Περίληψη οπισθόφυλλου:
Τι κοινό μπορεί να έχει ένα στυγερό έγκλημα σε κάποιο αρχοντικό της Πριγκήπου, με ένα αδιάφορο ατύχημα στην Αθήνα του σήμερα; Ή μήπως δεν ήταν ατύχημα; Συνδετικός κρίκος των δύο ιστοριών είναι η Δανάη.
Μια μεταφράστρια, επηρεασμένη από την αστυνομική λογοτεχνία που υπηρετεί από καιρό, βλέπει παντού δολοφονίες. Ακόμα κι ένα ατυχές συμβάν το οποίο λαμβάνει χώρα στον Ιανό, εξελίσσεται γι’αυτήν σε έμμονη ιδέα. Το τελευταίο μυθιστόρημα που μεταφράζει, διαδραματίζεται σε ένα από τα νησιά της Προποντίδας, στην Κωνσταντινούπολη, και είναι αυτό που τροφοδοτεί τις εμμονές της και την οδηγεί σε αχαρτογράφητα για εκείνη μονοπάτια... Ως άτυπο συνεργάτη στην περιπέτειά της βρίσκει τον Νικηφόρο, έναν νεαρό και άπειρο αστυνομικό του Τμήματος Ανθρωποκτονιών.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
Η άποψή μου:
«Στο βασίλειο των ιδεών, όλα εξαρτώνται από τον ενθουσιασμό. Στον πραγματικό κόσμο, όλα στηρίζονται στην επιμονή».
«Η παθιασμένη εμμονή του ζωγράφου για το αντικείμενό του είναι το μόνο που χρειάζεται για να τον παρακινεί να δουλέψει».
Επιμονή. Αρετή; Βάσανο; Διακαής πόθος; Και πόσο μοιάζει η «επιμονή» με την «εμμονή»; Πόσο κοντά είναι αυτές οι δύο έννοιες και πόσο πολύ ταυτοχρόνως απέχουν;
Η Ιώ Τσοκώνα δράττεται της ευκαιρίας, μέσω αυτού της του μυθιστορήματος και μας παρασέρνει από την μία λέξη στην άλλη. Το «ΈγΚΛΗΜΑ στον ΙΑΝΟ», όπως αναγράφεται ο τίτλος και στο βιβλίο της, μας βάζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις με τρόπο μοναδικό και ευφάνταστο. Μας επιβάλλει με τον άμεσο τρόπο της γραφής της να περιπλανηθούμε κι εμείς μαζί με την ηρωίδα μέσα στην ψύχωσή της. Μία «ψύχωση» όχι αναγκαστικά νοσοποιό, αλλά σίγουρα, αρκούντως επιτακτική και ασφυκτική για την ίδια την ηρωίδα.
Δύο γυναίκες. Δύο θάνατοι, ένας πραγματικός και ένας φανταστικός, «ταλαιπωρούν» την ηρωίδα. Και όσο προχωράει η μετάφραση του βιβλίου με τον φανταστικό θάνατο της γυναίκας στη νήσο Πρίγκηπο της Κωνσταντινούπολης, που δουλεύει η ηρωίδα, τόσο τη στοιχειώνει ένας άλλος θάνατος, μιας άλλης γυναίκας, πραγματικής αυτή τη φορά που εκτυλίχτηκε μπροστά στα μάτια της στο βιβλιοπωλείο του Ιανού στην οδό Σταδίου. Ο μεν «λογοτεχνικός» θάνατος είναι μία ξεκάθαρη δολοφονία -μας το δίνει η συγγραφέας, ήδη από τη δεύτερη σελίδα του βιβλίου της. Ο δεύτερος όμως; Ο πραγματικός; Αυτός ο θάνατος τι είναι; Μία γυναίκα μεταφέρεται επάνω σε φορείο μέσα από τον χώρο εκδηλώσεων του Ιανού. Τίποτα το ιδιαίτερο, μέχρι που αυτή η γυναίκα «κοιτάει»-καρφώνει με το βλέμμα της την ηρωίδα! Και όλα ανατρέπονται μέσα της. Είναι επηρεασμένη από το βιβλίο που μεταφράζει; Ήθελε κάτι να της πει η γυναίκα επάνω από το φορείο; Και έτσι αρχίζει ένα μοναδικό, εμμονικό ταξίδι της ηρωίδας προς την αλήθεια. Κάπου εκεί η εμμονή της μετατρέπεται σε επιμονή. Και αυτή η επιμονή σε εμμονή και πάλι από την αρχή.
