Περίληψη οπισθόφυλλου:
Τα μάτια μου είχαν σφαλίσει τη στιγμή που είδα τον θάνατο· είχε έρθει νωρίς ο κακορίζικος, μα όχι για μένα, κι όμως εμένα θανάτωσε. Γιατί, όπως λένε, ο θάνατος είναι μια σκληρή αλήθεια και η ζωή ένα όμορφο ψέμα. Αυτό εξάλλου μου είχε αποδείξει η ζωή. Μα είχα μέλλον μπροστά μου, ήμουν μόλις είκοσι ετών. «Η ζωή έχει πάντα ανατροπές, ποτέ δεν ησυχάζει. Θα σε τσιγκλάει εκεί που δεν το περιμένεις, μα να χαμογελάς για να ξορκίσεις το κακό, να το κοροϊδεύεις, κι εκείνο μόνο ανεπαίσθητα θα σε αγγίζει», έλεγε η γιαγιά μου. Παιδί ήμουν ακόμη, αλλά δεν το λησμόνησα. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Μας ξερίζωσαν απ’ τον τόπο μας, ρήμαξαν το σπιτικό, την οικογένειά μας.
Σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό του Πηλίου η κυρα-Φιλιώ με τις δυο κόρες της, Λουίζα και Βαλεριάνα, στιγματίζονται ως μάγισσες. Η μικρή κοινωνία του χωριού δείχνει έντονα την αποστροφή της στα πρόσωπά τους. Ένας αδιάφορος πατέρας, ένας παλιός μύθος κρυμμένος χρόνια κάτω απο τη γη και η αλήθεια που κουκουλώνεται από οικεία πρόσωπα που σιωπούν. Ένας απρόσμενος θάνατος θα φέρει την ανισορροπία στις ζωές των δύο αδελφών που θ’ αναγκαστούν να επιλέξουν διαφορετικά μονοπάτια. Η πορεία των χρόνων τις φέρνει αντιμέτωπες με μια σκληρή αλήθεια που ποτέ δεν φαντάζονταν.
Ένα ταξίδι από τα γραφικά χωριά του Πηλίου μέχρι τα Αναφιώτικα της Αθήνας. Ένα βιβλίο γι’ αυτό που ο άνθρωπος ορίζει ως τύχη, μοίρα, γραφτό ή κάρμα και πεπρωμένο.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Βαγγέλης Τάτσης)
Παίρνοντας στα χέρια μου το βιβλίο που θα διαβάσω αφενός και θα γράψω την άποψή μου, αφετέρου, διακρίνω στη φευγαλέα μου σκέψη ένα ψήγμα επιφυλακτικότητας, που απορρέει από τα πολλά διαβάσματά μου, όλα αυτά τα χρόνια, μιας και τα «μαργαριτάρια» της λογοτεχνίας βρίσκονται καλά κρυμμένα στα όστρακα της διανόησης. Η αλήθεια βρίσκεται στη συνεχή τριβή με την ανάγνωση, οπότε αυτό καθιστά σχεδόν πάντα εύκολη υπόθεση την κατανόηση, αν αυτό που έχω στα χέρια μου αξίζει την προσοχή μου ή όχι.
Το συγκεκριμένο βιβλίο της Εύας Καραδημήτρη είναι από αυτά που κάνουν έναν «δύτη» της λογοτεχνίας να ξεχωρίσει στην άμμο της συγγραφικής θάλασσας το όστρακο εκείνο, που φέρει ένα «μαργαριτάρι». Η ελληνική νέα λογοτεχνία -ας μη γελιόμαστε- δεν χαίρει και άκρας λογοτεχνικής υγείας και ας υπάρχουν πλέον εκατοντάδες άνθρωποι, που πιάνουν την πένα στα χέρια τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως νιώθω ότι ο κανόνας σκάει από το κακό του. Το κείμενο αυτό έχει και την αρτιότητα και την ουσιαστική προσέγγιση της εποχής, στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Μια ιστορία που έχει πλήρη, αληθοφανή περιστατικά, που διαβάζοντας ή καλύτερα «πίνοντας» κάθε σελίδα της, διαπιστώνεις ότι έχει και πολλά στοιχεία της δικής σου ιστορικής πορείας.
Ένα βιβλίο για να «αιχμαλωτίσει» τον αναγνώστη πρέπει να έχει μόνο δύο συστατικά. Πρώτον, να έχει έντονο το αίσθημα της αλήθειας, της πραγματικότητας και δεύτερον, να έχει τεχνική ο λόγος για να μπορεί να συνδεθεί η πραγματικότητα με τον λόγο, κάτι σαν το αλάτι στο φαγητό. Αυτό που κάνει ακόμα το κείμενο πιο δυνατό είναι η αναφορά σε ήθη και παραδόσεις της ελληνικής επικράτειας. Η ελληνικότητα της ιστορίας με την αυθεντικότητά του καθιστά την ανάγνωση του ζωντανή.
Το «Όταν οι μάγισσες δακρύζουν» προσωπικά μου χτύπησε το καμπανάκι άλλων ελληνικών κειμένων πολύ σημαντικών συγγραφέων, όπως του Θέμελη. Η Εύα Καραδημήτρη καταθέτει μια ιστορία με μια ζωντάνια και ένα πάθος, που διακρίνεις σπάνια σε νέους συγγραφείς του τόπου μας. Οι περισσότεροι προσπαθούν να γεμίσουν σελίδες με άλλοτε ωραίες εικόνες, μα δίχως χαρακτήρα. Οι λέξεις της Καραδημήτρη έχουν τη ροή ενός ποταμού, άλλοτε χειμαρρώδους και άλλοτε κελαριστού. Το κείμενο έχει μια φυσική εξελικτική πορεία, που κινείται προοδευτικά προς το στόχο του.
