Μια αναπάντεχη σύνθεση ηρώων που τραγουδούν δυνατά για να καλύψουν το στατικό θόρυβο του σύμπαντος. Ασπρόμαυροι αντιήρωες που, άλλοτε με πικρή διαύγεια και άλλοτε με δονκιχωτική αισιοδοξία, επιδίδονται σε απέλπιδες προσπάθειες να διασκεδάσουν τον τρόμο του τέλους. Στο «εκτροφείο» η επανάληψη είναι μια πράξη κατευναστική, ενώ η κατάληξη φαίνεται αναπόδραστη. Τα διηγήματα-στιγμιότυπα του εκτροφείου δεν αποτυπώνουν ανθρώπους στα καλύτερα ή τα χειρότερά τους, αλλά τους πιάνουν εξαπίνης στις πιο ειλικρινείς καταθέσεις της καθημερινότητάς τους. Εκεί όπου το παράδοξο γίνεται το όχημα για το στοιχειώδη μεταβολισμό του βιώματος και όπου η πλάνη παρέχει τον υποστηρικτικό μηχανισμό για τις λειτουργίες της επιβίωσης. Τα όρια ανάμεσα στο θήραμα και το θηρευτή είναι συγκεχυμένα, σε ένα λαβυρινθώδες τοπίο, όπου καταλύεται η βεβαιότητα της συνύπαρξης και όπου οι ήρωες δεν ακούν παρά την ηχώ της φωνής τους.
Η άποψή μου:
Το "Εκτροφείο Θηραμάτων" είναι ένα μεταμοντέρνο και καθόλου κοινότυπο, "μπουκέτο" διηγημάτων. Μέσα από τις black and white ιστορίες του, αποτυπώνει την σημερινή πραγματικότητα και όσους ζουν και υπάρχουν (ή δεν υπάρχουν) μέσα σε αυτή. Εδώ όπου η ιδιωτικότητα κι ο προσωπικός χώρος υπάρχουν μόνο σαν λήμματα στο λεξικό.
Υπάρχουν στιγμές, που μέσα από τα διήγηματά της, η Μιχαλαριά αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού. Δεν ξεκαθαρίζει απόλυτα τους τόπους και τους χρόνους, όπου εκτυλίσσονται οι ιστορίες της. Μάλιστα, υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι ζεις σε ένα στοπ καρέ. Ο χρόνος παγώνει και ο χώρος βυθίζεται σε ένα ψυχρό ημίφως, δίνοντας την αίσθηση του "κάτι πρόκειται να συμβεί"...
Στον αντίποδα, επιλέγει να καταδείξει τα τεκταινόμενα και τις διάφορες καταστάσεις, χωρίς περιττά λόγια, λιτά και με γνώμονα την απλή και κατανοητή καταγραφή των συμβάντων. Ενίοτε και δικαιολογημένα θα έλεγα, νιώθει ο αναγνώστης, ότι τα όσα διαβάζει, κινούνται στην σφαίρα του φανταστικού.
Η συγγραφέας επιλέγει να κρατήσει πολύ στενά τα περιθώρια κίνησης των ηρώων της, "απαγορεύοντάς" τους κατά μια έννοια, να ξεδιπλώσουν την προσωπικότητά τους. Θεωρώ ότι αυτό μάλλον έγινε επί σκοπού, προκειμένου να μην αφήσει το "βλέμμα" του αναγνώστη, να ξεφύγει από το θέμα που εκείνη θίγει με την εκάστοτε ιστορία.
Για να καταλήξω, οι ιστορίες της Μιχαλαριά, είναι άλλοτε αλληγορικές και τεχνηέντος ανακόλουθες, κατορθώνοντας με αυτό τον τρόπο να αποκρύψουν το πραγματικό νόημα αυτού που διηγούνται κι άλλοτε, ακολουθούν τα στενά περιθώρια του πραγματισμού και της αληθοφάνειας, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε για την αλήθεια του λόγου.
Λογοτεχνικά, στις απειροελάχιστες σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης θα βρει αρκετά διαμαντάκια. Όμως, βασικό "εργαλείο" για να μπορέσει κανείς να το ενστερνιστεί, να το κατανοήσει και να το αγαπήσει, είναι το σωστό timing. Να είσαι έτοιμος να το δεχτείς. Αν δεν είσαι, τότε άστο στο ράφι να σε περιμένει.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Γεωργία Μιχαλαριά
Σελίδες: 80
Ημερ. έκδοσης: Απρίλιος 2019
ISBN: 978-960-606-107-3
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Γεωργία Μιχαλαριά γεννήθηκε το 1981 στη Σπάρτη.
Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχολογία της Εκπαίδευσης στο Λονδίνο.
Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχολογία της Εκπαίδευσης στο Λονδίνο.
Ζει, συγγράφει και εργάζεται ως ψυχοθεραπεύτρια στην Αθήνα. Το "Εκτροφείο θηραμάτων" είναι το πρώτο της βιβλίο.
.jpg)
