* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
1. "Το δωδεκάμηνο της νύχτας" λοιπόν... Γιατί αυτός το τίτλος;
Κ.Σ.: Όπως προδίδει ο τίτλος, η παρούσα ποιητική συλλογή περιγράφει συναισθηματικές, ηθικές και φιλοσοφικές καταστάσεις μέσα στο διάστημα ενός χρόνου. Θαρρώ πως 12 μήνες είναι αρκετοί, ώστε να έχει κανείς έναν συνειρμό στο πλαίσιο της ζωής του, σαν καμπανάκι για μια ουσιώδη ανανέωση του εαυτού του σε όλα τα επίπεδα. Θα αναπολήσει, θα συγκινηθεί, θα θυμώσει, θα χαρεί και εν τέλει θα λυτρωθεί. Από την άλλη, η αναφορά της νύχτας είναι αναλογική αλλά και κυριολεκτική. Κατά την πρώτη σημασία, λαμβάνω το σκοτάδι με το μερικό και λιγοστό φως της ως έναν κενό χώρο, όπου οι σκέψεις και τα συναισθήματα που στροβιλίζουν τα άτομα, μπορούν να απλωθούν και να ταξινομηθούν, καθώς το καθετί χρωματίζει διαφορετικά την ψυχή. Κατά δεύτερον, παραθέτω την προσωπική μου άποψη πως εκείνες οι ώρες καθρεφτίζουν στα μάτια την ψυχή, μια ευκαιρία προς αξιοποίηση του ποιοτικού χρόνου που έχει ο άνθρωπος με τον ίδιο του τον εαυτό μετά από μια ημέρα, φωτεινή αλλά σχετικά αποπνικτική. Για κάποιον λόγο υπάρχει η νύχτα στη ζωή μας. Το δικό μου δωδεκάμηνο της νύχτας ήταν πολλές εσωτερικές ανάσες και ανακουφίσεις.
Κ.Σ.: Τα έγραφα γενικά από μικρή ηλικία ανά διαστήματα και όσο μεγάλωνα τα τροποποιούσα και τα προσάρμοζα ανάλογα με τις εμπειρίες που βίωνα. Δεν μπορώ να μιλήσω για ακριβή χρόνο, αλλά για στιγμές μυριάδες που με στιγμάτισαν τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην περίοδο του Λυκείου. Λίγα ποιήματα είναι σχετικά πιο παλιά από άλλα, επέλεξα όμως να τα κρατήσω καθώς η ματιά ενός παιδιού ή εφήβου απέναντι στη ζωή πολλές φορές δεν πρέπει να υποτιμάται, διότι η προσωπικότητα ενός ενήλικα στο μεγαλύτερο της μέρος αντανακλά στην παιδική ηλικία του.
3. Γιατί ποίηση και όχι πεζό λόγο;
Κ.Σ.: Η ποίηση δεν είναι εύκολη κατά την πλειοψηφία, αλλά η επιλογή μου είχε να κάνει με το πως η καρδιά διέταζε το χέρι μου να γράφει οτιδήποτε. Κι από τότε που κοίταξα τις λέξεις έτσι ανακατεμένες στο χαρτί με ένα περίεργο συνειρμό και μερικές φορές μια μελωδική χροιά, ένα κείμενο που ανάσανε σε δυο-τρεις στροφές, μπορούσα κάπως να δαμάσω το ανήσυχό μου πνεύμα. Στη σκέψη μου ανέλυα ένα χάος, μα η πένα μου το ταξινομούσε και του πρόσδιδε μια διαύγεια, μια εικόνα και ποίκιλλα συναισθήματα σε μόλις μικρή έκταση. Η ποίηση για μένα είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, λογικής και συναισθήματος, αυτογνωσίας και γνώσης, κάτι που δεν μπορείς να επιτεύξεις σε μια κατηγορία πεζού λόγου. Προσεγγίζει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης μέσα και έξω από το πραγματικό όριο χρήσης της λέξης, κάτι διαστημικό.
