Περίληψη οπισθόφυλλου:
Τρεις χιλιάδες εξακόσιοι εργάτες εκτελούν πρόθυμα την τελευταία εντολή.
«Εργάζονται συστηματικά στο μεγάλο ρολόι. [...] κι όλο πεισμώνουν, κι όλο πιστεύουν πως το τσόφλι θα κλείσει, πως ο Χρόνος θα λιποτακτήσει, πως θα μείνει πάλι απ’ έξω να τριγυρνά με την τροτέζα του [...]»*
* Σύμφωνα με τον μύθο, ο Χρόνος και η Ανάγκη περιελίσσονταν γύρω από το κοσμικό αυγό και το έσπασαν για να σχηματιστεί το ταξινομημένο σύμπαν - η γη, ο ουρανός και η θάλασσα.
Είκοσι τέσσερα πεζά. Δώδεκα ζεύγη σε διάλογο για την ανάγκη όσων βρίσκονται στο τσόφλι να επιστρέφουν στον χρόνο· να νιώσουν ασφάλεια, να διορθώσουν λάθη, να λυτρωθούν, να γιατρευτούν, να ερωτευτούν ξανά, να αλωθούν, να βρουν σημείο αναφοράς, την έμπνευση αλλά και την πρώτη σκέψη.
H κόρη και ο γαμπρός της Βενετίας, ο Βίκτορας κι ένας μοναχός, ο Παύλος Αναγνώστου και κάποιος ταξιδιώτης, η Ρενάτα Σκαρλάτου και η Άννα, τρεις συγγραφείς, ο Ξενοφών κι ένας «καμικάζι», η Δέσποινα κι ένα ζευγάρι, ο Άγγελος Ασλάνογλου και η Vicenta, ο Λάζαρος και μια ξενιτεμένη, μια «σταχτοπούτα» και η Μαρτίριο Άλμπα, όλοι ζητούν επανεκκίνηση. Κάτι αλλιώτικο όμως συμβαίνει με την Αντιγόνη και την Εύα. Πάντως ο Χρόνος δίνει σε όλους μια υπόσχεση.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
«Ο χρόνος μερικές φορές είναι δυσβάστακτος. Φαντάσου πόσο δυσβάστακτη θα είναι η αιωνιότητα».
Emile M. Cioran, 1911-1995, Γαλλορουμάνος φιλόσοφος
Ένα «πυκνογραμμένο» βιβλίο διηγημάτων είναι αυτό εδώ που έπεσε στα χέρια μου. Πυκνογραμμένο κυρίως σε αίσθηση. Γεμάτο από αντιπαραβολή και διαστάσεις απόψεων. Είκοσι τέσσερα διηγήματα, δώδεκα ζευγάρια όμως, που στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο, αλληλοσυμπληρώνοντας νόημα, βάθος, έννοιες και κυρίως ουσία γραφής.
Η συγγραφέας Βίκη Κοσμοπούλου καταπιάνεται στο πρώτο βιβλίο της αυτό, με την απώλεια. Την απώλεια όχι τόσο αυτή που όλοι εμείς εννοούμε και θρηνούμε ενίοτε, αλλά την απώλεια του εσωτερικού μας μέτρου. Ενός μέτρου που μας κυνηγάει ανηλεώς ωσότου του παραδώσουμε τα κλειδιά της υπάρξεώς μας. Η «τιμή» που πρέπει να πληρώσουμε όλοι προκειμένου να αισθανθούμε ότι όλα δεν πήγαν μάταια και άσκοπα. Να συμπληρώσουμε κενά και καινά που έμειναν ατελή. Προσωπικές στιγμές μας, που σκιαγραφούνται εξαιρετικά από την πένα της συγγραφέως, δοσμένες με πινελιές υπερβατικού λόγου.
Όλα γυρίζουν γύρω από τον ΧΡΟΝΟ σε αυτό το βιβλίο. Από το μεγαλειώδες αυτό στοιχείο του Σύμπαντος Κόσμου, που τελικώς δεν υφίσταται. Όσο όμως κι αν «επιστρέφουμε», όσο κι αν «επαναχρονοπροσδιοριζόμαστε» στο τέλος ματαιοπονούμε οικτρά. Η στιγμή της «επιστροφής» μας δεν μπορεί ποτέ να διορθώσει, να απαλύνει, να λυτρώσει, να υποκύψει σε ήδη τετελεσμένο γεγονός. Κι αυτό, για τον απλούστατο λόγο ότι η «όποια» επιστροφή μας στο παρελθόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα «νέο» γεγονός, ενδεδυμένο όμως με την υποψία και την αίσθηση του παλαιού.
Η συγγραφέας πολύ ορθά, αν και ανοικοδομεί την αίσθηση του Χρόνου, του κλείνει το μάτι και εντέλει γοητεύεται από αυτόν, τελικά τον αποδομεί και μας δείχνει την πραγματική υφή και ουσία του.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Βίκη Κοσμοπούλου
Σελίδες: 128 / Διαστάσεις: 14Χ20,6
Ημερ. έκδοσης: 2018
ISBN: 978-960-04-4891-7
Βιογραφικό της συγγραφέως:
H Βίκη Κοσμοπούλου γεννήθηκε το 1981 στο Μόντρεαλ. Η οικογένειά της επαναπατρίστηκε το 1987, οπότε και ξεκίνησε τη σχολική της εκπαίδευση στην Καλαμάτα. Φοίτησε στο τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου «Ψυχολογία και Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας». Εργάζεται σε ψυχοπαιδαγωγικό κέντρο. Γράφει στίχους, ποιήματα, παραμύθια και πεζά. Διηγήματά της περιλαμβάνονται στα συλλογικά έργα "Απίθανες ιστορίες της πόλης μας" (εκδ. iwrite) και "Μια εικόνα, χίλιες λέξεις" (τόμος α΄ και β΄, εκδ. τοβιβλίο). Διηγήματα, ποιήματα και βιβλιοπαρουσιάσεις της δημοσιεύονται στη λογοτεχνική ιστοσελίδα τοβιβλίο.net. Συνεργάζεται με το περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ. "Το τσόφλι" είναι το πρώτο της βιβλίο.
.jpg)
