Τοξικά μάτια / περίληψη:
Η νύχτα είναι ο εχθρός της.
Τα πιο βαθιά μέρη της ψυχής της δεν την αφήνουν να αναπνεύσει. Κάτω από τα κλειστά της βλέφαρα, ο κόσμος έχει αποκτήσει το πορτοκαλί χρώμα της φωτιάς, το κόκκινο του αίματος, το μαύρο του θανάτου. Στον αέρα πετάει ένα σμήνος από πουλιά, που ρίχνουν τις σκιές τους στα πόδια της. Κοράκια κρώζουν. Γυροφέρνουν τη σκελετωμένη μορφή στο χώμα. Κρυώνει. Προσπαθεί να ανάψει τον αναπτήρα. Είναι γυμνή. Δεν τα καταφέρνει. Τα πουλιά πετάνε χαμηλά, σχεδόν την αγγίζουν.
Ο αστυνόμος Καπετάνος αναλαμβάνει τη δυσκολότερη υπόθεση της καριέρας του. Η σορός του άντρα στο λόφο του Παλιού Γηροκομείου πυροδοτεί έναν κόσμο μυστικών που ξεκινά να φλέγεται στο δάσος γύρω από τη φάρμα του θύματος. Ο θάνατος υπάρχει στον αέρα, ζει μαζί με τους κατοίκους των χωριών. Παράνομα στοιχήματα, απόπειρες δολοφονίας, εργοστάσια χημικών και μία μόνο επιλογή. Για να νικήσει, πρέπει να ρισκάρει. Μόνος.
Η άποψή μου:
Γνωρίσαμε τον Αστυνόμο Καπετάνο και τον λατρέψαμε για το ήθος, την ευσυνειδησία και την τακτική του από «Τα βατράχια» και τα «Τυφλά ψάρια». Επιστρέφει λοιπόν με τα «Τοξικά μάτια» πιο ώριμος και πιο συνειδητοποιημένος. Πέρα από τους στενούς του συνεργάτες (τον Βαμβακά, την Μινιόν, τον Ορέστη αλλά και τον υπεύθυνο της έρευνας «Ατσαλάκωτο») πάνω από το κεφάλι του, καλείται να ανακαλύψει τα αίτια της δολοφονίας του Νεοκλή Παρίση. Η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή, όσο φαίνεται, καθώς εμπλέκονται υψηλά συμφέροντα και «αμαρτίες» του παρελθόντος.
Το ξεχώρισα γιατί είναι ένα διαφορετικό αστυνομικό από τα προηγούμενα αλλά και από άλλα βιβλία του είδους, καθώς διαθέτει ισχυρό οικολογικό προβληματισμό σχετικά με τα παράνομα μέσα πλουτισμού, αδιαφορώντας για το μέλλον αυτού του πλανήτη. Τα μυστικά όμως όσο καλά και να φυλάσσονται, πάντα φτάνει η στιγμή που θα αποκαλυφθούν και ποιος αντέχει πραγματικά το μέγεθος της αποκάλυψης;
Η ιστορία χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους: στο 2010 και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη βιομηχανική ζώνη της Τανάγρας και τρία χρόνια μετά, όπου ανακαλύπτεται το πτώμα του επιχειρηματία. Θα σταθώ λίγο στη βιομηχανική ζώνη. Μιλάμε για ένα εργοστάσιο παραγωγής λιπασμάτων. Χωρίς περιττά λόγια και με εύστοχες παρατηρήσεις ο συγγραφέας μάς βάζει μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα του να είσαι εργάτης σε βιομηχανία. Ιδιαίτερα σε μια τέτοιου είδους βιομηχανία που εγκυμονεί κινδύνους τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για το περιβάλλον. Πέρα από τους καθημερινούς κινδύνους (π.χ. διαρροής τοξικών ουσιών, κίνδυνος πυρκαγιάς ή και εισπνοή επικίνδυνης ουσίας) έχεις να αντιμετωπίσεις και κάθε παράλογη απαίτηση των εργοδοτών. Εκεί γνωρίζουμε τη Νεφέλη, τον Νεκτάριο, τη Χημικό αλλά και τον ιδιοκτήτη που «τρέχει» όλη την επιχείρηση. Η Νεφέλη είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος καθώς έχει μείνει κωφάλαλη σε νεαρή ηλικία. Αυτό που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι να επιβιώσει σε έναν κόσμο σκληρό και βάναυσο. Γιατί μόνο αυτήν την πλευρά του κόσμου έχει γνωρίσει. Καθόλου αγάπη και τρυφερότητα δεν υπάρχει στη ζωή της και μοιάζει με αδέσποτη γάτα -πάντα σε εγρήγορση και πάντα σε επιφυλακή, αποφασισμένη να κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για να κρατήσει τη δουλειά της, αφού χωρίς αυτή τη δουλειά, είναι τελείως χαμένη. Ο Νεκτάριος είναι φύλακας στο ίδιο εργοστάσιο και μοιάζει να τρέφει φιλικά αισθήματα για εκείνη. Η Χημικός είναι μια ανεξάρτητη γυναίκα που επιβλέπει κι επεμβαίνει στη διαδικασία παραγωγής. Η Νεφέλη αντιμετωπίζει τη Χημικό με δέος. Πιστεύει ότι την παρακολουθεί, ότι καιροφυλακτεί για μια λάθος της κίνηση και τότε... κανείς δεν ξέρει.
