Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο Έριχ Χακλ είναι γνωστός για τα λογοτεχνικά του πονήματα, τα οποία συνήθως βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, βιογραφίες περιφρονημένων, παρείσακτων και κυνηγημένων, όπως για παράδειγμα της Ζιντονί, της μικρής Ρομά που καταλήγει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γκίζι Τένενμπάουμ, μιας από τις χιλιάδες εκτοπισμένες της στρατιωτικής χούντας της Αργεντινής. Ο Χακλ είναι ένα από τους μεγαλύτερους χρονογράφους της σύγχρονης γερμανικής λογοτεχνίας, γράφει ενάντια στη λήθη. Δεν γράφει μόνο για τους αναγνώστες του, αλλά για τους ανθρώπους στων οποίων τη θέση μπαίνει γράφοντας.
Στη νουβέλα του «Aναζητώντας τη Ζιντονί» ο Χακλ περιγράφει τη ζωή της μικρής τσιγγάνας Ζιντονί, που οι φυσικοί της γονείς εγκαταλείπουν αμέσως μετά τη γέννησή της στο νοσοκομείο του Στάιρ, όπου και θα νοσηλευτεί λόγω της ραχίτιδας από την οποία πάσχει. Η μητέρα του παιδιού τηλεφωνεί στο νοσοκομείο και διευκρινίζει ότι δεν είναι σε θέση ν’ αναλάβει τη φροντίδα της κόρης της. Το παιδί καταλήγει στον Χανς και τη Γιοζέφα Μπράιρατερ, που την φροντίζουν με πολύ αγάπη. Ο Χανς ανήκει στο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο προσπαθεί ν’ αντισταθεί στον Εθνικοσοσιαλισμό που προελαύνει. Το ζευγάρι δεν έχει προβλήματα μόνο λόγω της πολιτικής τοποθέτησης του Χανς, αλλά και λόγω της θρησκευτικής.
Οι θετοί γονείς είναι άνθρωποι που δεν κρίνουν τους άλλους με βάση το χρώμα του δέρματός τους ή το σε ποιά φυλή ανήκουν. Με το ξέσπασμα του πολέμου αυξάνεται και η δυσπιστία λόγω του παιδιού. Οι κοινωνικές υπηρεσίες προσπαθούν να βρουν τη φυσική μητέρα του παιδιού, αν και είναι σίγουρο ότι το παιδί θα ήταν καλύτερο να είχε παραμείνει με τους ανάδοχους γονείς.
Μετά τον πόλεμο ο Χανς γίνεται δήμαρχος και μαθαίνει για την τύχη της Ζιντονί, η οποία δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή χιλιάδων άλλων τσιγγάνων που κατέληξαν στο Άουσβιτς.
Οι πληροφορίες, ο τόπος και ο χρόνος της δράσης δεν είναι τυχαίες, η ιστορία δεν είναι μια ιστορία που απλά φαντάστηκε ο συγγραφέας. Μέσα από τα πραγματικά γεγονότα, ο συγγραφέας τονίζει ακόμα περισσότερο την αυθεντικότητα του έργου του. Ο ίδιος έκανε τις έρευνες και πρόσθεσε τις πληροφορίες στη διήγησή του.
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Υπάρχουν κάποια βιβλία που είναι ιεροσυλία και μόνο να σκεφθεί κάποιος να τα κριτικάρει. Ένα από αυτά είναι το ιστορικό ντοκουμέντο, «Αναζητώντας τη Ζιντονί» του Αυστριακού συγγραφέα, ερευνητή κι εκδότη, Erich Hackl.
Η Ζιντονί είναι κάτι παραπάνω από ένα όνομα. Από ένα κορίτσι. Η Ζιντονί είναι η ιστορία χιλιάδων παιδιών, τα οποία έζησαν τη φρίκη των γερμανικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως. Η Ζιντονί δεν πληροί τις προδιαγραφές και τα ιδανικά της Άριας φυλής για τους Γερμανούς. Η Ζιντονί είναι άρρωστη. Ακόμα χειρότερα, η Ζιντονί είναι Ρομά!
