Περίληψη οπισθόφυλλου:
Δύο συνθέσεις με ιδιαίτερη γραφή. Αφήγηση και θεατρικοί διάλογοι συμπλέκονται, και με την ποίηση απανταχού παρούσα, δημιουργούν μια προωθητική μείξη τριών λογοτεχνικών ειδών.
Έχουμε εδώ μια πειραματική δημιουργία, όπου η υπέρβαση των παραδοσιακών μορφών έκφρασης δίνει τη δυνατότητα ο μύθος της αφήγησης και τα θεατρικά δρώμενα να εμπλουτίζουν την ποίηση και να εμπλουτίζονται από αυτήν.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Ποίηση είναι αυτό που σε κάνει να ονειρεύεσαι. Εδώ έχουμε ένα συνονθύλευμα λέξεων, μια ποιητική στιχομυθία και ένα θεατρικό δρώμενο ιδωμένο από την ονειροπόλα ματιά του ποιητή «το ποίημα οδηγεί το άνθρωπο στο όριο, όπου συναντάει την ύπαρξή του παλλόμενη». Κι εγώ μένω κρεμασμένη από αυτή την φράση και σκέφτομαι ποια είναι αλήθεια τα όρια μας; Μπορούμε να τα φτάσουμε ή έστω να τα αγγίξουμε και ποιος είναι ο μηχανισμός που θέτει αυτά τα όρια;
Έχω αναφέρει παλιότερα ότι η ποίηση είναι βουτιά στο παράλογο. Κάποιες στιγμές ξεκάθαρη, κάποιες στιγμές σκοτεινή και άλλοτε αλλόκοτη αφού πηγάζει κατευθείαν από το ασυνείδητο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την τρίτη περίπτωση, δεν υπάρχει τρόπος αυτό που διαβάζεις να το εξηγήσεις με τη λογική. Εδώ ο ορθολογισμός έχει ένα μεγάλο απαγορευτικό. Ο ποιητής μέσα από την ιδιαίτερη έκφρασή του ψάχνει να βρει την ύπαρξή του, βρίσκεται σε εγρήγορση, σε αναστάτωση και κουβαλάει μέσα του μια θλίψη.
«Σέρνει η λύπη τα γράμματα σ’ άλλον χορό, δεν είμαι εγώ» (...) «Η ποίηση εκκινεί από την απελπισία, ωστόσο αναζητάει παντού την ελπίδα».
Βρίσκεται πάνω σε μια σκηνή, ονειροπολεί, χάνεται ή βυθίζεται στη σιωπή. Καταφέρνει όμως να σε φτάσει σε μια μυστήρια μέθεξη. Αναρωτιέσαι για τη ζωή σου, για την ψυχή σου και πάνω απ’ όλα για τον σκοπό σου. Για τα χρόνια που περνούν, για όλα όσα ονειρεύεσαι και προπάντων για όλα όσα δεν έζησες και τον λόγο που δεν τα έζησες. Κι ο ποιητής σε ρόλο πρωταγωνιστή αλλά και απελπισμένου κομπάρσου.
Ένα βιβλίο περίεργο, γεμάτο αντιθέσεις όπου ακόμα και τα άψυχα παίρνουν μορφή και πρόσωπο ενώ τα έμψυχα χάνουν την ταυτότητά τους μέσα σε ένα πέπλο θλίψης.
«Ελάτε! Όσο ακόμα είναι νύχτα, θα δω το πρόσωπό σας ή θα το ψηλαφίσω. Αύριο δεν ξέρω αν θα έχω εγώ αισθήσεις. Μπορεί και εσείς να μην έχετε πρόσωπο».
Δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη στο λυρισμό αλλά και στην δραματικότητα του έργου. Συμμετέχω κι εγώ. Αισθάνομαι τη μελωδία, ακούω τον πιανίστα να παίζει. Νιώθω σαν να συμμετέχω σε κάτι μοναδικό -απαγγελία, μουσική και χορός επί σκηνής. Ένα θέατρο διαφορετικό από τα συνηθισμένα με οδηγό τον ποιητή.
Ένα δρώμενο όπου κι οι χάρτινοι ήρωες παίρνουν μορφή, συμπάσχουν, συμμετέχουν κι απαγγέλλουν κι όλα αυτά μέσα από εσωτερικούς μονολόγους, που εκφράζουν τη μοναξιά αλλά στο τέλος η ποίηση είναι ο μεγάλος νικητής και όλοι μαζί μονολογούν: «Κανένα ποίημα δεν πεθαίνει».
