Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η Μαργαρίτα Δούκα είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, με σχέση, καριέρα, όνειρα, εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Εκείνη η μέρα που ξημέρωσε όμως σήμανε την αρχή μιας περιπέτειας που θα την οδηγούσε πίσω από τα σίδερα.
Εκεί, μακριά από τη ζωή που μέχρι τότε ήξερε, κάτι νέο ένιωθε να γεννιέται μέσα από τα σπλάχνα της. Εκείνο που δε γνώριζε η Μαργαρίτα ήταν αν αυτή η αλλαγή στη ζωή της θα την έκανε έναν άνθρωπο ξαναγεννημένο και αγγελικά πλασμένο ή αν, φτάνοντας στο βάθος του πυθμένα, θα ξαναγεννιόταν σαν ένας δαίμονας. Μοναδικό φως στο σκοτάδι που την αγκάλιαζε η Μαντάμ, ένα αερικό που έμελλε να είναι ο καθοριστικός σταθμός στην πορεία της.
Ποιο ήταν το μυστικό αυτής της κοπέλας, που την κρατούσε δεμένη με αλυσίδες; Και ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Αλέξανδρος, που θα άλλαζε τη ζωή αυτών των γυναικών;
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Πριν ξεκινήσω να γράφω την άποψή μου για το βιβλίο της κας. Νικολοπούλου, νιώθω υποχρεωμένη να κάνω την εξής διευκρίνηση: ως είδος, είναι εντελώς έξω από το target group μου, που είναι τα θρίλερ κι αστυνομικά. Μάλιστα, όσο πιο σκληροπυρηνικό, τόσο καλύτερα. Αντιθέτως, το συγκεκριμένο είναι πάρα πολύ... "vanilla" για τα γούστα μου. Ωστόσο όμως, πραγματεύεται ένα θέμα που ανέκαθεν με "γοήτευε" και τραβούσε το ενδιαφέρον μου: αυτό του εγκλεισμού στις φυλακές. Πόσω μάλλον που η ηρωίδα είναι γυναίκα και μάλιστα μια γυναίκα με την οποία κάλλιστα, θα μπορούσε να ταυτιστεί οποιαδήποτε από εμάς. Ως εκ τούτου, αν και αναγνωρίζω ότι δεν γίνεται να είμαι πολύ δίκαιη στην άποψή μου, θα προσπαθήσω να μείνω όσο πιο αντικειμενική γίνεται.
"Στην Ελευθερία μου". Με αυτή την μικρή μα άκρως διφορούμενη προτασούλα ξεκινά το πρώτο της βιβλίο η Αλεξία Νικολοπούλου. Σε κάνει κι αναρωτιέσαι... Στην Ελευθερία ως κύριο όνομα ή στην Λευτεριά ως έννοια, ως το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου; Στις σελίδες που ακολουθούν δίνεται ξεκάθαρα νομίζω η απάντηση.
Η Μαντάμ είναι μια αληθινή ιστορία. Ή έστω βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Δεν ξέρω πόσα από αυτά ανήκουν στο φάσμα της φαντασίας της συγγραφέως και πόσα είναι απτή πραγματικότητα. Πρόκειται για μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη και μιλάει για φόβο, πόνο, ανασφάλεια αλλά και για αγάπη, φιλία κι αισιοδοξία. Μια ιστορία για το Σύστημα και για αυτούς που αποτελούν τα γρανάζια του. Η Μαντάμ είναι μια ιστορία που θα μπορούσε η κάθε μία γυναίκα από εμάς να βιώσει και να μπει στον ρόλο της πρωταγωνίστριας.
Η Μαργαρίτα Δούκα είναι ένα απλό, καθημερινό κορίτσι, που παλεύει για να βγάλει τα προς το ζειν. Τίποτα δεν της χαρίστηκε. Για όλα αγωνίστηκε. Μέχρι που η Μοίρα νονά της αποφάσισε να της κάνει ένα δώρο. Και της έστειλε στο δρόμο της τον Έρωτα. Κι αυτός την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί να προδοθεί άνθρωπος. Και κάπου εκεί αρχίζει ο εφιάλτης της, ο οποίος έχει όνομα τρομακτικό: Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού! Μέσα από τα καγγελοφραγμέμα παράθυρα, η Μαργαρίτα θα γνωρίσει την Μαντάμ. Γενική κουμανταδόρισσα κι "αφεντικό" στα πέριξ, η Μαντάμ θα υιοθετήσει κατά μία έννοια την Μαργαρίτα, όπως κάνει άλλωστε με όλες τις νεοφερμένες στην πτέρυγα του ραβδωτού ουρανού.
Επίσης, θα ήθελα λίγη περισσότερη από την ψυχοσύνθεση της Μαργαρίτας. Λίγο περισσότερη ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι. Θα μου πείτε "αυτό είναι αρνητικό, γιατί το βάζεις στα θετικά;". Η απάντηση όμως, είναι ότι δεν είναι αρνητικό. Απλά είναι λίγο. Μου άρεσε και δεν μου έφτασε!