Πρέπει να κατανοήσει κανείς ότι το βιβλίο αυτό δεν είναι ευχάριστο. Αντίθετα, είναι πάρα πολύ θλιβερό. Δεν το διαβάζεις για την πλοκή του και για τις ανατροπές που κόβουν την ανάσα, όπως ένα μυθιστόρημα, γιατί δεν είναι μυθιστόρημα και γιατί δεν έχει ανατροπές. Όλα βαίνουν όπως είναι αναμενόμενα.
Γράφει η Νάντη Φίλια, η μεταφράστρια του κειμένου, κλείνοντας τον πρόλογό της για τη Ζιντονί: «Είναι γραμμένο στους μεγάλους καιρούς για «μικρούς ανθρώπους», μια ιστορία ανθρωπιάς σε έναν αιώνα απάνθρωπο που οι φρικαλεότητες που διαπράχτηκαν δεν θα πρέπει ποτέ να λησμονηθούν ή να δικαιολογηθούν.»
Σε μια πρόταση συνοψίζει επακριβώς την ταυτότητα του λιλιπούτειου αυτού του έργου.
Πώς αρχίζει η ιστορία της Ζιντονί...
«Το όνομά μου είναι Ζιντονί Άντλερσμπουργκ και γεννήθηκα στον δρόμο προς το Άλτσχαϊμ. Παρακαλώ για γονείς».
Η λιτή αυτή σημείωση, συνόδευε το μελαμψό μωρό που κοιμόταν τυλιγμένο σε κουρέλια, στο πλατύσκαλο του νοσοκομείου του Στάιρ. Το μωράκι, όπως διαπίστωσαν πολύ σύντομα οι γιατροί, έπασχε από ραχίτιδα, απόρροια της ανεπάρκειας ασβεστίου και βιταμίνης D, η οποία μάστιζε τα παιδιά εκείνη την εποχή. Αυτός ήταν άλλωστε κι ο λόγος που την εγκατέλειψαν οι φυσικοί της γονείς. Τη φροντίδα και την περίθαλψη της μικρούλας αναλαμβάνει η Πολιτεία αλλά τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα, όταν έρχεται η στιγμή της ανεύρεσης ανάδοχης οικογένειας. Δυστυχώς, καμιά από τις υποψήφιες οικογένειες δεν είναι πρόθυμες να αναλάβει ένα ασθενικό παιδί, που εκτός αυτού, είναι και στην καταγωγή Ρομά. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, το παιδί αναλαμβάνουν η Γιοζέφα κι ο Χανς, ένα προοδευτικό ζευγάρι, με πολλή αγάπη στην καρδιά τους. Κι η Ζιντονί για πρώτη φορά γνωρίζει την αγάπη, την φροντίδα και την ασφάλεια της μητρικής και πατρικής αγκαλιάς.
Ωστόσο, έξω από τους τοίχους του φτωχικού τους σπιτιού, η Ζιντονί αντιμετωπίζεται με φόβο και δυσπιστία, αφού το να είσαι Εβραίος ή Τσιγγάνος την εποχή εκείνη, όπου η Αυστρία είχε προσαρτηθεί στη Γερμανία, ήταν ισοδύναμο με τον κίνδυνο να βρεθείς σε κάποιο από τα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σύντομα και με την έλευση του πολέμου, η Ζιντονί κι η θετή οικογένειά της αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα τόσο λόγω της πολιτικής τοποθέτησης του Χανς -ο οποίος ανήκει στο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο και αντιτίθεται σθεναρά στον εθνικοσοσιαλισμό- όσο και λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Η Πολιτεία προσπαθεί χωρίς επιτυχία να βρει την μητέρα του κοριτσιού, το οποίο εν τέλει, έχει την ίδια μοίρα και προορισμό, με εκατομμύρια άλλα παιδιά. Το Άουσβιτς.
Η ιστορία όμως της Ζιντονί δεν τελειώνει εδώ. Αντίθετα εδώ αρχίζει. Από αυτό το σημείο και μετά πάλλεται η ψυχή αυτού του έργου κι όλων όσων αυτό πρεσβεύει. Και πρόκειται για ένα έργο το οποίο ξέρει ο αναγνώστης εκ προοιμίου ότι θα πονέσει. Θα προκαλέσει την αηδία, το μίσος και την απέχθεια. Δυστυχώς, το ανθρώπινο γένος έχει αποτύχει παταγωδώς. Για μια φορά ακόμη, καταλήγει κανείς στο ίδιο τραγικό συμπέρασμα. Έχουμε αποτύχει ως άνθρωποι...