Οι χαρακτήρες και η πλοκή ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά κι απαιτούν την απόλυτη αφοσίωση του αναγνώστη, καθώς όλοι μοιάζουν ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα βιβλία ο αστυνόμος Καπετάνος δεν έχει και πολλά στοιχεία στα χέρια του για να ξεκινήσει. Οι πιο κοντινοί του θύματος είναι ο αδελφός του, η γυναίκα του και η κουνιάδα του αλλά είχε κανένας από αυτούς κίνητρο για φόνο; Όσο προχωράει η υπόθεση, τόσο μπλεκόμαστε πιο πολύ και ο αναγνώστης συμμετέχει ενεργά σε ένα μαραθώνιο σκέψεων για να προσπαθήσει πρώτος να συνδυάσει καταστάσεις και γεγονότα. Δεν θα τα καταφέρει όμως, γιατί το βιβλίο είναι τόσο απρόβλεπτο όσο η ίδια η ζωή....
Ιδιαίτερη γραφή όπως πάντα του Δημήτρη Σίμου, που σου προκαλεί δέος χωρίς ίχνος φρικιαστικών σκηνών, τις οποίες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν ομότεχνοι του είδους, μα με έντονο μυστικιστικό χαρακτήρα, που μου θύμισε σκηνικό τρόμου.
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
Το τρίτο βιβλίο της σειράς μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα, μόνο του, χωρίς να έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα δυο, όμως σε αυτή την περίπτωση ο αναγνώστης θα χάσει την εκπληκτική εξέλιξη του συγγραφέα. Εξακολουθώ να αγαπώ περισσότερο τα βατράχια, γιατί εκεί γνωρίστηκα με τον ήρωα Καπετάνο, κατ’ επέκταση και με την ιδιαίτερη γραφή του συγγραφέα, καθώς και με την ιστορία που μου άρεσε υπερβολικά. Εδώ όμως, ο Δημήτρης Σίμος ξεδιπλώνει άνετα το ταλέντο του μπλέκοντας φαινομενικά αταίριαστες ιστορίες. Οι παρομοιώσεις του είναι μοναδικές, ασυνήθιστες και ευρηματικές, ενώ οι ασύλληπτες λεπτομέρειες κάνουν υπερβολικά ζωντανούς τους ήρωες και την ιστορία.
Υπάρχει μπόλικο χιούμορ, ειρωνεία και αλήθειες που σοκάρουν. Θίγονται θέματα, όπως η εμπιστοσύνη, κάποιες αγνές προθέσεις που μπορεί να είναι καταστροφικές για άλλους, συμφέροντα, ηθική, αγώνες επιβίωσης, καλυτέρευση βιοτικού επιπέδου με οποιοδήποτε κόστος, συνέπειες, συνέπειες, συνέπειες, βιασμός, πλούτη, δύναμη, πατριαρχία, ομοφυλοφιλία, οικογένεια, αγάπη και ένα σωρό άλλα... Ο συγγραφέας αγαπά τις γυναίκες, τις σέβεται, δεν τις κακομεταχειρίζεται και δεν τις υποτιμά. Οι ηρωίδες του είναι έξυπνες, δυναμικές και τους αποδίδει την ισότητα που τους αξίζει μέσα σε ένα καθαρά πατριαρχικό περιβάλλον.
Η ιστορία ξεκινά με ένα αδέσποτο ζώο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από τους κακόψυχους ανθρώπους, για να περάσουμε σε μια δολοφονία που πρέπει να εξυγιανθεί. Μέσα από συγκλονιστικές αποκαλύψεις βλέπουμε τη μαζική δολοφονία του ανθρώπινου γένους, αλλά και την καταστροφή της φύσης. Αυτοκτονούμε στον βωμό του χρήματος και βιάζουμε τη γη χωρίς ουσιαστικό λόγο και αιτία. Τα χρήματα εξαγοράζουν συνειδήσεις και οι βουλευτές μέσα από υποσχέσεις παρακαλούν για ψήφους...
Θα μπορούσε κανείς να πει πως οι διεφθαρμένοι πολίτες και πολιτικοί, οι ασυνείδητοι άνθρωποι γενικά, τα ναρκωτικά, η οικολογία και τα χρήματα, συνθέτουν μια ιστορία που είναι καλοδουλεμένη, έχοντας μέσα της παράλληλα μεταφυσικά ψήγματα αρχαίων παραδόσεων.