Η ιστορία ξεκινά ομαλά γνωρίζοντάς μας τη Μαργαρίτα και τους οικείους της. Μεταξύ αυτών κι ο Προδότης Έρωτας. Στη συνέχεια περνά στην περιγραφή της σύλληψης και της προφυλάκιση της ηρωίδας, χωρίς βαρύγδουπες περιγραφές και υστερικές αντιδράσεις. Απλά περιγράφει μιαν άσχημη πραγματικότητα. Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν έξυπνο εκ μέρους της κας. Νικολοπούλου που δεν αναλώθηκε να περιγράφει τον γραφειοκρατικό γολγοθά που περνούν οι προφυλακιστέοι.
Για μένα η μεγάλη ανατριχίλα ήρθε, όταν ούσα πίσω από τα κάγκελα, η Μαργαρίτα μιλάει για την ζωή τη δική της και των συγκρατούμενών της. Μαθαίνουμε το τι αισθάνονται, το πόσο απογοητεύονται αυτά τα πλάσματα πίσω από τις μπάρες. Πραγματικά τραγική είναι η μαρτυρία για τον βίαιο αποχωρισμό φυλακισμένης μάνας και παιδιού, όταν αυτό κλείσει τα 3 του χρόνια. Ειλικρινά πόνεσε η ψυχή μου σε αυτό το σημείο. Οι ιστορίες που αφηγούνται οι κρατούμενες είναι τραγικές κι αυτό γιατί πολλές από αυτές μιλούν για άδικη φυλάκιση. Γιατί το Σύστημα πρώτα σε χώνει πίσω από τα σίδερα κι ύστερα σε ρωτάει: "Φίλε, το έκανες;"...
Διαβάζοντας την Μαντάμ σχεδόν ξέχασα ότι διάβαζα μυθιστόρημα. Είναι τόσο απτό, τόσο πραγματικό, που σχεδόν το νιώθεις ντοκουμέντο. Πραγματικά με συνεπήρε. Γι'αυτό άλλωστε, μου πήρε ουσιαστικά μόλις μερικές ώρες για να το τελειώσω.
Ας περάσω τώρα και στα αρνητικά, εκ των οποίων κάποια είναι όντως αρνητικά και κάποια άλλα αναμενόμενα μιας κι όπως προανέφερα, η ιστορία είναι κάπως δημοσιογραφικά γραμμένη και θυμίζει ντοκουμέντο ή οδοιπορικό περισσότερο, παρά μυθιστόρημα.
Ξεκινώντας λοιπόν την ανάγνωση, ακόμα και να μην ήξερα ότι είναι το πρώτο βιβλίο της Νικολοπούλου, θα καταλάβαινα ότι πρόκειται για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα. Παρατήρησα συχνά-πυκνά να πέφτει σε κοινοτυπίες και κλισέ εκφράσεις, που έχουν πέσει λίγο-πολύ όλοι οι νέοι συγγραφείς. Επίσης, κάποια πράγματα παραμένουν ασύνδετα, σαν να αιωρούνται. Δεν υπάρχει συνοχή στις επί μέρους ιστοριούλες, που συνθέτουν τη βασική ιστορία. Σημάδι απειρίας κι αυτό ή μήπως βιαστική επιμέλεια ή περικοπές προ της έκδοσης; Δεν ξέρω... Μου έχει τύχει στο παρελθόν να διαβάσω πρωτόλειο και να είναι δέκα χιλιάδες φορές καλύτερο από το διορθωμένο!
Πάντως, έχω έντονη την πεποίθηση ότι, εάν συνεχίσει να γράφει η κα. Νικολοπούλου, κάθε επόμενο πόνημά της θα είναι και καλύτερο. Μπορώ να το πω αυτό σχεδόν με σιγουριά, γιατί ένιωσα να μου χαρίζει απλόχερα ψυχή, μέσα από της σελίδες της Μαντάμ. Φαίνεται ότι πρόκειται για ένα άτομο πολύ συναισθηματικό.
Πωπωωωω. Η Μαντάμ μονοπώλησε το χρόνο σας. Σας ζητώ συγγνώμη αλλά την αγάπησα κι ας μην με έπεισε στην αρχή. Ας την κοιτούσα με μισό μάτι. Στο τέλος με κέρδισε, παρά τα όποια "ελαττώματά" της. Εύχομαι να σας έπεισα να του δώσετε την ευκαιρία. Αξίζει πραγματικά. Είναι ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης και διέξοδος απόδρασης από τη φυλακή, που οι ίδιοι βάζουμε τον εαυτό μας. Γιατί κακά τα ψέματα... Μόνο όποιος έχει βιώσει την φυλακή του Συστήματος, μπορεί ίσως να αναγνωρίσει την δική του εσωτερική φυλακή.
Και κλείνω με τους στίχους της Κατερίνας Γώγου: "Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει..."
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Αλεξία Νικολοπούλου
Σελίδες: 317
Ημερ. έκδοσης: 10/05/2019
ISBN: 978-960-143-430-8
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Αλεξία Νικολοπούλου κατάγεται από την Πελοπόννησο και μένει μόνιμα στην Αθήνα.
Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για πάνω από δέκα χρόνια.
"Η Μαντάμ" είναι το πρώτο της βιβλίο.
.jpg)