Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μάρτης του 1902: Σ’έναν παραποτάμιο οικισμό της Καππαδοκίας, την ώρα που ο καϊκτσής Δημητρός βλέπει τα νερά του ποταμού να βάφονται κόκκινα, γεννιέται η κόρη του, η ασθενική Νιόβη. Οι συντοπίτες της θα τη χαρακτηρίσουν ισκιερή και θα της χαρίσουν ελευθερίες ανάρμοστες για ένα θηλυκό, πιστεύοντας ότι για λίγο μόνο είναι γραφτό να ζήσει ανάμεσά τους. Μα το κορίτσι τούς διαψεύδει.
Ο καιρός κυλά, έρχονται οι Βαλκανικοί κι ο Μεγάλος Πόλεμος, και οι αρμονικές σχέσεις Ρωμιών και Τούρκων δοκιμάζονται. Η μεγάλη φτώχεια κατατρύχει τον οικισμό και περισσότερο την οικογένεια της Νιόβης. Ώσπου μια μέρα, κι ενώ η Αυτοκρατορία βογκά σαν τον δράκο κάτω απ’ το δόρυ του Αϊ-Γιώργη από την ελληνική κυριαρχία στη Σμύρνη, ένας επιφανής Τούρκος μαγεύεται απ’τα μαβιά της μάτια και φλέγεται να την αποκτήσει.
Εκείνη έχει δώσει από μικρή την αγάπη της στον ατίθασο Φιλίπ, που ανοίγει την πόρτα σέρτικα, σαν κατακτητής. Μα ο νέος έχει από χρόνια χαθεί, κυνηγώντας τα δικά του όνειρα στην Πόλη, στην Οδησσό και σε πεδία μαχών, κι αυτή έχει μόνο ένα μενταγιόν να τη δένει μυστικά μαζί του. Κι ύστερα έρχεται η Καταστροφή κι η Ανταλλαγή... Ένα καράβι σαλπάρει χωρίζοντας στα δύο την ψυχή της. Το ένα κομμάτι πίσω, στην παλιά πατρίδα· το άλλο στη νέα, την αρχέγονη, όπου η ζωή καραδοκεί να δοκιμάσει διπλά τις αντοχές της, συνάμα όμως και του Φιλίπ.
Η άποψή μου:
Κόκκινο, κατακόκκινο ποτάμι είναι η ζωή. Κόκκινο από το αίμα που σκορπίζει γύρω του ο πόλεμος! Γιατί αυτό το βιβλίο μιλάει για πολέμους. Πολέμους γεωγραφικούς, θρησκευτικούς, πολέμους που το μόνο που καταφέρνουν, είναι να βγάζουν το χειρότερο εαυτό των ανθρώπων. Βασανιστήρια, θάνατοι, ανταλλαγή πληθυσμών και πόνος. Πόνος γι'αυτούς που έχασαν άδικα τη ζωή τους και πόνο γι'αυτούς που έμειναν πίσω και πείνασαν, ταλαιπωρήθηκαν, έφυγαν κακήν-κακώς από την πατρίδα τους.
Το ποτάμι όμως, έχει δύο όχθες -η απέναντι κόκκινη πλευρά αντικατοπτρίζει το κόκκινο της αγάπης. Γιατί μέσα στον πόλεμο, υπάρχει η ελπίδα και αυτή παίρνει το πρόσωπο της αγάπης...
Το βιβλίο -εκτός των πολέμων- θίγει τη θέση της γυναίκας στις εποχές των προγιαγιάδων μας. Με δαιμονίζει το γεγονός που οι ίδιες οι γυναίκες κατηγορούν άλλες, αν έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτές, όπως το να μαθαίνουν γράμματα. Χαρακτηριστικά κουτσομπολεύει μία και λέει: «άμα δεν έχεις άντρα στο σπίτι να σου σφίξει τα λουριά, ξεσαλώνεις.» Η θέση της γυναίκας λοιπόν, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα υποταγμένο ζώο με καπίστρι! Και από τους άντρες να το καταλάβω, μα από τις ίδιες τις γυναίκες; Είναι εξωφρενικό!
Έπειτα, βλέπουμε το μίσος των Ελλήνων για τους Τούρκους. Δε βγάζω τον εαυτό μου απέξω -κι εγώ μεγάλωσα κάπως έτσι. Ελλάδα-Τουρκία. Όπως είναι οι σκύλοι με τις γάτες και οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς. Μια αιώνια κόντρα. Όμως, έρχεται μια φράση και με βάζει σε σκέψεις: Γιατί «όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας το καλό και το κακό, δεν έχει να κάνει με το γένος.» Και είναι αλήθεια! Κακοί υπάρχουν παντού -καλοί επίσης!
Η Νιόβη αγαπιέται παράφορα από έναν Τούρκο «αλλά δεν είναι αρκετό, γιατί η αγάπη που ποτέ δε λαχτάρησες, δε μπορεί να σε συγκινήσει» και σίγουρα έτσι συμβαίνει. Η καρδιά έχει δικό της χτύπο, χωρίς λογική. Πόσα προβλήματα θα είχαμε όλοι αποφύγει αν αγαπούσαμε όπου μας αγαπάνε!
Τέλος, ενώ το βιβλίο ήταν πολύ καλό με πληθώρα ιστορικών στοιχείων και τροφή για σκέψη, η κάθαρση που εγώ περίμενα δεν ήρθε. Δυστυχώς το βιβλίο δεν είχε το τέλος που εγώ ήθελα. Στα βιβλία μου αρέσουν τα happy end -αφήνω τα δράματα για τη ζωή. Όμως θα θυμάμαι πάντα με αγάπη τους δύο ήρωες του βιβλίου -την αέρινη Νιόβη και τον ατίθασο Φιλίπ να τρέχουν αμέριμνα στα παιδικά τους χρόνια κάπου στην Καππαδοκία, χωρίς πολέμους και βάσανα να τους κυνηγούν...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Θεματολογία: Ιστορικό Μυθιστόρημα, Κοινωνικό
Συγγραφέας: Σόφη Θεοδωρίδου
Σελίδες: 568 / Διαστάσεις: 14 x 21 cm
Ημερ. έκδοσης: 02/03/2017
ISBN: 978-618-01-1899-5
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Σόφη Θεοδωρίδου κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή.
Από τις εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν συνολικά εννέα μυθιστορήματά της.
Η Σόφη Θεοδωρίδου κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή.
Από τις εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν συνολικά εννέα μυθιστορήματά της.
.jpg)
