Βιβλιοάποψη: "Ερωτευμένες πόρνες"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Τέσσερις γυναίκες με διαφορετικές, αλλά απλές και καθημερινές ζωές. Τέσσερα σώματα που ταίριαξαν μέσα σε μια εποχή που φωνάζει για ηθική, ενώ μέσα της, σπαράζει για την αποδοχή και την ανάγκη για έρωτα και ηδονή. Τέσσερις ψυχές που καίνε τις σάρκες τους για να εξαφανιστεί κάθε ίχνος ντροπής και που δεν έπαψαν ποτέ να διψούν για αληθινή αγάπη.

Η Υακίνθη που ξεκίνησε ως άμαθη και που όμως έπαιξε ρόλο πρωταγωνιστικό και καταλυτικό. Η Σοφία που αλλιώς φαινόταν στην αρχή και που καθόλου δεν την δικαίωσε η συνέχεια της. Η Πέννυ που ήταν τόσο ακραία προκλητική και δυναμική και που άντεξε να ξεγυμνώσει τις ευαισθησίες της έστω για μια φορά. Και η Μόνικα που ήταν ένα ιδιαίτερο πλάσμα, μια απρόβλεπτη ύπαρξη που είχε ένα ιδιαίτερο φινάλε.

Οι "Ερωτευμένες πόρνες" ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινές εμπειρίες και γραμμένο με αγάπη και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και στην διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά μέσα σε ένα ταξίδι από το Ρέθυμνο της Κρήτης μέχρι τη Λισσαβόνα στην Πορτογαλία και ταυτόχρονα μέσα σε ένα παιχνίδι ανάμεσα στην φαντασίωση και στον ρεαλισμό. Και μην ξεχνάτε κάτι: πως "όμορφος άνθρωπος γίνεσαι όταν μαθαίνεις να αγαπάς ακόμα κι εκείνους που δεν είναι σαν εσένα".

Η άποψή μου:

(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)

Η συγγραφέας-ποιήτρια στην πιο ώριμη δουλειά της! Στο βιβλίο αυτό μάς μιλάει για τις γυναίκες που κάποιοι τις έχουν ονομάσει-βαφτίσει "πόρνες", όμως για την πρωταγωνίστρια υπήρξαν απόλυτες ερωμένες, που κινούνται επιδέξια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα τους, ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ τους και ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι τους.

Από τις πρώτες κιόλας γραμμές νιώθεις τι περίπου θα σου πει η ηρωίδα και πως αισθάνεται. Αυτή η αίσθηση μεταφέρεται στον αναγνώστη και δεν τον εγκαταλείπει, μέχρι το τέλος. Στο βιβλίο περιγράφονται όμορφες εικόνες, αντιφατικές -πολλές φορές- μα τόσο οικείες.

"Την επόμενη μέρα ένιωθα μια βρώμικη υγρασία στην καρδιά μου και συνάμα μια παράξενη ανακούφιση στα σκέλια μου."

"Η θάλασσα είναι μια συντροφιά για τους μοναχικούς, η αφορμή για ένα ακόμα φιλί για τους ερωτευμένους. Η θάλασσα είναι ένα ταξίδεμα για τους ρομαντικούς, μια αλμυρή μαχαιριά για τους θλιμμένους και ένα παιχνίδι για τα παιδιά έτσι όπως φτιάχνουν κάστρα στην αμμουδιά."

Η συγγραφέας είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται πως αγαπάει τη θάλασσα και που μέσα από την παρατήρησή της αυτή, έχουν αναδυθεί όλες αυτές οι εικόνες που μας παρουσιάζει.

Τα μαθήματα και οι συμβουλές ζωής είναι αμέτρητα, όμως ξεχώρισα το πώς μας μίλησε για τον ρατσισμό, τη βία και τη διαφορετικότητα, μέσα από ένα υπέροχο πλάσμα που ακούει στο όνομα Μόνικα. Μας εξηγεί πως ο συνειδητοποιημένος έρωτας είναι ελεύθερος και όχι εκούσια αιχμαλωσία και πως καθένας μας έχει το δικαίωμα να τον ζήσει όπως θέλει.

"Για φαντάσου, λέει, να μπορούσε να σε αγκαλιάσει κιόλας. Τότε θα αυτοκτονούσε η κάθε φαντασία και θα ξαναγεννιόταν η πραγματικότητα."

Κάθε τι που μας συμβαίνει, ακόμα κι αν κάποια στιγμή τελειώσει ή δεν έχει την κατάληξη που θέλαμε και πάλι καλό είναι, γιατί ζήσαμε. Κάτι δώσαμε, κάτι πήραμε και φτάνει που το νιώσαμε.

Ξεχωρίζει την ψυχή από το σώμα, λέγοντάς μας πως το σώμα είναι υλικό, φθαρτό και η ψυχή, αιώνια, αθάνατη, άφθαρτη. Μας λέει να μη ντρεπόμαστε για ό,τι είμαστε κι αυτό είναι σπουδαίο.

Κλείνοντας, θα αναφέρω κάποια από τα πρώτα λόγια της ηρωίδας: "Η αγάπη μου να αγαπήσω και να αγαπηθώ ήταν και είναι πιο ισχυρή από την ορμή μου για ηδονή."

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Μαίρη Τσίλη

Σελίδες: 120 / Διαστάσεις: 21x14 cm

Ημερ. έκδοσης: Ιούλιος 2018

ISBN: 9789606043611

Βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Μαίρη Τσίλη γεννήθηκε το 1973 και μεγάλωσε στην Κόρινθο. Από παιδί της άρεσε να διαβάζει βιβλία κι όταν κάθε βράδυ ξάπλωνε για ύπνο, ανέπλαθε με το μυαλουδάκι της τις στιγμές της ημέρας που πέρασε και τις έφερνε στα μέτρα της και στα όρια των ονείρων της. Αυτά ήταν τα πρώτα δικά της παραμύθια. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, μα τα παράτησε και δεν πήρε πτυχίο. Προσπαθώντας να βρει δουλειά σε τράπεζα, γνώρισε τον άντρα της. Παντρεύτηκαν κι έχουν δυο παιδιά. Τα τελευταία χρόνια γράφει. Άρχισε να γράφει, απλά και μόνο από ανάγκη για να αδειάζει την ψυχή της. Κάποτε έφτιαξε ένα blog, το Μυστικό κοχύλι και μοιραζόταν εκεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.