Κ.Σ.: Αν κι είμαι απασχολημένη με τη σχολή μου, έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα. Έχω αλλάξει πολλές φορές τη ροή του και έχω κατασταλάξει, πιστεύω, σε μια παράξενη εκδοχή περιγραφής της κοινωνίας μας. Δεν μπορώ να κρύψω πως παρασύρομαι και μελοποιώ το κείμενο, με αποτέλεσμα να έχω μια μίξη. Μάλλον η ποίηση είναι το άλλο μου μισό, αλλά δεν παρατώ την προσπάθεια τού να αρπάξω και τον πεζό λόγο. Ελπίζω ο χρόνος να με τιμήσει και να το ολοκληρώσω σύντομα.
5. Από πόσο χρονών ξεκίνησες να γράφεις;
Κ.Σ.: Από την ηλικία των 8 θα έλεγα, δηλαδή από τότε που ο ήχος μπήκε στη ζωή μου. Ήταν ξαφνικό, μα όμορφο γεγονός για μένα. Θυμάμαι πόσες απορίες είχα για το πώς λειτουργεί η ακοή και σαν να εξιχνίαζα ένα μυστήριο κατέγραφα τις εντυπώσεις μου και τις μελοποιούσα όταν έμενα μόνη μου.
6. Γράφει κάποιος από την οικογένειά σου;
Κ.Σ.: Γράφει ο παππούς μου ποιήματα κι εκείνος με την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Ελεύθερο και καθαρά καλλιτεχνικό πνεύμα, καθώς το συνδυάζει με τη ζωγραφική. Πιστεύω πως είναι ένα κληρονομικό γονίδιο εν τέλει.
Κ.Σ.: Καβάφης και το ποίημα του, «Όσο μπορείς». Οι ποιητές μας είτε Έλληνες είτε ξένοι είναι όλοι τους το ίδιο μοναδικοί αλλά ο συγκεκριμένος πιστεύω, με στιγμάτισε και με έφερε πιο κοντά στον κόσμο της ποίησης. Ειδικότερα, το ποίημα «Όσο μπορείς» ήταν ανέκαθεν μια κινητήρια κατεύθυνση της νοοτροπίας μου για τη ζωή. Μου αφήνει κάθε φορά μια τάση να τη βελτιώνω και μαζί της και εμένα ως άνθρωπο, μέσα από το να μοιράζομαι μικρά έως και μεγάλα πράγματα με τους αγαπημένους μου.
8. Αν η ζωή σου ήταν χρώμα, ποιο θα ήταν;
Κ.Σ.: Πολύχρωμο χρώμα. Αντίφαση είναι, ξέρω, αλλά τίποτα δεν είναι μονόχρωμο στη ζωή. Από τον ουρανό, το φαγητό μέχρι και τη ψυχολογία των διαπροσωπικών σχέσεων, τα χρώματα κάνουν την παρουσία τους.
Κ.Σ.: Δεν με είχαν ξαναρωτήσει κάτι παρόμοιο αλλά το πρώτο που μου ήρθε ήταν της Νατάσας Μποφιλίου «Το μέτρημα».
10. Πες μας τον αγαπημένο σου προορισμό.
Κ.Σ.: Αμερική και ειδικότερα Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το ζητώ από μικρή ηλικία. Ευελπιστώ να πάω σύντομα και ειδικά με αγαπημένα μου άτομα. It’s gonna be an amazing adventure!
11. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;
Κ.Σ.: Συνήθως όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει, αλλά ονειρεύομαι συχνά και προσπαθώ να τα υλοποιώ. Αυτό που θέλω να φαντάζομαι πάντα όμως, είναι να είμαι με άτομα που αγαπώ και με αγαπούν, ο ορισμός της ευτυχίας όπου και όποιος κι αν είσαι. Όπως και τώρα, έτσι και στο μέλλον είναι ένα όνειρο από τα βασικά που το υλοποιώ σε καθημερινή βάση.