Δε θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες, ούτε στους άλλους ήρωες της Ιούς Τσοκώνα που περιδιαβαίνουν το βιβλίο της. Θα μείνω μόνο στο απόλυτο συναίσθημα μίας μοναξιάς. Αυτή της ηρωίδας της, τής Δανάης. Μοναχικοί τύποι σαν τη Δανάη κάνουν τον κόσμο να «γυρίζει». Μοναχικοί και έρημοι άνθρωποι καταφέρνουν να σκορπίζουν το φως και να διαλύουν τα σκοτάδια που ρημάζουν τους άλλους. Οι ίδιοι πιθανότατα να είναι κατακερματισμένοι, αδρανείς κοινωνικά, αποκομμένοι από τον μέσο όρο που ανασαίνει γύρω τους, αλλά επιμένουν, εμμένουν και στο τέλος αποσύρονται σιωπηλά όταν ο σκοπός τους, το έργο τους, η «αποστολή» τους, τελεσφορεί. Μία τέτοια ηρωίδα είναι η Δανάη της Ιούς Τσοκώνα. Μη μείνετε λοιπόν στο προφανές του αστυνομικού κειμένου. Μην «παρασυρθείτε» από την έξοχη πλοκή της συγγραφέως. Αφουγκραστείτε την ανάγκη της Δανάης για την επιβολή της αλήθειας. Της αλήθειας που είναι ΤΟ αναγκαίο συστατικό για να κάνει τον «κόσμο» της, και εντέλει και τον δικό μας, να υφίσταται. Να υπάρχει. Να συνεχίζει, έστω και αν κάνει εγκλήματα.
-Βόλφγκανγκ Γκαίτε, Γερμανός συγγραφέας-
-Lucian Freud, Βρετανός ζωγράφος-
Η Ιώ Τσοκώνα δράττεται της ευκαιρίας, μέσω αυτού της του μυθιστορήματος και μας παρασέρνει από την μία λέξη στην άλλη. Το «ΈγΚΛΗΜΑ στον ΙΑΝΟ», όπως αναγράφεται ο τίτλος και στο βιβλίο της, μας βάζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις με τρόπο μοναδικό και ευφάνταστο. Μας επιβάλλει με τον άμεσο τρόπο της γραφής της να περιπλανηθούμε κι εμείς μαζί με την ηρωίδα μέσα στην ψύχωσή της. Μία «ψύχωση» όχι αναγκαστικά νοσοποιό, αλλά σίγουρα, αρκούντως επιτακτική και ασφυκτική για την ίδια την ηρωίδα.
