Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ψηλαφείς τα τοιχία. Γρατζουνάς σημάδια. Υπολογίζεις το κόστος
κάθε συγκίνησης. Τεντώνεις την πετονιά. Ελέγχεις, αν σου
υφαίνουν έξοδο. Στο χασμουρητό του θηρίου
χάνεις τα λογιστικά. Τώρα, αργά. Θα γίνεις ήρωας εραστής
δημόσιος κίνδυνος.
Αιμορραγείς στον αφαλό.
Θ' άφησες την Αριάδνη εγκαίρως. Στην αναλαμπή
κραυγής έμπηξες μαχαίρι. «Σφάξε το κτήνος του Μίνωα», είπαν.
Εξετελέσθη μάλλον το καθήκον. Τρέχεις πανικόβλητος
σε φωτός πινελιά. Έλλειψη οξυγόνου και βαρύτητας.
Δεν θα βάψεις και μαύρα τα πανιά σου.
Μπαίνεις στο βαπόρι με τρύπα στην κοιλιά.
Δεν το παίρνεις προσωπικά.
Είναι συλλογικό, υπαρξιακά πολεοδομικό
το πρόβλημα της ασυνταξίας των λαβυρίνθων.
Η άποψή μου:
Σέβομαι όλους τους ποιητές, θεωρώντας την ποίηση ως την ουσία της γραφής, συμπυκνωμένης μέσα σε λίγους ή περισσότερους στίχους.
Αγάπησα βαθιά το έργο ορισμένων, Ελλήνων και ξένων, και συχνά-πυκνά τους ξαναδιαβάζω για να ονειρευτώ, να δω πιο καθαρά την πραγματικότητα, μέσα από τις ονειρώδεις, πολλές φορές μεταφορικής σημασίας, λέξεις τους.
Η ποίηση του Τάσου Μιχαηλίδη με αναστάτωσε, με ταξίδεψε και θα περιμένω την επόμενη «δουλειά» του με ανυπομονησία. Ήταν πράγματι μια θαυμάσια αποκάλυψη οι στίχοι του, η σύλληψη αυτής της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ενότητας ποιημάτων, αυτόνομων, αλλά και όχι, μυθολογικής έμπνευσης, αλλά απόλυτα ρεαλιστικής υφής.
Μια γλώσσα ρέουσα, ενδιαφέρουσα, δυναμική και καθηλωτική σε ελκύει, σε ακινητοποιεί, διεκδικεί την απόλυτη προσοχή σου.
Δήλωσε ο ποιητής σε κάποια συνέντευξή του ότι για εκείνον η ποίηση «είναι ύψιστη εκδήλωση του ανθρώπινου πνεύματος, που αναδιατυπώνει τα όρια της γλωσσικής εμπειρίας και ανασυνθέτει τον τρόπο πρόσληψης του ανθρώπου σε σχέση με τον εμπειρικό κόσμο. Η ποίηση ψυχαγωγεί, παρηγορεί, προβληματίζει, συντροφεύει και ομορφαίνει κάθε όψη του ανθρώπινου βίου και μας οδηγεί σε μια βαθύτερη σφαίρα ύπαρξης και συνείδησης του εαυτού μας».
Πιστεύω ότι ο Τάσος Μιχαηλίδης έχει βρει τον στόχο του σχεδόν σε όλα τα παραπάνω και επιθυμώ να μας δώσει κι άλλα δείγματα της εξέλιξης της γραφής του. Η εποχή μας, όσο και να εκτοξεύεται με ταχύτητα σε άλλες σφαίρες, έχει την ίδια ανάγκη να εμβαθύνει σε κείμενα λογοτεχνικά, με όλη την σημασία της λέξης. Χαρακτηριστικά, παραθέτω απόσπασμα του ποιήματος «Η αρπαγή της Περσεφόνης»:
Φως η ζωή
που χήρεψε∙ νύχτωσε στο πένθος
η όρασή μου, η όρασή σου, η όρασή μας.
Πάλι η βροχή θάμπωσε τα τζάμια των γυαλιών μας.
Δεν έχουν θέα πουθενά τα παραθύρια των χειλιών μας.
Κανένας δεν μιλά για τίποτε εδώ και χρόνια.
Σε αυτή την πόλη πάντα κάποιος στέκεται
τυφλός στα βλέμματα των άλλων,
στο δικό μας βλέμμα.
Εσύ μπορείς να διακρίνεις τίποτα στο νέφος;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Τάσος Μιχαηλίδης
Σελίδες: 104 / Διαστάσεις: 14x21
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2018
ISBN: 978-960-606-091-5
Ο Τάσος Μιχαηλίδης είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν τη μελέτη της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τη Θεωρία της Λογοτεχνίας, τη Συγκριτική Φιλολογία, τη Δημιουργική Γραφή και τη Διδακτική της Λογοτεχνίας. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων. Το 2012 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Σπαράγματα προσώπων", από τις εκδόσεις του περιοδικού Manifesto. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε ποιητικές ανθολογίες και έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
