Περίληψη οπισθόφυλλου:
Είναι μια ματαιόδοξη μικροαστή που κολακεύεται να αποπλανά διασημότητες; Ποιο είναι το κίνητρο της Λίνας που παίζει σε μια ζαριά τη ζωή της, χωρίζει και συγκροτεί -εν μέσω κρίσης- με έμπιστες συμμαθήτριες έναν επιχειρηματικό και ερωτικό κύκλο με επίλεκτους αλλά μακρινούς εραστές; Όταν οι μεγάλες τους πόζες ξεφτίζουν σε ασήμαντους ρόλους, εκείνη θα ξεσπάσει: «Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε ένας άνδρας με κάποια γενναιότητα και λίγη ποίηση μέσα του;»
Ο φίλος της Μάνος, ή «Γκοντάρ», δηλώνει: «Δεν μ’άγγιξε η χρεοκοπία· τη Χαμένη Δεκαετία έκανα έρωτα».
Τη Λίνα στοιχειώνει η άγνωστη οδύσσεια της τουρκόφωνης Πόντιας προγιαγιάς, της χαρισματικής Παναγίας των ξεριζωμένων, της καλλονής που περιπλανήθηκε με το πλοίο του θανάτου στη Μαύρη Θάλασσα, ρίζωσε στη Μακεδονία, δημιούργησε τον μοναδικό γυναικείο οικισμό-συνεταιρισμό κι αγωνίστηκε περιμένοντας... ένα τίποτα.
Γυναίκες, γυναίκες που αγρυπνούν όταν οι άλλοι κοιμούνται, κι άνδρες ξεχωριστοί: ο Σπύρος με την ουτοπία της Γόβας· ο Μεγάλος Πιανίστας· ο Εβραίος Ααρών· ο «καινοτόμος»· ο πρεσβύτερος Στυλιανός· ο «αστέρας»· ο...
Ιστορίες, ιστορίες μάς κυριεύουν με μυστική νοσταλγία, συγχρονίζονται απροσδόκητα και θέτουν στον καθένα το καίριο ερώτημα: Μπορεί να είναι μάταιη μια ζωή φιλτραρισμένη από τόσες διαψεύσεις, ματαιωμένες ελπίδες και προδοσίες; Μικρά δράματα στον καμβά της Μεγάλης Ιστορίας ρίχνουν -εκατό χρόνια μετά την Ποντιακή Γενοκτονία- ένα διαφορετικό φως στα αινίγματα της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας και της Θράκης. Στο τέλος βρισκόμαστε συνταξιδιώτες στην Πλωτή Ουτοπία αναζητώντας τον Υπερβόρειο των μελλοντικών γενεών.
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παναρίτη)
Η αφήγηση της ιστορίας ξεκινά με φόντο την Ελλάδα της κρίσης και τη Λίνα που αποφασίζει μαζί με τις φίλες της να στήσει έναν επιχειρησιακό και ερωτικό κύκλο -που απ’ότι φαίνεται στην αρχή, είναι κερδοφόρος.
Στη συνέχεια, ο συγγραφέας μάς μεταφέρει στο παρελθόν, στην οδύσσεια της τουρκόφωνης Πόντιας γιαγιάς της Λίνας, που περιπλανήθηκε με το πλοίο του θανάτου στη Μαύρη θάλασσα και κατέληξε στη Μακεδονία, όπου δημιούργησε -μαζί με δυο φίλες της- τον μοναδικό γυναικείο συνεταιρισμό της περιοχής. Θα δούμε τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, το μίσος που δέχτηκαν, τις διαψεύσεις, τις ματαιωμένες ελπίδες και τις προδοσίες αλλά και τη θέλησή τους να πετύχουν, η οποία παραμέρισε οποιοδήποτε φόβο ή εμπόδιο.
Όπως διαβάζουμε στη σελ. 121 «Το κύμα όμως του ζηλόφθονου μίσους εναντίον των τριών Πόντιων γυναικών δεν είχε κοπάσει -μάλιστα, αυξήθηκε από την αδιαμφισβήτητη επιτυχία και καταξίωσή τους» [...] «Θα μας πάρουν τα χωράφια και τους άνδρες οι μαγαρισμένες»...
Έλεγαν η παπαδιά με τη συνέργεια και άλλων τίμιων γυναικών της περιοχής.
