Περίληψη οπισθόφυλλου:
Θέλεις να κατακτήσεις τη δική σου ευτυχία;
Νιώθεις εγκλωβισμένος στον ατελέσφορο κύκλο της απόρριψης και της αποτυχίας; Αισθάνεσαι κενό και νιώθεις πως δεν ξέρεις τι θέλεις; Χάνεσαι στον κυκεώνα της υπερανάλυσης που διαστρεβλώνει την οπτική σου;
Έχεις χάσει την πραγματική επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό σου; Σε καταδυναστεύει η δύναμη της απαισιοδοξίας που με περίσσια επιδεξιότητα καλλιεργείς τόσα χρόνια στη ζωή σου; Μήπως έπαψες να ακούς τις ανάγκες της ψυχής σου και παραδόθηκες στα «θέλω» και τα «πρέπει» των άλλων που οριοθετούν τη ζωή σου;
Ένας μικρός θησαυρός θετικής ενέργειας, αυτογνωσίας και ολοκλήρωσης που εξυμνεί την ισορροπία, όχι σαν έναν απλό δρόμο αλλά ως φιλοσοφία και τρόπο ζωής. Για εκείνους που αναζητούν μία πηγή έμπνευσης για να αποκτήσουν νέα διάσταση.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου)
Όπως παραδέχεται ειλικρινά κι η ίδια η συγγραφέας στην αρχή του βιβλίου «...στην αγορά θα βρει κανείς δεκάδες βιβλία αυτοβοήθειας που εξυμνούν την "τέχνη της ευτυχίας" και της "θετικής σκέψης" ως μονόδρομο, κάτι το οποίο η ζωή μού δίδαξε πως δεν ισχύει...». Είναι αρκετά ενδιαφέρον -θα παρατηρήσει κανείς- το γεγονός ότι η συγγραφέας νιώθει υποχρεωμένη να δικαιολογήσει την ίδια την ύπαρξη του πονήματός της. Είναι κάτι που, όσο γυρίζουν οι σελίδες από τον αναγνώστη, θα το αισθάνεται ολοένα και πιο έντονα.
Ήδη από την αρχή του το βιβλίο διαπνέεται από έναν διδακτισμό. Σύμφωνοι, δεν πρόκειται για λογοτεχνία, αλλά για εγχειρίδιο ψυχολογίας, ωστόσο η επιλογή της Προστακτικής και του Δευτέρου Προσώπου δεν επιτρέπουν στον αναγνώστη να αντλήσει το μέγιστο της ωφέλειας από τα μηνύματα που μεταδίδονται, καθώς κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος κι αλώβητος μπροστά σε ένα δάχτυλο, που κουνιέται επιδεικτικά στο πρόσωπό του συνεχώς. Την κατάσταση αυτή επιτείνουν κι οι πολλές, λευκές σελίδες που παρεμβάλλονται με την προσταγή «γράψε αυτό για τον εαυτό σου» ή «γράψε εκείνο που έζησες». Πιθανότατα η συγγραφέας υπέθεσε ότι αυτό θα προσέδιδε ζωντάνια στο κείμενό της, αλλά το αποτέλεσμα είναι μάλλον να «κουμπώνει» τον αναγνώστη, που νιώθει ότι κάτι τέτοιο θα είχε να αντιμετωπίσει σε μια συνεδρία στο γραφείο ενός ψυχολόγου κι όχι στις σελίδες ενός εγχειριδίου αυτοβελτίωσης.
Το βιβλίο περιλαμβάνει πληθώρα κεφαλαίων με εύγλωττους τίτλους, που ωστόσο αδυνατούν να βρουν έναν κοινό παρονομαστή. Ο αναγνώστης κάποια στιγμή θα χαθεί σε έναν κυκεώνα πομπωδών επιταγών, ηχηρών θεωρημάτων και προσωπικών αυτοαναφορών. Ο αναγνώστης -που δεν είναι εξοικειωμένος με όρους της ψυχολογίας και της προσέγγισης των θεμάτων από την επιστημονική θεώρηση- δύσκολα θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αμείωτο ως το τέλος. Στην προσπάθεια της να προσδώσει βάρος και τεκμηρίωση στο κείμενό της, η Αργύρη συχνά διολισθαίνει στον βερμπαλισμό και τον δογματισμό. Αν καταφέρει να το υπερβεί όμως κανείς αυτό, τότε θα έχει να κερδίσει από το πλήθος των θεμάτων που θίγονται.
Είναι σαφές ότι η συγγραφέας, ενώ έγραφε το βιβλίο της, είχε κατά νου περισσότερο να εκπληρώσει μια δική της υπόσχεση, ένα προσωπικό στοίχημα όπως σχηματικά λέγεται, παρά να παραδώσει ένα πλήρες, μεστό κι ελκυστικό εγχειρίδιο. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν μπορεί να ακυρωθεί η όλη προσπάθεια, που σίγουρα θα συναντήσει το ενδιαφέρον των φιλομαθών αναγνωστών.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ζωή Αργύρη
Σελίδες: 170
Ημερ. έκδοσης:
ISBN: 978-618-5318-14-7
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Production date: 12/11/1992. Με σπουδές στην προστασία του περιβάλλοντος και την προσχολική αγωγή αργότερα, κατάφερα να διεκδικήσω και να αποκτήσω υποτροφία στον κλάδο που αγαπώ και αφιερώνω το «είναι» μου και είναι η επιστήμη της Ψυχολογίας ύστερα από την εκπόνηση διετούς ερευνητικής εργασίας για την Ευτυχία.
Έχω εξειδικευτεί στις μαθησιακές δυσκολίες και συνεχίζω με την Παιδοψυχολογία, η οποία αποτελεί την μεγάλη μου αγάπη. Παράλληλα αναπτύσσω την εθελοντική μου δράση, η οποία συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής μου και είναι η αιτία της γαλήνιας και χαρούμενής μου ύπαρξης. Αρθρογραφώ από πολύ μικρή ηλικία στον ελληνικό Τύπο αλλά και στο διαδίκτυο και ασφαλώς συνεχίζω την εκπαίδευσή μου πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο που σπουδάζω μέσα από προγράμματα καταξιωμένων επιστημόνων του χώρου. Έχω συμμετάσχει σε πολλά σεμινάρια και εκπαιδευτικά προγράμματα, που αφορούν στην ψυχολογία και παιδαγωγική. Με την παιδική μου πτυχή να κατευθύνει κάθε βήμα στη ζωή μου εργάζομαι σκληρά για να γίνομαι ολοένα και καλύτερη και να προσφέρω όλη την αγάπη που έχω μέσα μου στα λιλιπούτεια πλάσματα, με τα οποία αλληλεπιδρώ καθημερινά μέσω των μαθημάτων μας. Η αγάπη, ο αλτρουισμός και η ευγνωμοσύνη είναι οι βασικοί πυλώνες στους οποίους στήριξα την εθελοντική μου δράση «Ντόμινο Ανθρωπιάς», από το οποίο έχουν ζωγραφιστεί χαμόγελα σε πολλά παιδικά πρόσωπα, κάτι το οποίο μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να εξελίσσομαι ως άνθρωπος. Μέσα από τη ζωή μου προσπαθώ να προάγω τον αλτρουισμό και την ανιδιοτελή αγάπη ως φιλοσοφία ζωής.