Δύο γυναίκες. Δύο θάνατοι, ένας πραγματικός και ένας φανταστικός, «ταλαιπωρούν» την ηρωίδα. Και όσο προχωράει η μετάφραση του βιβλίου με τον φανταστικό θάνατο της γυναίκας στη νήσο Πρίγκηπο της Κωνσταντινούπολης, που δουλεύει η ηρωίδα, τόσο τη στοιχειώνει ένας άλλος θάνατος, μιας άλλης γυναίκας, πραγματικής αυτή τη φορά που εκτυλίχτηκε μπροστά στα μάτια της στο βιβλιοπωλείο του Ιανού στην οδό Σταδίου. Ο μεν «λογοτεχνικός» θάνατος είναι μία ξεκάθαρη δολοφονία -μας το δίνει η συγγραφέας, ήδη από τη δεύτερη σελίδα του βιβλίου της. Ο δεύτερος όμως; Ο πραγματικός; Αυτός ο θάνατος τι είναι; Μία γυναίκα μεταφέρεται επάνω σε φορείο μέσα από τον χώρο εκδηλώσεων του Ιανού. Τίποτα το ιδιαίτερο, μέχρι που αυτή η γυναίκα «κοιτάει»-καρφώνει με το βλέμμα της την ηρωίδα! Και όλα ανατρέπονται μέσα της. Είναι επηρεασμένη από το βιβλίο που μεταφράζει; Ήθελε κάτι να της πει η γυναίκα επάνω από το φορείο; Και έτσι αρχίζει ένα μοναδικό, εμμονικό ταξίδι της ηρωίδας προς την αλήθεια. Κάπου εκεί η εμμονή της μετατρέπεται σε επιμονή. Και αυτή η επιμονή σε εμμονή και πάλι από την αρχή.
Δε θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες, ούτε στους άλλους ήρωες της Ιούς Τσοκώνα που περιδιαβαίνουν το βιβλίο της. Θα μείνω μόνο στο απόλυτο συναίσθημα μίας μοναξιάς. Αυτή της ηρωίδας της, τής Δανάης. Μοναχικοί τύποι σαν τη Δανάη κάνουν τον κόσμο να «γυρίζει». Μοναχικοί και έρημοι άνθρωποι καταφέρνουν να σκορπίζουν το φως και να διαλύουν τα σκοτάδια που ρημάζουν τους άλλους. Οι ίδιοι πιθανότατα να είναι κατακερματισμένοι, αδρανείς κοινωνικά, αποκομμένοι από τον μέσο όρο που ανασαίνει γύρω τους, αλλά επιμένουν, εμμένουν και στο τέλος αποσύρονται σιωπηλά όταν ο σκοπός τους, το έργο τους, η «αποστολή» τους, τελεσφορεί. Μία τέτοια ηρωίδα είναι η Δανάη της Ιούς Τσοκώνα. Μη μείνετε λοιπόν στο προφανές του αστυνομικού κειμένου. Μην «παρασυρθείτε» από την έξοχη πλοκή της συγγραφέως. Αφουγκραστείτε την ανάγκη της Δανάης για την επιβολή της αλήθειας. Της αλήθειας που είναι ΤΟ αναγκαίο συστατικό για να κάνει τον «κόσμο» της, και εντέλει και τον δικό μας, να υφίσταται. Να υπάρχει. Να συνεχίζει, έστω και αν κάνει εγκλήματα.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ιώ Τσοκώνα
Σελίδες: 240 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018
ISBN: 978-960-7922-93-9
Η Ιώ Τσοκώνα γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1964 στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το Ζάππειο Παρθεναγωγείο Κωνσταντινουπόλεως και στη συνέχεια εγγράφηκε στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πειραιώς απ’ όπου και αποφοίτησε. Το πρώτο βιβλίο της εκδόθηκε στα τουρκικά με τίτλο «Το πολυπολιτισμικό Πέρα» (Çokkültürlü Pera, Heyamola, 2010), ακολούθησαν στα ελληνικά «Το Πέρα των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη του χθες και του σήμερα» (Μεταίχμιο, 2014) και το ιστορικό βιβλίο «Στα χρόνια της Κιοσέμ Σουλτάν-Μια Ελληνίδα Σουλτάνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία του 17ου αιώνα» (Αιώρα, 2017). Είναι μέλος της Εταιρίας Μελέτης της Καθ’ Ημάς Ανατολής και τακτική συνεργάτης του περιοδικού λόγου και τέχνης Κινστέρνα, όπου δημοσιεύθηκε τμηματικά η εργασία της με τίτλο «Ταξιδεύοντας με τους Προσωκρατικούς». Μεταφράζει από και προς τα τουρκικά, συνεργάζεται με το ειδησεογραφικό πρακτορείο DHA και διδάσκει την τουρκική γλώσσα.
.jpg)