Η άποψή μου:
Το βιβλίο ξεκινά εφιαλτικά... Κυριολεκτικά! Με τον Καπετάνο που πετάγεται πανικόβλητος, από τον εφιάλτη που τον έχει γραπώσει για τα καλά από το λαιμό. Πολύ ζωντανή σκηνή, με την οποία μπορεί εύκολα να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε από εμάς, αφού όλοι κάποιες φορές έχουμε πεταχτεί από τον ύπνο μας, με τον τρόμο να κατακλύζει την ψυχή μας.
Τολμώ να πω ότι το "Τοξικά μάτια", μού έφερε στο νου παλαιά βιβλία του Μάρκαρη. Και η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Σίμος (την οποία φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει δουλέψει πολύ σε αυτό το βιβλίο), αλλά και οι σκηνές όπως τις περιγράφει, μου θύμισαν αρκετά τις ρετρό, νουάρ ιστορίες, του αγαπημένου συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη.
Αν και πατάει γερά στα χνάρια των προηγούμενων δύο βιβλίων του, ο Σίμος έχει προωθήσει τη νέα του δουλειά, πολλές βαθμίδες παραπάνω. Εξελίσσεται εντυπωσιακά σε πολλαπλά επίπεδα και καταπιάνεται με το ευαίσθητο θέμα της μόλυνσης του περιβάλλοντος, αποδεικνύοντας την ευαισθησία του χαρακτήρα του και το πόσο συνειδητοποιημένος πολίτης αυτού του κόσμου είναι. Παρακολουθώντας τον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχω παρατηρήσει πολλάκις ότι αγαπά τα ζώα, με μια ιδιαίτερη συμπάθεια στα σκυλιά νομίζω, όμως στο "Τοξικά Μάτια" αποδεικνύει ότι έχει οικολογική συνείδηση γενικότερα. Επίσης, κάνει εκτενή αναφορά στο πολιτικό ή κοινωνικό Σύστημα και τα "γρανάζια" του, τα οποία μπρος στην πιθανότητα μιας παχυλής αμοιβής, κάνει τα στραβά μάτια, μπρος στα περιβαλλοντικά εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα παγκοσμίως. Μας μιλά για την ανθρώπινη αλλοτρίωση και τον εκφυλισμό μας ως είδος.
Και με αυτά και με τα άλλα, φτάνουμε στο συγκλονιστικό τέλος, όπου τίποτα σχεδόν δεν είναι όπως το περιμένεις. Αν και κάποια στιγμή, σαν κάτι να μου έκλεισε το ματάκι, αλλά στην πορεία με παρέσυρε η ιστορία και το ξέχασα. Ωστόσο, ήταν αρκετό για να με κάνει να αναφωνήσω "αχά, το ήξερα", όταν προέκυψε. Χεχε!
Εν τω μεταξύ, γράφοντας αυτή την άποψη, μου'ρθε και ξαναδιάβασα, για να θυμηθώ, τις κριτικές που είχα γράψει για τα δύο προηγούμενα βιβλία του Δημήτρη Σίμου. Το πόρισμα είναι ότι, υπάρχει μια συνέπεια που μου αρέσει, ανάμεσά τους: στη συμπεριφορά των ηρώων, στους διαλόγους, στις γλαφυρές, αλλά σύντομες περιγραφές των τοπίων και σε πολλά άλλα...
Δεν βρήκα κάτι αρνητικό για να σας αναφέρω. "Δεν γίνεται αυτό", θα μου πείτε εσείς με τη σειρά σας. Κι όμως... Δεν βρήκα τίποτα! Δεν ξέρω... Ίσως αν το ξαναδιαβάσω, περνώντας από κόσκινο την κάθε του αράδα, να βρω να σας πω κάτι. Προς το παρόν όμως, δεν έχω να του καταλογίσω κανένα αρνητικό χαρακτηριστικό.
Status quo praeclarus Simos!!!
Τέλος, να πω ένα τεράστιο μπράβο στον επιμελητή του κειμένου, κ. Π. Τασιόπουλο, για την εξαιρετική δουλειά που έκανε και αυτή την φορά.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Δημήτρης Σίμος
Σελίδες: 360
Ημερ. έκδοσης: 7 Ιουνίου 2019
ISBN: 978-960-507-126-4
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Δημήτρης Σίμος γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1987. Είναι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, έχοντας ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα των χρηματοοικονομικών. Τα Βατράχια, η πρώτη του συγγραφική δουλειά, έχουν κερδίζει την πρώτη θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό μυθιστορήματος Ασημένια Σελίδα. Δραστηριοποιείται παράλληλα ως θεατρικός συγγραφέας· το πρώτο του θεατρικό έργο "Το κόκκινο μελίσσι", ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου Πόλη. Τον Ιανουάριο του 2016 έγινε δεκτός στην Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας, ως ένα από τα νεαρότερα μέλη της. Το Μάιο του 2018 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά του "Τυφλά ψάρια", στο οποίο πρωταγωνιστεί και πάλι ο αστυνόμος Καπετάνος. Το "Τοξικά μάτια" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Bell τον Ιούνιο του 2019.
