποιες λίγες σκηνές χολιγουντιανής παραγωγής! Οι περιγραφές των εγκλημάτων ήταν αρκετά αιματηρές, ενοχλητικά ωμές, ανατριχιαστικές και αποτρόπαιες, πράγμα που αποζητώ όταν διαβάζω τέτοιου είδους βιβλία. Άρα με κάλυψε.
Οι χαρακτήρες της Belsham είναι συμπαθητικά σκιαγραφημένοι, αν και θεωρώ ότι θα μπορούσε και καλύτερα. Ο ντετέκτιβ Φράνσις Σάλιβαν, νεαρός σε ηλικία, με λιγοστή εμπειρία -Κύριος οίδε, πώς!- ξεπέρασε παλαιότερους στην υπηρεσία και πήρε τον βαθμό του ντετέκτιβ. Ακόμη κι ο ίδιος απορεί και το δηλώνει απερίφραστα. Ο Φράνσις λοιπόν είναι ένας εκνευριστικός τυπάκος, κάπως μελάτος σαν προσωπικότητα, αλλά έξυπνος και με ενδιαφέρον πολύ για τη δουλειά του. Μέσα από τις εξομολογήσεις του, μαθαίνουμε λίγα πράγματα για την προσωπική του ζωή και την οικογένειά του. Θεωρητικά πάντα, στο επόμενο βιβλίο της η Μπέλσαμ, θα μας τον γνωρίσει καλύτερα. Ο γηραιότερος συνεργάτης του Φράνσις, Ρόρι, είναι πικραμένος που τον παρέκαμψαν στην ιεραρχία και δεν διστάζει να βγει μπροστά όταν του δίνεται η ευκαιρία. Σύντομα όμως αναγνωρίζει την αξία και τα ταλέντα του νεαρού Φράνσις και συνεργάζονται αρμονικά. Το τρίτο πρόσωπο στην ιστορία, η Μάρνι Μάλινς, tattoo artist στο επάγγελμα, είναι εκείνη που ανακαλύπτει το πτώμα ενός άντρα πεταμένο σ' έναν σκουπιδοτενεκέ στο πάρκο. Η Μάρνι έχει βιώσει καταστάσεις στη ζωή της που την έχουν στιγματίσει και παράλληλα σκληρύνει. Μπλέκεται συνέχεια στα πόδια του Σάλιβαν, κάνοντας τα δικά της και τον εκνευρίζει. Στην πραγματικότητα, η Μάρνι "κλέβει την παράσταση" στο βιβλίο, καπακώνοντας πολλάκοις τους υπόλοιπους. Τελευταίος και καταϊδρωμένος, είναι ο Τιερί, Γάλλος στην καταγωγή, επίσης καλλιτέχνης τατουάζ και πρώην σύζυγος της Μάρνι. Ένας τύπος "πολλά βαρύς", που προσπαθεί φιλότιμα να αναδυθεί στην επιφάνεια αλλά και αυτόν τον κουκουλώνει η Μάρνι. Προσωπικά, όταν διάβαζα γι' αυτόν στο μυαλό μου έρχονταν τα μικρά γατάκια, που το παίζουν θυμωμένα, περπατάνε με τα πλάγια και κάνουν χου και χου! Διάφοροι άλλοι, δευτερεύοντες και υποστηρικτικοί χαρακτήρες, έπαιξαν κι αυτοί τον ρόλο τους, χωρίς να ξεχωρίσουν όμως σε κάτι.
Στα μείον του βιβλίου...
Ξεκινώντας λοιπόν η ιστορία κι ενώ έχουμε τα ακρωτηριασμένα ή γδαρμένα πτώματα να αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους το ένα πίσω από το άλλο, έχουμε τους ερευνητές και τον διοικητή τους να "τρώγονται" και να γκρινιάζουν μεταξύ τους, για το πως πρέπει να χειριστούν την υπόθεση. Αυτό από μόνο του "τρώει κόκκινη κάρτα", γιατί ακόμα και με την υπόνοια ότι πρόκειται για serial killer, ανασκουμπώνεσαι και παίρνεις μπρος. Δεν κάθεσαι να "διυλίσεις τον κώνωπα" και να παρακωλύεις την έρευνα με τυπολατρικές δικαιολογίες. Από την άλλη έχουμε, τον αστυνομικό επιθεωρητή να ερευνά τον τόπο του εγκλήματος παρέα με την tattoo artist. Χέρι-χέρι η αστυνομία με τους πολίτες...;! Ε, δεν γίνονται αυτά! Επίσης, δεν γίνεται να ανησυχείς αν επιμολύνθηκε ένα αντικείμενο που βρήκες στον τόπο του εγκλήματος, εφόσον υπάρχουν χίλια-δυο άλλα που αποτελούν αδιάσειστη απόδειξη του εγκλήματος που έχει διαπραχθεί. Κάτι τέτοια χαζά, συν το αναπόφευκτο love story, που δημιουργείται μεταξύ της Μάρνι και του Φράνσις με έκαναν να μειδιάζω ειρωνικά κάθε τόσο.
