Περίληψη οπισθόφυλλου:
Tο «Έγκλημα και Tιμωρία» έχει μεταφραστεί αμέτρητες φορές στη γλώσσα μας, μια ή δύο φορές από τα ρωσικά και αρκετές φορές από... τα ελληνικά. Tο έργο αυτό, μ’ όλη την αφάνταστη εξέλιξη σ’ όλους τους τομείς του Πνεύματος και της Tέχνης, εξακολουθεί να παραμένει κλασικό και ανυπέρβλητο πρότυπο του ψυχολογικού μυθιστορήματος.
Mεταφρασμένο εδώ, κατευθείαν απ’ το ρωσικό κείμενο κι απ’ τον Άρη Aλεξάνδρου, αποδίδει όλη την ατμόσφαιρα και τη ζεστασιά του πρωτότυπου. Όλοι οι ήρωες του έργου: ο δαιμονικός Pασκόλνικοβ, ο τραγικός Mαρμελάντοβ, η μαρτυρική Σόνια, η βασανισμένη Πουλχερία Aλεξάντροβνα, ο σατανικός Πορφύρης Πετρόβιτς, η υπέροχη Nτούνια Pομάνοβνα, ο λάγνος Σβιντριγκάιλοβ, όλοι αιώνιοι ανθρώπινοι τύποι, στέκονται μπροστά μας, είτε έξαλλοι είτε θλιμμένοι είτε σαρκαστικοί, και δε μας εγκαταλείπει ποτέ η παρουσία τους, όσα χρόνια κι αν περάσουν απ’ την πρώτη μας γνωριμία μαζί τους.
Η άποψή μου:
(γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη)
Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκη έχει μία μοναδική ικανότητα ως τεράστιος συγγραφέας που είναι. Έχει τη δύναμη να σε κάνει να αναθεωρείς τις ηθικές σου αρχές, να εμβαθύνεις στον ηθικό σου κόσμο και να διερωτάσαι: πράττω τελικά, το σωστό ή το λάθος;
Ο μεγάλος συγγραφέας διεισδύει μοναδικά στην ψυχή των ηρώων του, θέλει να βρει τα βαθύτερα κίνητρα των πράξεών τους. Το «Έγκλημα και Tιμωρία» αποτελεί ένα από τα σπουδαία και πιο δημοφιλή έργα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκη, μία βαθιά έρευνα για τις πράξεις των ανθρώπων, όπως για τη ροπή τους στο έγκλημα. Κέντρο του έργου είναι ο φοιτητής της Νομικής Ρασκόλνικωφ, ο οποίος διαπράττει τον διπλό φόνο μίας πλούσιας υπερήλικης και της αδελφής της. Ο ήρωας οδηγείται στην πράξη αυτή από μία βαθιά του ανάγκη να υπερβεί τα κοινωνικά εσκαμμένα, τις απαγορεύσεις και την υπάρχουσα ηθική.
Ο Ρώσος συγγραφέας με εντυπωσίασε για ακόμα μία φορά, διότι στο πρόσωπο ενός φοιτητή, θέλησε να ασκήσει κριτική στην κοινωνία του σήμερα, που μπορεί να δολοφονήσει με κάθε τρόπο χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς ποτέ να αισθανθεί πραγματική ενοχή ή να λογοδοτήσει, σε αντίθεση με ένα νεαρό ο οποίος βιώνει κοινωνική και ηθική ενοχή για τη δολοφονία δύο ανθρώπων. Ο σπουδαίος Ντοστογιέφσκη με προβλημάτισε ξανά, διότι με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ το εξής: η δολοφονία ενός κακού ανθρώπου (στη συγκεκριμένη περίπτωση της φιλάργυρης και σκληρής υπερήλικης), δικαιολογεί το όποιο έγκλημα εις βάρος του; Μπορούμε να το αναλύσουμε και εκτενέστερα; Έχει δικαίωμα η κοινωνία να στερεί τη ζωή από έναν άνθρωπο επειδή μπορεί να διέπραξε αξιόποινες πράξεις;
Ο Ντοστογιέφσκη ξέρει να σε προβληματίζει, να σε ωθεί στη βαθύτερη γνώση του εαυτού σου και να θέλει να βγάλει την καλύτερη εκδοχή του από μέσα σου. Η πάλη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, η συντριβή από την παραδοχή της εγκληματικής πράξης, η οργή για μία κοινωνία η οποία ουσιαστικά είναι αμέτοχη, όλα αυτά σε καλούν να σκεφτείς τη δική σου θέση μέσα στον κόσμο αυτό.
Αναμφίβολα, ένα τεράστιο βιβλίο, γραμμένο από έναν τιτάνα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Φιόντορ Ντοστογιέβσκη
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
Σελίδες: 656 / Διαστάσεις: 14x21
Ημερ. έκδοσης: 1947 / 2014
ISBN: 978-960-446-216-2
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκη γεννήθηκε στη Μόσχα στις 30 Οκτωβρίου 1821. Ο πατέρας του, ιδιαίτερα μορφωμένος και ευλαβής χριστιανός, άσκησε σημαντική επιρροή στο συγγραφέα και κατ’ επέκταση στο έργο του. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικού, που όπως αργότερα αποδείχθηκε δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα. Πάθος του ήταν η λογοτεχνία. Η συγγραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1844 με το έργο του "Οι φτωχοί". Η σχέση του με τους σοσιαλιστικούς κύκλους των φουριεριστών οδήγησε στη σύλληψή του από την αστυνομία το 1849 και στη φυλάκισή του. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά τελικά, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα τού δόθηκε χάρη. Εξέτισε τετραετή ποινή σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Καταβεβλημένος σωματικά και ψυχικά επέστρεψε στη Ρωσία, όπου και επιδόθηκε στο συγγραφικό του έργο. Χρέη τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει για άλλη μια φορά την αγαπημένη του πατρίδα και να καταφύγει στην Ευρώπη μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του Άννα Σνίτκιν. Η νοσταλγία όμως τον οδήγησε ξανά στην Πετρούπολη, όπου και πέθανε το 1881.
