Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Το μυστικό της Μαρίνας» είναι ένα μυθιστόρημα με λιτό αλλά ποιοτικό τρόπο γραφής. Τα επεισόδια κουμπώνουν με αριστοτεχνική πλοκή. Τρεις γυναίκες, τρεις γενιές, μία ζωή γεμάτη! Αγάπη, έρωτες, αγώνες και δημιουργία...
Από την Ελλάδα του '40 έως την Ελλάδα του σήμερα, άνθρωποι που καταφέρνουν ακόμη και μέσα στις ατυχίες να κρατήσουν το ήθος και την ανθρωπιά τους.
Χαρές και βάσανα, επιτυχίες και λύπες. Όλα βασισμένα σ’ ένα σκοτεινό μυστικό! Αντέχει τελικά η ευτυχία την αποκάλυψη της αλήθειας; Είναι δυνατόν μέσα από ένα τόσο δυνατό χτύπημα της μοίρας να καταφέρει κάνεις να γευτεί το δώρο της ζωής;
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου)
Επιλεγμένα γραμμένο σε γλώσσα απλή και γλαφυρή, με σπαρμένες παλιές και ξεχασμένες εκφράσεις, «Το μυστικό της Μαρίνας» μοιάζει βγαλμένο από διηγήσεις μιας γιαγιάς γεννημένης στη θεσσαλική επαρχία των αρχών του εικοστού αιώνα.
Ένας ολόκληρος κόσμος ζωντανεύει, κόσμος απλός αλλά δύσκολος, αγαθός αλλά και πονηρός, καλόβολος αλλά και εκδικητικός. Τα προβλήματα των ανθρώπων όμως, παραμένουν αναλλοίωτα: έρωτας, μυστικά, φόβος, ανασφάλεια, δύσκολη ως ανύπαρκτη επικοινωνία που έχει ως αποτέλεσμα να μη γνωρίζεις ποιός πραγματικά είναι ο «δικός» σου άνθρωπος, αυτός με τον οποίο μοιράζεσαι την ίδια σου τη ζωή.
Κι όταν τα προβλήματα χτυπούν τις πόρτες των σπιτιών, μόνο συμφορές φέρνουν. Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα∙ κάποιες φορές επαναλαμβάνονται «μοιραία», όχι μόνο χάριν μυθιστορίας. Η απόκρυψη γίνεται χειρότερη από το απροκάλυπτο ψέμα, πληγώνει βαθιά την ψυχή, νεκρώνει τις σχέσεις, απομονώνει τους ανθρώπους.
Η λύτρωση έρχεται στο τέλος, όταν όλα φαίνονται έτοιμα να καταρρεύσουν και οι νεώτεροι ήρωες -αδαείς ως προς την ύπαρξη των πύρινων μυστικών, αφού οι παλιότεροι επέλεξαν να τα θάψουν οριστικά- ξεκινούν με αισιοδοξία την περιπέτεια του δικού τους περάσματος στη ζωή.
Μια προσεκτικότερη επιμέλεια θα απάλλασσε τον αναγνώστη από τα όποια λάθη, αστοχίες, παραλείψεις και πλατιάσματα, χαρίζοντας στο ευκολοδιάβαστο αυτό βιβλίο μια σφιχτότερη ροή.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Ατέλειωτες όμως οι νύχτες του Χειμώνα. Πόσο να καθίσεις στο κρεβάτι; Γι’ αυτό συχνά έβαζαν στα ποτήρια τους λικέρ από καρπούς κρανιάς, ποτό θεϊκό, φτιαγμένο απ’ της κυρα-Χρύσας τα χρυσά χέρια, έσβηναν τα κεριά στα κηροπήγια, τραβούσαν στην άκρη την κουρτίνα και περνούσαν ώρες εκεί οι δυο τους, κουβεντιάζοντας και ρεμβάζοντας.
Εκείνη η νύχτα ήταν υπέροχη. Νηνεμία γλυκιά μετά από άγρια καταιγίδα. Όλη μέρα, από το ξημέρωμα, χάλαγε ο Θεός τον κόσμο. Αντίκρυ ο Όλυμπος... ατελείωτος, ανταριασμένος, σκεπασμένος με μαύρα σύννεφα. Και ο Δίας -τις οίδε για ποιό λόγο κακιωμένος;- με βροντές απανωτές, αστραπές και κεραυνούς έκανε τη γη να τρέμει.
Η θάλασσα κάτω, σκοτεινή κι αγριεμένη. Βουνά τα κύματα έσκαγαν στην ακτή, πισωδρομούσαν αφρισμένα, ανακατεύονταν, ξαπόσταιναν για λίγο στην αμμουδερή κοίτη τους... και πάλι ορμούσαν... και πάλι τα ρουφούσε η θάλασσα... ένα ασταμάτητο, υδάτινο, ρευστό πήγαινε-έλα.
Και η βροχή έπεφτε ολημερίς με το κανάτι. Λες κι άνοιξαν οι ουρανοί. Κατακλυσμός. Ρυάκια άνοιγαν δρόμο παντού. Σε κήπους, αυλές, στράτες και μονοπάτια. Τέτοια νεροποντή! Πόσο νερό να ρουφούσε κι η γη; Ο χείμαρρος στην άκρη του χωριού φούσκωσε, ξεχείλισε, πήδησε έξω από την ακανόνιστη κοίτη του και κατρακυλούσε παρασέρνοντας λιθάρια, κορμούς, ό,τι κι αν έβρισκε μπροστά του.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Κατερίνα Μπουραντά
Σελίδες: 448
Ημερ. έκδοσης: Μάιος 2018
ISBΝ: 978-960-615-118-7
.jpg)