Το «Αναζητώντας τη Ζιντονί» δεν είναι μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Είναι τα πραγματικά γεγονότα, όπως τα έφερε στην επιφάνεια η εκτεταμένη έρευνα που πραγματοποίησε ο συγγραφέας. Ο Erich Hackl έχει προσεγγίσει το θέμα της Ζιντονί με κατανυκτική διάθεση. Με τον σεβασμό που σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στα Θεία. Με λιτή κι ειλικρινή γλώσσα, χωρίς φιοριτούρες και προσπάθειες εντυπωσιασμού, μας διηγείται την ιστορία της Ζιντονί, σε μόλις 140 σελίδες.
Αν και το βιβλιαράκι αυτό είναι γραμμένο σε στυλ χρονογραφήματος, χωρίς ιδιαίτερους διαλόγους και περιγραφές, μόνο με μια διαρκή αφήγηση πραγματικών γεγονότων, δεν έχει την πεζότητα του λόγου, που έχει ένα χρονογράφημα. Πρόκειται για ένα ντοκουμέντο το οποίο δονείται από την ένταση του φόβου, του πόνου, της αδικίας που καίει τα σωθικά. Με βαθιά ενσυναίσθηση του τι νοιώθει ο αναγνώστης ταξιδεύοντας στις σελίδες του «Αναζητώντας τη Ζιντονί», ο Erich Hackl διηγείται τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της Ζιντονί, σα να είναι μεμονωμένα περιστατικά και όχι ένα γενικευμένο κακό που θέρισε εκατομμύρια αθώων ανθρώπων. Στο πρόσωπο της Ζιντονί, ο συγγραφέας μετουσιώνει το κορίτσι, από ένα ιστορικό πρόσωπο σε οικείο. Σε ένα παιδί δικό μας. Το δικό μας παιδί. Και μας κάνει συμμέτοχους στο σφοδρό του «Κατηγορώ» εναντίων των δοσίλογων της ανθρωπότητας. Και ξυπνά έναν αρχέγονο θυμό μέσα μας. Έναν άσβεστο θυμό, που αναζωπυρώνεται κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια τέτοια ιστορία. Κι αν οι μνήμες έχουν την τάση να ξεχαστούν, ευτυχώς που υπάρχουν βιβλία σαν αυτό, για να τις ξαναφέρουν στην επιφάνεια.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Έριχ Χακλ
Μετάφραση: Νάντη Φίλια
Σελίδες: 144 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: 08/03/2019
ISBN: 978-618-5101-82-4
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Έριχ Χακλ γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1954 στο Στάιρ της Άνω Αυστρίας. Μετά τις σπουδές του (Ισπανική φιλολογία) στο Ζάλτσμπουργκ, τη Σαλαμάνκα και τη Μάλαγα πήγε στην Ισπανία όπου δούλεψε σαν λέκτορας στο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης και μετά σαν καθηγητής για γερμανικά και ισπανικά στη Βιέννη. Από το 1981 έως το 1990 εργάστηκε στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και από το 1983 εργάζεται σαν συγγραφέας, μεταφραστής και εκδότης και ζει στη Βιέννη και τη Μαδρίτη. Επίσης μεταφράζει και γράφει σενάρια στα ισπανικά και σε γλώσσες της λατινικής Αμερικής. Σε ό,τι αφορά τα γραπτά του, λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά, ο Χακλ συνδέει τα νήματα μεταξύ αυτών που δεν αρέσκονται στις αδικίες του σήμερα, αυτούς που ήταν ενάντια σ’αυτό παλαιότερα και που δεν πρέπει να μείνουν μόνοι με αυτές τις καταστάσεις. Οι νουβέλες και τα μυθιστορήματά του, που έχουν μεταφραστεί σε 25 γλώσσες, βασίζονται σε αληθινά περιστατικά. Ο Χακλ έχει λάβει βραβεία για το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο, ειδικά σε ότι αφορά την λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, της οποίας είναι βαθύς γνώστης και πρέσβης.
