Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που ’χα ξεχάσει
Το όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινό
Ένα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάση
Που το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνό
Κι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγη
Και ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρό
Τα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοι
Που τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώ
Τα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείλη
Το δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνή
Την ομορφιά της που ’τανε σαν σπάνιο κοχύλι
Που με γεννά και με πονά και με δολοφονεί
Μα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνει
Ακόμη κι αν τα μάτια της με κάνουν και πονώ
Είν’ η ματιά της βάλσαμο και πάλι με γλιτώνει
Από ’να θάνατο φριχτό κι ένα βαθύ κενό
Κι αν ήταν ένα όνειρο ισχνό και φευγαλέο
Που μιαν ανάσα κράτησε τώρα κι έχει χαθεί
Κι αν το θυμάμαι που και που και σιωπηλά το κλαίω
Πάλι μια νύχτα σαν αυτή, ξέρω θα ξαναρθεί».
Η άποψή μου:
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
Εξαιρετικός πρόλογος! Μου θύμισε παραδοσιακά τραγούδια που έρχονται από τα βάθη των αιώνων για να μας διασκεδάσουν και να μας διδάξουν.
Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή σύγχρονης, επικής και συνάμα παραδοσιακής ποίησης με επιρροές από αρκετές μυθολογίες, με την Ελληνική και την Κέλτικη να είναι οι επικρατέστερες. Ο ποιητής έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και μέσα από μερικούς στίχους, μάς δίνει φιλοσοφικές ή ψυχολογικές λύσεις πάνω σε απλά ή και σε πιο σοβαρά θέματα.
στ’ όνειρο τα λάθη του κανένας δεν θυμάται
Αυτή η φωνή ακούγεται που θέλει να θυμίσει
Αγάπες που δεν κράτησαν, λάθη, θυσίες, μίση.
Το πιο σκληρό του μάθημα εκεί το είχε μάθει
Πώς γίνεται η ζωή βαριά, πόσο πονούν τα λάθη
«Αυτούς που ένωσε η Ζωή, ο Θάνατος χωρίζει»
Τα παραμύθια, τα έπη και τα σπουδαία ποιήματα, συνηθίζουν να κρύβουν σκληρές αλήθειες. Οι σημερινοί άνθρωποι, των μεγαλουπόλεων ως επί το πλείστον, είναι αποξενωμένοι και αποκόβονται από τη φύση και τους ανθρώπους. Αποκλείονται χωρίς ουσιαστικό λόγο, γίνονται καχύποπτοι και δεν ενδιαφέρονται να βοηθήσουν έναν άνθρωπο, παρά μονάχα αν έχουν κάποιου είδους όφελος. Λείπει η ανιδιοτέλεια.
Χίλιους ανθρώπους ρώτησε οργώνοντας τους δρόμους
Και όλοι αδιάφορα του κούνησαν τους ώμους.
Ο έρωτας είναι ένα από τα σπουδαιότερα θέματα που βασανίζει όλους τους ποιητές, ο μονόπλευρος, ο ανεκπλήρωτος... Ο έρωτας με νεράιδα όμως, μένει αξέχαστος! Αγαπημένο μου το ποίημα "Cariad", που μεταφράζεται ως "Αγάπη" στα ουαλικά και σας παραθέτω μερικούς στοίχους, τους πιο αγαπημένους μου:
Περνάει ο χρόνος γρήγορα τόσο που δεν φαντάζεσαι
Σαν έχεις ένα σύντροφο, στήριγμα και βοήθεια
Αυτή είναι η μεγαλύτερη του κόσμου η αλήθεια
Η μεγαλύτερη χαρά, αυτή που τη μοιράζεσαι
Να αγαπάς τις αρετές του όμοια με τα στραβά του
Να έχεις ένα άνθρωπο να ‘ναι δικός σου μόνο
Είναι η μόνη παρηγοριά στην παράνοια του κόσμου
Κλείνω με ένα -κατά τη γνώμη μου- αριστούργημα από τα αυτόνομα ποιήματα:
Το χαρτί είναι νεκρό χωρίς λέξεις
Το μελάνι ακίνητο χωρίς το ποίημα
Όλος ο κόσμος νεκρός χωρίς ιστορίες
Χωρίς αγάπη και αφοπλιστική ομορφιά
Ένας απερίσκεπτος ρεαλισμός κοστίζει ζωές
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Ανδρέας Αντωνίου
Σελίδες: 96
Ημερ. έκδοσης: Μάιος 2019
ISBN: 978-960-638-040-2
Βιογραφικό του ποιητή:
Ο Ανδρέας Αντωνίου γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη και διαμένει στη Λευκωσία. Είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας και τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα είναι η Μεταφυσική, η Αισθητική και η Φιλοσοφία της Τέχνης. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα: "Το φως και το σκοτάδι" (ποίηση, Nova-Atlantis 2010), "Ο ποιητής και το φεγγάρι" (ποίηση, i-write 2012), "Τα μάτια της Aelun" (ποίηση, Οδός Πανός 2016) και "Το παρελθόν ενός συγγραφέα" (μυθιστόρημα, Πηγή 2016). Έχει βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχει δημοσιεύσει ποιήματά του σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά. Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία Νέων Κύπριων Ποιητών (ανθ. Λευτέρης Παπαλεοντίου, Βακχικόν 2018).
