Περίληψη οπισθόφυλλου:
Φτιάχνεις στο μυαλό σου ένα σκηνικό, μια φανταστική πραγματικότητα που θέλεις οπωσδήποτε να ζήσεις. Έπειτα παρακαλάς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να γίνει το θαύμα και να υλοποιηθεί η ευχή σου. Κι έρχεται αυτή η μέρα. Όμως αυτά που ονειρευόσουν δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους. Χρειάζονται έναν διάκοσμο για να αναδειχθούν. Αλλά εσύ ξέχασες να οραματιστείς αυτόν τον διάκοσμο. Έτσι το όνειρό σου χάνει τη μαγεία του... Η Έλλη, ο Δημήτρης, η Κρινάνθη, η Έσμα, ο Όμηρος... Όλοι τους αποφασισμένοι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Όλοι χαμένοι σε ένα άνισο παιχνίδι με τη ζωή, έχοντας ερήμην τους συμπαίκτη τον θάνατο. Κι εκεί κοντά τους να ακούγεται ψιθυριστή η φωνή της αγάπης. Στοιχειωμένη από μια προδοσία που δεν ξεχάστηκε ποτέ... Από μια Δευτέρα που αρνήθηκε να έρθει... Από αίμα που ποτέ δεν στέγνωσε... Και ο ψίθυρος γίνεται κραυγή. Όμως και πάλι, λίγοι είναι αυτοί που θα μπορέσουν να ακούσουν το μαγικό κάλεσμά της. Λίγοι θα καταλάβουν πως... Ασκίμ θα πει αγάπη!
Η άποψή μου:
(γράφει η Ειρήνη Φραγκάκη)
Το Ασκίμ δεν είναι απλά άλλος ένας τίτλος βιβλίου, δεν είναι απλά μια λέξη. Είναι αξία ζωής, είναι ένα γαϊτανάκι, αγάπης κι ανιδιοτέλειας. Ασκίμ θα πει αγάπη κι η Μαίρη Κωνσταντούρου δημιούργησε τον καλύτερο τρόπο για να μας το μεταδώσει.
Ανέκαθεν με γοήτευε η γραφή της Μαίρης και συνεχίζει να το κάνει με απίστευτη μαεστρία. Ο λόγος της, η γραφή της, η φαντασία και η δημιουργικότητά της, είναι ακλόνητα σημεία αναφοράς και σε αυτό το βιβλίο. Μια ιστορία που εξελίσσεται σε μέρη αγαπημένα και μαγικά. Δυνατοί χαρακτήρες ηρώων που έχουν τον τρόπο να σε παρασύρουν στο μυστήριο, το οποίο κρύβεται στις λέξεις και στις εικόνες που μας προκαλεί η πλοκή καθώς εκτυλίσσεται.
Θεωρώ ότι αυτό που χαρακτηρίζει αυτό το βιβλίο, είναι η μεγάλη δόση σοφίας που κατέχει η Μαίρη Κωνσταντούρου και που με απίστευτη δοτικότητα μοιράζεται μαζί μας. Με έναν και μόνο σκοπό: να μας δώσει με τον καλύτερο τρόπο να καταλάβουμε πως... Ασκίμ θα πει αγάπη!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Μαρία Κωνσταντούρου
Σελίδες: 576
Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 2017
ISBN: 978-960-410-835-0
Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθω νησιώτισσα και διατυμπανίζω πως είμαι από τη Χίο, το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω. Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ'αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ'αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία. Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Όταν οι γυναίκες τολμούν", κι έτσι βρήκα το δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.
.jpg)