Η άποψή μου:
Ποίηση είναι αυτό που σε κάνει να ονειρεύεσαι. Εδώ έχουμε ένα συνονθύλευμα λέξεων, μια ποιητική στιχομυθία και ένα θεατρικό δρώμενο ιδωμένο από την ονειροπόλα ματιά του ποιητή «το ποίημα οδηγεί το άνθρωπο στο όριο, όπου συναντάει την ύπαρξή του παλλόμενη». Κι εγώ μένω κρεμασμένη από αυτή την φράση και σκέφτομαι ποια είναι αλήθεια τα όρια μας; Μπορούμε να τα φτάσουμε ή έστω να τα αγγίξουμε και ποιος είναι ο μηχανισμός που θέτει αυτά τα όρια;
Έχω αναφέρει παλιότερα ότι η ποίηση είναι βουτιά στο παράλογο. Κάποιες στιγμές ξεκάθαρη, κάποιες στιγμές σκοτεινή και άλλοτε αλλόκοτη αφού πηγάζει κατευθείαν από το ασυνείδητο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την τρίτη περίπτωση, δεν υπάρχει τρόπος αυτό που διαβάζεις να το εξηγήσεις με τη λογική. Εδώ ο ορθολογισμός έχει ένα μεγάλο απαγορευτικό. Ο ποιητής μέσα από την ιδιαίτερη έκφρασή του ψάχνει να βρει την ύπαρξή του, βρίσκεται σε εγρήγορση, σε αναστάτωση και κουβαλάει μέσα του μια θλίψη.
«Σέρνει η λύπη τα γράμματα σ’ άλλον χορό, δεν είμαι εγώ» (...) «Η ποίηση εκκινεί από την απελπισία, ωστόσο αναζητάει παντού την ελπίδα».
Βρίσκεται πάνω σε μια σκηνή, ονειροπολεί, χάνεται ή βυθίζεται στη σιωπή. Καταφέρνει όμως να σε φτάσει σε μια μυστήρια μέθεξη. Αναρωτιέσαι για τη ζωή σου, για την ψυχή σου και πάνω απ’ όλα για τον σκοπό σου. Για τα χρόνια που περνούν, για όλα όσα ονειρεύεσαι και προπάντων για όλα όσα δεν έζησες και τον λόγο που δεν τα έζησες. Κι ο ποιητής σε ρόλο πρωταγωνιστή αλλά και απελπισμένου κομπάρσου.
Ένα βιβλίο περίεργο, γεμάτο αντιθέσεις όπου ακόμα και τα άψυχα παίρνουν μορφή και πρόσωπο ενώ τα έμψυχα χάνουν την ταυτότητά τους μέσα σε ένα πέπλο θλίψης.
«Ελάτε! Όσο ακόμα είναι νύχτα, θα δω το πρόσωπό σας ή θα το ψηλαφίσω. Αύριο δεν ξέρω αν θα έχω εγώ αισθήσεις. Μπορεί και εσείς να μην έχετε πρόσωπο».
Δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη στο λυρισμό αλλά και στην δραματικότητα του έργου. Συμμετέχω κι εγώ. Αισθάνομαι τη μελωδία, ακούω τον πιανίστα να παίζει. Νιώθω σαν να συμμετέχω σε κάτι μοναδικό -απαγγελία, μουσική και χορός επί σκηνής. Ένα θέατρο διαφορετικό από τα συνηθισμένα με οδηγό τον ποιητή.
Ένα δρώμενο όπου κι οι χάρτινοι ήρωες παίρνουν μορφή, συμπάσχουν, συμμετέχουν κι απαγγέλλουν κι όλα αυτά μέσα από εσωτερικούς μονολόγους, που εκφράζουν τη μοναξιά αλλά στο τέλος η ποίηση είναι ο μεγάλος νικητής και όλοι μαζί μονολογούν: «Κανένα ποίημα δεν πεθαίνει».
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Βαγγέλης Φίλος
Σελίδες: 62 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Φεβρουάριος 2019
ISBN: 978-960-612-196-8
Ο Βαγγέλης Φίλος γεννήθηκε το 1954 στα Άγναντα Άρτας. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ε.Μ.Π. Εργάστηκε στα Ιωάννινα ως ελεύθερος επαγγελματίας και στη συνέχεια, ως υπάλληλος του δήμου. Έχει εκδώσει εννιά βιβλία με ποιήματα και πεζά. Κείμενά του φιλοξενήθηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά, ιστοσελίδες και ανθολογίες. Αρκετά έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά και ουγγρικά. Διετέλεσε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Φηγός". Επισκεφτείτε τη σελίδα του.
.jpg)