Το βιβλίο μάς ταξιδεύει σε τόπους της χώρας μας, σε καταστάσεις που λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε βιώσει, μα κυρίως μας ταξιδεύει στη μνήμη που προσπαθούμε να σβήσουμε, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί στις νέες τάξεις πραγμάτων. Μας φανερώνει την παιδικότητά μας, την ανασφάλειά μας, μα και τη δύναμη που κρύβουμε μέσα στην ευαισθησία μας και που είναι έτοιμη να βγει στην επιφάνεια, για να απελευθερώσει από τα δεσμά την ατολμία. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω την πολύ όμορφη σύνδεση της ελληνικής μυθολογίας, ένα κομμάτι της ιστορίας μας, που αν και αρχαίο, μας δίνει την τωρινή μας ταυτότητα σε σχέση με την ύστερη ελληνική παράδοση.
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Οι μάγισσες δεν έχουν πρόσωπα
Κινούνται πρόσωπα μέσα στα πλήθη
Μα ξεχωρίζουνε γιατί μυρίζουνε
Σαν νυχτολούλουδα μέσα στην ομίχλη. [...]*
Μια ωδή προς το γυναικείο φύλο! Αυτό είναι στην πραγματικότητα το βιβλίο της Εύας Καραδημήτρη, με τίτλο «Όταν οι μάγισσες δακρύζουν». Ένα βιβλίο που, αν και δεν είναι στο στυλ που επιλέγω συνήθως, το απόλαυσα στο μεγαλύτερο μέρος του.
Η ιστορία αφορά στην κυρά-Φιλιώ, η οποία ζει με τον αδιάφορο και απόμακρο σύζυγό της και τις δυο κόρες τους, σε κάποιο απομακρυσμένο Πηλιορίτικο χωριό. Η ζωή δεν θα τους χαριστεί και σύντομα θα έρθουν αντιμέτωπες με ένα τρομερό μυστικό που θα τις συντρίψει.
Πρόκειται για ένα βαθιά τρυφερό κι ανθρώπινο μυθιστόρημα. Καλογραμμένο, με όμορφη γλώσσα και χωρίς περιττά λόγια, μιλά για τη γυναίκα «μάγισσα» και τα... θέλγητρά της. Επιπροσθέτως, αφορά στη σκιαγράφηση της απλής καθημερινής γυναίκας, που με το μεγαλείο και τη δύναμη της ψυχής της, μπορεί και υποσκελίζει τα εμπόδια που θα βρεθούν μπροστά της και να προχωρήσει στο δρόμο της. Κι αν κάποτε λυγίσει και πέσει, θα ξανασηκωθεί και θα τραβήξει και πάλι μπροστά.
Οι χαρακτήρες μεστοί και καλοσχηματισμένοι κι η πλοκή διαρκώς εξελισσόμενη, χωρίς να κάνει κοιλιές. Κάτι που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα στο βιβλίο αυτό, ήταν η επιλογή σπάνιων και ασυνήθιστων ονομάτων όπως Λουίζα και Βαλεριάνα, Ωκυρρόη, Καλλίστη** κτλ., πράγμα που δείχνει την αγάπη της συγγραφέως για την Ελλάδα και τις παραδόσεις της. Επιπροσθέτως, τα ονόματα ταίριαζαν άψογα με τους χαρακτήρες που τα έφεραν. Λες κι ήταν «κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους». Τέλος, Θα ήθελα να πω για το εξώφυλλο ότι είναι πανέμορφο, ταιριάζει «γάντι» με το περιεχόμενο.
Στα μείον του βιβλίου θα μπορούσα ίσως να καταλογίσω την έλλειψη ισορροπίας μεταξύ διήγησης, περιγραφών και διαλόγων, τη χρήση αρκετών φράσεων κλισέ και λαϊκισμών, καθώς κι από πλευράς έκδοσης, τη μικρή, serif γραμματοσειρά, η οποία με κούρασε αρκετά. Με εξαίρεση αυτά τα δευτερεύοντα θέματα, το μυθιστόρημα αυτό αξίζει να του αφιερώσει λίγο χρόνο κανείς.
*Απόσπασμα από «Το τραγούδι της Φιλιώς»
**Θεραπευτικά βοτάνια / αυτή που ρέει γρήγορα / ωραιότατη
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Εύα Καραδημήτρη
Σελίδες: 482 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2019
ΙSBN: 978-618-5307-81-3
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Εύα Καραδημήτρη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1981 και έχει καταγωγή από τη Σμύρνη. Σπούδασε ειδικός προσχολικής αγωγής για ΑμΕΑ, εργάστηκε σε παιδικούς σταθμούς και απασχολήθηκε σε ιδρύματα ειδικής αγωγής στην Αττική.
Παράλληλα ήταν συμπαρουσιάστρια ενημερωτικής ιατρικής εκπομπής. Το πρώτο της βιβλίο ήταν «Το ποτάμι με τα μαύρα βότσαλα» που ανήκει στη λογοτεχνία του φανταστικού.
Το μυθιστόρημα «Όταν οι μάγισσες δακρύζουν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
