Τι είναι αυτό που κρατά σφραγισμένα τα στόματα στο Λίθι;
Στο μικρό απομονωμένο χωριό της Ηπείρου, πίσω από τα δαντελωτά κουρτινάκια των κλειστών παραθύρων, κάποιοι παραμονεύουν όμοια με ακρίδες, ακίνητες, έτοιμες να χιμήξουν. Όταν είναι πολλές μπορεί να γίνουν μία από τις δέκα πληγές του φαραώ. Και μπορούν να σκοτώσουν τις αθώες παιδικές ψυχές της Αννούλας και του Νεόφυτου. Όπως κάποιος σκότωσε τη μητέρα τους.
Η δημοσιογράφος Ξένια Μαρίνη είναι εκείνη που θα χαλάσει τη σιωπηλή συμφωνία τους. Γιατί οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν. Δεν αρκεί όμως να μάθει ποιος είναι ο φονιάς. Πρέπει να μάθει γιατί το έκανε. Έτσι μόνο θα σταματήσει το μίσος. Η Ξένια είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να φτάσει στην κάθαρση, ακόμα και με κίνδυνο της ίδιας της ζωής της. Νερό και στάχτη...
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Όσο τα χρόνια περνούν, βλέπεις τη ζωή σου αποστασιοποιημένα, σαν θεατής και όλα γίνονται νερό και στάχτη και πρέπει να αναγεννηθούν. Όπως τα ασπρόρουχα, που τα έπλεναν παλιά στα ποτάμια με αλισίβα. Πρέπει η κάθαρση να έρθει και οι ισορροπίες να αποκατασταθούν, κάτι που επιτυγχάνεται στο τέλος του βιβλίου, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Ένα άγριο φονικό αναστατώνει τους κατοίκους ενός μικρού χωριού, το Λίθι. Οι άνθρωποι κλειστοί, βουνίσιοι, σιωπούν. Κι όταν ακόμα μιλούν, οι πληροφορίες μεταφέρονται αποσπασματικά σαν κάτι να λείπει, σαν κάποιο αίνιγμα που καλείσαι να λύσεις. Κατ΄αυτόν τον τρόπο, πότε εκθειάζεται η θανούσα, η Ντόνα, και πότε αναφέρεται απαξιωτικά. Γι'αυτούς είναι μια ξένη, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το πέρασε εκτός του χωριού.
Μα ποια είναι στ΄αλήθεια η Ντόνα; Μια προκλητικά ξιπασμένη; Μια μάγισσα ή μια Αγία; Ίσως τίποτα από τα δύο. Ίσως ήταν ένας άνθρωπος ελεύθερος, που το λιτό αυτό χωριό δεν τη χωρούσε, οι άνθρωποι με τα κλειστά μυαλά και ακόμα τις πιο κλειστές καρδιές τη μίσησαν ή την αγάπησαν με το ίδιο ακριβώς πάθος. Ό,τι κι αν ήταν πάντως, είχε το θάρρος της γνώμης της, πράγμα που την έκανε τόσο ξεχωριστή, ώστε να δεσπόζει στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, χωρίς καν να υπάρχει.
Ο ένοχος ομολόγησε κι η υπόθεση έκλεισε... Ή μήπως όχι;
Η Ξένια, μια εκκολαπτόμενη δημοσιογράφος, εμφανίζεται στο προσκήνιο. Στην προσπάθειά της να μάθει τι συμβαίνει, γίνεται άθελά της -όλο και περισσότερο- κομμάτι αυτού του τόπου, όπου έζησε τα πρώτα μαθητικά της χρόνια, πριν οι γονείς της μετακομίσουν για την Αθήνα. Πώς όμως να γίνει κομμάτι του τόπου μια ξένη που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα; Οι ερωτήσεις της ενοχλούν, οι άνθρωποι σιγομουρμουρίζουν από τα κλειστά παράθυρα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι-ακρίδες που καραδοκούν ακίνητοι, σαν άψυχοι, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθούν. Όλη αυτή η εχθρότητα, που φτάνει τα όρια του μίσους, πολλές φορές φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Ο Νάσος, σύζυγος της αδικοχαμένης και πατέρας δύο παιδιών είναι το εφηβικό φλερτ της Ξένιας! Και η φλόγα δεν αργεί να φουντώσει. Διότι τις περισσότερες φορές, δε διαλέγεις με ποιον να εμπλακείς συναισθηματικά. Είναι κάτι που έρχεται από μόνο του. Ο έρωτας που έρχεται μέσα από τη θλίψη και την απόγνωση δεν γνωρίζει "πρέπει". Η Ξένια είναι ένας ζωντανός άνθρωπος, λες και φέρνει την Άνοιξη σε ένα σπίτι μαραζωμένο. Τα παιδιά την λάτρεψαν από την πρώτη στιγμή. Είδαν σε εκείνη την καθησυχαστική φιγούρα της μάνας, που τόσο τους λείπει. Μέσα τους ξέρουν την αλήθεια -κανείς δε μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματική μητέρα αλλά έχουν τόσο ανάγκη από αγάπη και στοργή, που μόνο μια γυναικεία παρουσία μπορεί να προσφέρει.