Κατά τη διάρκεια της αφήγησης γίνεται αναφορά σε πραγματικά αλλά και ιστορικά πρόσωπα κι αυτό δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μάθει αρκετά κοινωνικοπολιτικά αλλά και ιστορικά γεγονότα, που ίσως αγνοούσε μέχρι σήμερα. Επιπλέον ο παραλληλισμός των δύο ιστοριών του χθες και του σήμερα και η αναφορά σε γυναίκες που σε δύσκολες εποχές, χωρίς τους άντρες τους, κατάφεραν να ορθοποδήσουν οικονομικά και να σταθούν πιο ικανές από εκείνους, θεωρώ ότι είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του βιβλίου και δείχνει πόσο βαθιά έχει διεισδύσει ο συγγραφέας στον γυναικείο ψυχισμό αλλά και το πόσο θαυμάζει το γυναικείο φύλο. Οι γυναίκες του μυθιστορήματος και στο παρελθόν αλλά και στο παρόν, εκδηλώνουν τον δυναμισμό τους με τρόπο που καταρρίπτεται η όποια «αδυναμία» του φύλου τους. Ο συγγραφέας δεν μας παρουσιάζει τις γυναίκες ως θύματα που ψάχνουν να βρουν την ισότητα στη σχέση τους με το άλλο φύλο, αλλά ως πλάσματα τρυφερά κατά βάθος, που η έλλειψη ρομαντισμού, σεβασμού και πραγματικής αγάπης τις κινητοποιεί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, διεκδικώντας έτσι για τη ζωή τους ένα νόημα που να αξίζει τελικά.
Το ταξίδι στον χωροχρόνο δεν σταματάει στο παρόν. Η αφήγηση φτάνει μέχρι το άμεσο μέλλον και τον Ιούνιο του 2029. Θα συναντήσουμε πρόσωπα γνώριμα μεταξύ τους να συνταξιδεύουν με κρουαζιερόπλοιο στα λιμάνια της Ουτοπίας κάνοντας τον απολογισμό της ζωής τους και φιλοσοφώντας για όλα εκείνα που μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σ’ ένα καλύτερο αύριο.
Με τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του, αλλά και με τη μυθιστορηματική πλοκή του βιβλίου, ο συγγραφέας κατάφερε να με ταξιδέψει, να με προβληματίσει και να με κάνει στο τέλος να αποφανθώ -στο ερώτημα που θέτει στο οπισθόφυλλο- πως, όχι, δεν είναι μάταιη μια ζωή φιλτραρισμένη από τόσες διαψεύσεις, ματαιωμένες ελπίδες και προδοσίες. Η ζωή κάθε ανθρώπου αποκτά το νόημα που εκείνος της δίνει για να μπορεί να έχει έναν στόχο που θα τον κρατήσει, μέχρι το τέλος, ζωντανό. Είναι η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία και που μπορεί να τη βρει κανείς σε πράγματα που ποτέ δεν φαντάστηκε. Τίποτα από αυτά που ζήσαμε δεν μπορεί να είναι μάταια, γιατί προφανώς ήταν σημαντικά και έδιναν νόημα στην εκάστοτε στιγμή μας!
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα: «Το μέλλον της Ουτοπίας ανήκει στους ρεαλιστές. Η Ουτοπία, η γειωμένη, είναι το αντίδοτο στη μιζέρια και στον πεσιμισμό της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Ο άνεμος μιας νέας σκέψης. Αυτή θα ξαναζωντανέψει τη φαντασία και τον ενθουσιασμό της νέας γενιάς για τα κοινά».
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Μίμης Ανδρουλάκης
Σελίδες: 344 / Διαστάσεις: 21x14 cm
Ημερ. έκδοσης: 10/11/2018
ISBN: 9789601681900
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Μίμης Ανδρουλάκης γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης τον Νοέμβριο του 1951. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Πήρε μέρος στην αντιδικτατορική αντίσταση και διώχθηκε από τη χούντα. Υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς πάνω από είκοσι χρόνια, από το 1993 πολιτικά ανένταχτος, σε απόσταση από την καθημερινή διαχείριση της πολιτικής. Αποχώρησε από το πολιτικό προσκήνιο αφού διατύπωσε με το βιβλίο του "Μετά" (1992) την πρόταση για την ανασύνθεση της Αριστεράς και ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Επέστρεψε στη μαχόμενη πολιτική το 2004. Εκλέγεται βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β' Περιφέρεια Αθήνας. Ασχολήθηκε με την οικονομική ανάλυση και πρόγνωση στον ιδιωτικό τομέα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Δημιούργησε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Flash 96,0 σε δύο περιόδους, στον Alpha 98,9 και στο Βήμα FM 99,5. Έγραψε θεατρικά έργα και άλλα αφηγήματα για το ραδιόφωνο, καθώς και ιστορικά αφιερώματα για τα μεγάλα ρεύματα της παγκόσμιας μουσικής. Έχει συμμετάσχει σε διάφορα συλλογικά έργα και έχει δημοσιεύσει μια σειρά κοινωνικών και πολιτικών μελετών.
