Περίληψη οπισθόφυλλου:
Καὶ τὸ τέλος θὰ εἶναι ὅλο φῶς
ἀβάστακτο ὁλόλευκο φῶς.
Β. Ποῦχνερ
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Βάλτερ Πούχνερ
Σελίδες: 160 / Διαστάσεις: 14x21
Ημερ. έκδοσης: 21/04/2018
ISBN: 978-960-606-046-5
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Και με αυτή τη λιτή περιγραφή του οπισθόφυλλου μπαίνουμε στα άδυτα της ζωής και του θανάτου. Μια συλλογή δίνει έμφαση στις αντιθέσεις Ζωή-Θάνατος, Μοναξιά-Έρωτας, Βιβλικές αναφορές-Αρχαία ελληνική μυθολογία. Σκοτάδι-Φως, κι ανάμεσά τους ο χρόνος που τρέχει ή μάλλον οι στιγμές, «Στιγμές ομοιόμορφες στρογγυλές που βόσκουν στα λιβάδια του χρόνου.»
Μια δραματική αποτύπωση του αναπόφευκτου αφού από τη στιγμή που θα γεννηθούμε, ξέρουμε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Μια συλλογή που βρίθει από υπερρεαλιστικές εικόνες και μεταφορές. Κι από την άλλη, οι σκέψεις που πρέπει να διοχετεύονται, να ρέουν, να καταγράφονται για να μη γίνονται πόνος. «Οι στόχοι δεν μας ζεσταίνουν/Οι σκέψεις δεν έχουν που να καθίσουν...»
Τι μένει λοιπόν; Ο θαυμασμός για την απέραντη θάλασσα, η λυρικότητα του τραγουδιού της, η φύση, το σύμπαν -το τόσο μακριά, αλλά τόσο κοντά μας κι όσο πιο εύκολα εναρμονιστείς μαζί του, τόσο καλύτερα νιώθεις. Στη θάλασσα ίσως ο ποιητής βρίσκει την ύστατη λύση τη στιγμή που στις επάλξεις του κάστρου του μυαλού του καραδοκεί ο θάνατος. Συμβιβάζεται, αφήνεται στην ιδέα του θανάτου από την άλλη, όμως ο φόβος του αναπόφευκτου κυριαρχεί.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει η απογοήτευση για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
«Κάνουμε σαν να συνομιλούμε, αλλά δε λέμε και τίποτε/ούτε μας κάνει κέφι να ακούσουμε τον άλλον.»
Από πότε ο άνθρωπος έγινε τόσο εγωκεντρικός; Από πού προήλθε όλη αυτή η αποξένωση, η αδιαφορία, ωχαδερφισμός και αυτό το "δεν βαριέσαι";
Ο συγγραφέας, του οποίου κύρια απασχόλησή του είναι η θεατρολογία και η λαογραφία, μοιάζει να παρατηρεί την πορεία του κόσμου και να νιώθει πικρία, δυσαρέσκεια και διάθεση να ειρωνευτεί τις καταστάσεις, που οδήγησαν την ανθρωπότητα ως εδώ. Έχει χαθεί ο σκοπός, που είναι η συνύπαρξη με όλα τα πλάσματα. Η αμετροέπεια των ανθρώπων τους τυφλώνει. Ακόμα και στον έρωτα, ο ποιητής άρει προβληματισμούς. Ένας έρωτας αγχώδης, σπασμωδικός, δραματικός σαν αρχαία τραγωδία. Ξεσηκώνει αισθήσεις, επιδιώκει στιγμές, αλλά οδηγεί στα μονοπάτια της απόγνωσης και της πίκρας. Χρειάζεται άραγε ο έρωτας την αποδοχή της κοινωνίας για να είναι θεμιτός; Ακόμα κι εκεί πλανιέται η μυρωδιά του θανάτου; Είναι το τέλος η λύτρωση ή το απόλυτο σκοτάδι;
Δεν μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα με τις μεταφυσικές ανησυχίες του ποιητή. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος και αυτό μου αρκεί. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα περισσότερο. Οι θρησκευτικές νύξεις και ιδιαίτερα η Πασχαλινή φούγκα με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Δεν με οδήγησε όμως σε κάποια κάθαρση, αντίθετα μου προκάλεσε σύγχυση και πολλά ερωτηματικά σχετικά με την κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Άλλες φορές πάλι ένιωθα να χάνομαι σε ένα χάος ιδεών και μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη μήπως όλο αυτό είναι μια προειδοποίηση της επικείμενης καταστροφής, αν η ανθρωπότητα συνεχίσει να συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Οδηγήθηκα σε αυτό το συμπέρασμα γιατί στα σημεία που ο ποιητής αναφέρεται σε ανθισμένα άνθη, ουρανό, θάλασσα, αστέρια, βγάζει από μέσα του μία γαλήνη και σαν να εκλιπαρεί: "Κοιτάξτε, κοιτάξτε τι χάνετε; Αυτός είναι ο κόσμος σας και αυτές είναι οι πραγματικές στιγμές σας".
Βιογραφικό του ποιητή:
Τοῦ ἴδιου: "Δοκίμια γιὰ τὸν οὐρανό. Ἐκλογὲς ποιήσεων" (Ἀθήνα, Ἁρμὸς 2016), "Ὁ φωτεινὸς ἴσκιος. Ἀνθολόγηση ποιήσεων 2013-2014" (Ἀθήνα, Ἁρμὸς 2017), "Ἡλιάδα. Φᾶος ὁρῶ. Ἡλιακὴ ἀνθολόγηση" (Ἀθήνα, ΤΑΔΕ ΕΦΗ 2017), "Ὁ κηπουρὸς τῆς ἐρήμου. Ποίησεις τοῦ 2013" (Ἀθήνα, Ἡρόδοτος 2018).
.jpg)