Κι αυτά που εκτίμησα...
Αυτό που μου άρεσε ιδιαιτέρως -βασικά πάντα μου αρέσει όταν το συναντώ στα βιβλία- είναι τα εμβόλιμα κεφάλαια, στα οποία μας "μιλάει" σε πρώτο πρόσωπο, ο δράστης. Θεωρώ ότι δίνουν μια ξεχωριστή δυναμική στο κείμενο κι ενδιαφέρον. Έτσι κι εδώ, έχουμε τον κλέφτη των τατουάζ, να μοιράζεται μαζί μας, σκέψεις, συναισθήματα και προθέσεις.
Στα υπέρ του βιβλίου και το πανέμορφο εξώφυλλο αλλά και η όπως πάντα, εξαίρετη μετάφραση του Αυγούστου Κορτώ. Ό,τι κι αν έχω διαβάσει σε μετάφραση δική του, με έχει αφήσει απόλυτα ικανοποιημένη από πλευράς μετάφρασης.
Εν κατακλείδι, το "Ο κλέφτης τον τατουάζ" είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, με στοιχεία θρίλερ. Έχει αρκετά θεματάκια, ωστόσο, όπως είπα στην εισαγωγή μου, είναι με τέτοιο τρόπο γραμμένο, που δύσκολα το αφήνεις από το χέρι σου. Ίσως να είναι και το ιδιαίτερο θέμα του, το οποίο κακά τα ψέματα, είναι πολύ γοητευτικό. Είναι ένα βιβλίο, το οποίο διαβάζεται νεράκι και ξεκούραστα, όσο κι αν είναι ανατριχιαστικό στις περιγραφές του. Το προτείνω ως ένα χαλαρό ανάγνωσμα, για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Θέλω να πιστεύω ότι αν στην πρώτη συγγραφική της απόπειρα κατάφερε να φέρει τούμπα τις όποιες αρνητικές εντυπώσεις και να αφήσει τον αναγνώστη με γλυκιά γεύση στο στόμα, στο επόμενό της η Μπέλσαμ θα κάνει θαύματα.
Κλείνω εδώ γιατί δεν θέλω όσοι ΔΕΝ έχουν διαβάσει το βιβλίο να διαβάσουν παρακάτω.
Spoiler alert...
Spoiler alert...
Spoiler alert...
Spoiler alert...
Spoiler alert...
Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο, προχώρα στην ανάγνωση. Αν όχι, άστο καλύτερα!
Κάτι που εκτίμησα επίσης, είναι το εξής: Όσο προχωρούσε η ιστορία, το μυαλό μου καταστάλαζε σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο -συγκεκριμένα στον μέντορα της Μάρνι, τον Ιάπωνα Ιουσάο (ή όπως τον έλεγαν τέλος πάντων). Η Belsham όμως ανέτρεψε την υποψία μου, βάζοντας στην θέση του ιθύνοντα νου, ένα άτομο το οποίο ούτε καν φανταζόμουν. Έναν άοσμο, άγευστο κι άχρωμο τύπο, ο οποίος κάνει ένα εντελώς αδιάφορο πέρασμα κι ούτε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα λάμβανε τόσο σημαντικό ρόλο στη συνέχεια! Κι έτσι η επίπτωση της αποκάλυψής του ήταν πολύ ηχηρή και με ικανοποίησε.
Αντίθετα, όσον αφορά στον "κλέφτη" η αποκάλυψη του ατόμου ήταν τόσο αδύναμη που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Μιλάμε για ένα άτομο που δεν φάνηκε ποτέ και πουθενά στην ιστορία. Ένα άτομο το οποίο είναι εντελώς ξένο προς τον αναγνώστη. Η έκπληξη (αν υπήρξε) λοιπόν είχε πολύ αρνητική χροιά. Πως να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις ένα άτομο το οποίο δεν γνωρίζεις καν; Πως να συμπάσχεις μαζί του και πως να κατανοήσεις τους σκοπούς του; Δεν ξέρω τι είχε στο νου της η Μπέλσαμ όταν δημιουργούσε αυτόν τον χαρακτήρα, ειλικρινά. Μάλλον ξέμεινε από επιλογές.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Άλισον Μπέλσαμ
Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ
Ηλικία: 18+
Σελίδες: 424
Ημερ. έκδοσης: 18 Απριλίου 2019
ISBN: 978-618-01-2905-2
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Άλισον Μπέλσαμ ξεκίνησε αρχικά να γράφει με τη φιλοδοξία να γίνει σεναριογράφος και το 2000 τιμήθηκε με έπαινο στα βραβεία Orange για σενάρια. Το 2001 ήταν στη βραχεία λίστα του διαγωνισμού Drama Writer του BBC.
Το 2016 "Ο κλέφτης των τατουάζ" το πρώτο της αστυνομικό μυθιστόρημα, κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Bloody Scotland Crime Writing Festival.