Η Ξένια όμως μέσα της καίγεται τι ήταν αυτό το τόσο σοβαρό, που όπλισε το χέρι του δολοφόνου; Όσο ο έρωτας θεριεύει, άλλο τόσο πληθαίνουν και τα ερωτηματικά. Γιατί νιώθει να την παρακολουθούν; Από ποιόν νιώθει να απειλείται; Πώς έμπλεξε με έναν άνθρωπο που είχε να τον δει χρόνια ολόκληρα; Μήπως και ο ίδιος κρύβει κάποιο σκοτεινό μυστικό; Οι «φιλικές συμβουλές» που της δίνουν μεταφράζονται σαν «μην ανακατεύεσαι» ή «φύγε, είσαι ανεπιθύμητη».
Η πρωτοπρόσωπη γραφή δίνει μια ισχυρή δραματικότητα στο βιβλίο και η αφήγηση των γεγονότων -ψευδών ή μη- κάνει την αγωνία να φτάνει στο αποκορύφωμα. Το βιβλίο έχει μια μοναδική ενέργεια και ζωτικότητα. Αντιμετώπισα τους χαρακτήρες σαν ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας. Την μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ο Μπίλιος, αυτός που στο χωριό θεωρούν αργόστροφο και καθυστερημένο. Ο άνθρωπος κάθε άλλο παρά αυτό είναι, αλλά δεν προσπαθεί να αποδείξει κάτι. Θέλει να περνάει απαρατήρητος, χαμένος στη μοναξιά του, στα βιβλία του και στα δικά του προβλήματα, που δεν σκοπεύει να μοιραστεί.
Μήπως ο δολοφόνος είναι το κλειδί για την αλήθεια; Ή μήπως είναι ο άνθρωπος που θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου; Πόσο θάρρος χρειάζεται για να αντικρίσει κανείς τα λάθη του;
Ο ευρηματικός τίτλος και το θαυμάσιο εξώφυλλο είναι αυτονόητα, αλλά το περιεχόμενο είναι αυτό που θα σε προβληματίσει, θα σε κάνει να σκεφτείς και θα το συζητήσεις. Η ζωντανή ροή του βιβλίου δεν σου προκαλεί ούτε μελαγχολία, ούτε θλίψη. Σε κάνει όμως να σκεφτείς και ίσως να αναθεωρήσεις και κάποιες δικές σου απόψεις ή ακόμα σε προκαλεί να κάνεις την αυτοκριτική σου.
Το "Σταχτόνερο" είναι εδώ για να ταρακουνήσει τα θολά νερά του χωριού Λίθι. Μα αποτελεί και ένα κίνητρο για όποιον δεν διαβάζει, να αγαπήσει το διάβασμα...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Κωνσταντίνα Μόσχου
Σελίδες: 336
Ημερ. έκδοσης: 12 Απριλίου 2019
ISBN: 978-960-620-773-0
Η Κωνσταντίνα Μόσχου γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε στον έντυπο καθημερινό και περιοδικό Τύπο, ενώ από το 2008 ασχολείται με τη συγγραφή, συμμετέχοντας παράλληλα σε πολιτιστικές δράσεις για το βιβλίο. Έργα της που έχουν εκδοθεί είναι τα μυθιστορήματα "Ο θησαυρός του Ποσειδώνα" (2008), "Η πόλη της Υδράηρας" (2012), "Όσο υπάρχει Ανατολή" (2014) και "Λέμον πάι" (2018), τα διηγήματα "Τα καλά παιδιά κοιμούνται νωρίς" (στο συλλογικό έργο "Ο τόπος πρόδωσε τον ένοχο", 2014) και "Memories" (στο "Θρύλοι του Σύμπαντος IV", 2015), και με συν-συγγραφέα τη Γεωργία Παπαλυμπέρη, τα μυθιστορήματα "Αγάπησα τον δολοφόνο μου" (2011) και "Όλα για τη ζωή μου" (2013). Βρείτε τη συγγραφέα στο Facebook.
.jpg)
