Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο Βασίλης ζει ήρεμα στον μικρόκοσμο του φαρμακείου του. Η κόρη του Εύα, βιολόγος, διεξάγει μια πρωτοποριακή έρευνα σχετικά με τη θεραπεία του Αλτσχάιμερ. Ο έφηβος γιος του Άρης παίζει μουσική και ονειρεύεται να γυρίσει τον κόσμο.
Τρεις ήρωες, τρεις διαφορετικοί αφηγητές μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται στη διάρκεια ενός χρόνου σε μια Αθήνα αλλά και σε μια Ευρώπη με ρευστά σύνορα και ελάχιστες βεβαιότητες.
Ένα τραγικό δυστύχημα ανατρέπει τη ζωή τους, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με τον κοινωνικό τους περίγυρο αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό, τους φόβους, τις επιθυμίες, τις απώλειες. Μέσα από τις αναζητήσεις τους αναδύονται ζητήματα της εποχής: η οικονομική κρίση, η κατάρρευση των ανθρωπιστικών αξιών, ο ρόλος της τέχνης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, τα ερωτήματα που θέτει η βιοηθική, οι μετακινήσεις μεμονωμένων ανθρώπων μα και ολόκληρων πληθυσμών, που κουβαλούν όνειρα και μνήμες.
Οι ήρωες καλούνται να περάσουν σ’ ένα άλλο στάδιο της ζωής τους, όσο κι αν επιθυμούν -με σπαραγμό, με τρυφερότητα αλλά και με χιούμορ- να διατηρήσουν τις παλιές τους βεβαιότητες κι ο κόσμος αυτός να παραμείνει αναλλοίωτος.
Η άποψή μου:
(γράφει η Κατερίνα Βερίγκα)
Η Λίλα Κονομάρα σκιαγραφεί μια κοινωνία του σήμερα, δοσμένη με ρεαλισμό και αυθεντικότητα. Στο επίκεντρο βρίσκεται η οικογένεια και ο αγώνας που κάνουν τα μέλη της για να επιβιώνουν σε μια σκληρή κοινωνία, παλεύοντας ταυτόχρονα με τις εσωτερικές τους συγκρούσεις.
Οι αφηγήσεις γίνονται από τους τρεις πρωταγωνιστές μιας οικογένειας, τον πατέρα, την κόρη και τον γιο. Εξαιρετικά πετυχημένες, ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση του καθενός ξεχωριστά. Ιδιαιτέρως, η αφήγηση από τον έφηβο Άρη είναι καθηλωτική.
Οι περιγραφές τόσο ζωντανές σαν να βλέπεις όλες τις εικόνες μπροστά σου (κεφ. 2 Εύα, η «σκηνή» μέσα στο μετρό). Η γραφή της συγγραφέως δυνατή, αυθεντική και καθόλου ωραιοποιημένη, ως είθισται να διαβάζουμε στα περισσότερα λογοτεχνικά βιβλία. Χωρίς να ξεπερνά τα όρια άσκοπα και χωρίς να προκαλεί άνευ λόγου. Κουμπώνει με ιδανικό τρόπο στην ιστορία και στα μηνύματα που μεταδίδει.
Η μεγάλη αντίθεση του βιβλίου -που ίσως να είναι και ο μεγάλος προβληματισμός που θέτει- έγκειται στο κομμάτι της μνήμης. Η ηρωίδα, βιολόγος που διεξάγει μια πρωτοποριακή έρευνα για την θεραπεία του Αλτσχάιμερ, ενώ τόσο η ίδια όσο και ο πατέρας της σβήνουν τις μνήμες που τους προκαλούν πόνο, αδυνατούν να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα και να προχωρήσουν μπροστά. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές είχε διατυπώσει πως «αυτό που έχει σημασία στην ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πως το θυμάσαι».
Αποσπάσματα που ξεχώρισα από το βιβλίο:
• Το ταξίδι είναι μια συνέχεια από ανεπανόρθωτες εξαφανίσεις.
• Αλήθεια, εντιμότητα, πίστη δεν υπάρχουν ακλόνητες αξίες, ισχυρίζεται, μονάχα η στιγμή κι αυτό που θα γεννήσει. «Το τυχαίο, φίλε μου, πρέπει να εμπιστεύεσαι το τυχαίο».
• Αναρωτιόμουν αν το δημόσιο πρόσωπο είχε υποσκελίσει σε τέτοιο βαθμό το ιδιωτικό που ενδεχομένως ούτε και οι ίδιοι να μπορούσαν πια να το διακρίνουν ακόμα και στις προσωπικές τους στιγμές.
• Ο μπαμπάς ήταν πάντα εκεί, να λύνει τα προβλήματα, να απομακρύνει τους κινδύνους, να διορθώνει τις ζημιές. Δεν έχει τίποτα το συναρπαστικό αυτό, σίγουρα, ίσως όμως τελικά τα πιο συναρπαστικά να μην είναι και τα πιο σημαντικά.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Λίλα Κονομάρα
Σελίδες: 312
Ημερ. έκδοσης: Μάιος 2018
ISBN: 978-960-04-4941-9
.jpg)