12. Αγαπημένη σου ταινία είναι η...;
Κ.Σ.: Δεν έχω τόσο αγαπημένες ταινίες. Αντιθέτως έχω σειρές. Το "Beverly Hills 90210" είναι κάτι αγαπημένο κι ας είναι παραγωγής χρόνια πριν τη γέννησή μου. Λατρεύω να παρακολουθώ σε ορισμένο αριθμό επεισοδίων τη ζωή εφήβων που μεγαλώνουν, τα κίνητρα, τις φιλοδοξίες, τους έρωτες και όλα τα σχετικά.
Κ.Σ.: Χειμώνας. Χιόνι, κρύο, Χριστούγεννα, μπόλικη όρεξη για μελομακάρονα, Άι Βασίλης, έναρξη του νέου έτους και οι άνθρωποί μου στην πιο ζεστή τους εκδοχή. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
14. Αν το βιβλίο σου ήταν συναίσθημα ποιο θα ήταν;
Κ.Σ.: Πολύ δύσκολη αλλά ενδιαφέρουσα ερώτηση. Πιστεύω, όμως ότι είναι δυο συναισθήματα. Πόνος και ανακούφιση, με τη σειρά που τα ονομάζω. Γιατί το περιεχόμενό του στο μεγαλύτερο μέρος προήλθε από πόνο κάθε είδους. Όμως, γενικά στη ζωή αυτό το συναίσθημα είναι πάντα εκεί. Ωστόσο, το να υποφέρεις είναι επιλογή και αποφεύγοντας την τελευταία έφτασα στην ανακούφιση...
15. Τι βιβλία διαβάζεις;
Κ.Σ.: Έχω διαβάσει κάθε είδους βιβλίο καθώς έχω ένα κακό, με τρώει η περιέργεια στο καθετί. Τον τελευταίο καιρό διαβάζω μια μείξη πολιτικών, ιστορικών και κοινωνικών μυθιστορημάτων, καθώς η συμπεριφορά του ανθρώπου και η εξέλιξή της σε κάθε τομέα μού κεντρίζει πάντα το ενδιαφέρον. Αυτονόητο είναι πως η ποίηση πάντα υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου.
16. Πες μια συγνώμη, ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ σε όποιον νομίζεις ότι το αξίζει.
Κ.Σ.: Μια και χίλιες συγγνώμες στους αγαπημένους μου για τις στιγμές που τους ταλαιπώρησα και πλήγωσα. Οι άνθρωποι όμως το έχουν συνήθειο, καλώς ή κακώς, καθώς μαθαίνεις ή γκρεμίζεσαι αντίστοιχα. Οφείλω όμως σε εκείνους και πόσω μάλλον και στον ίδιο μου τον εαυτό, τη βέλτιστή μου εκδοχή. Πολλά μπράβο σε όσους κοιτούν τη ζωή κατάματα είτε βρίσκονται πάνω στη γη ή σε λάκκο και κατέχουν το ίδιο αληθινό χαμόγελο. Η επιβίωση και η ευτυχία είναι για τους λάτρεις της ζωής. Τέλος, ένα τεράστιο ευχαριστώ στους γονείς μου, στην οικογένειά μου, τα θεμέλια αυτού που είμαι. Χωρίς τις αγάπες, τους τσακωμούς, τις αλληλοϋποστηρίξεις και τις ωθήσεις τους δε θα ήμουν τυχερή και δε θα ένιωθα γλυκιά νοσταλγία για το παρελθόν, ευγνωμοσύνη για το παρόν και ασφάλεια για το μέλλον. Η αγάπη μου για εκείνους δεν στερεύει ποτέ!
Ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις τόσο όμορφα! Καλή συνέχεια.
(©Νάντια Παπαθανασοπούλου για τα Βιβλιοσημεία)
