Περίληψη οπισθόφυλλου:
Έξι κατάρες ξεστομίστηκαν κι έφεραν την καταστροφή στην οικογένεια. Η κατάρα της Χρυσούλας, η κατάρα της κυρα-Δόμνας, η κατάρα της Χρυσής, η κατάρα της Σταυριανής, η κατάρα της Βουλγάρας και η κατάρα των κοριτσιών του Ζήση.
Κι όλες αυτές με φόντο την κατάρα του πολέμου και της προσφυγιάς των κατοίκων του Μποσνάκιοϊ στη Νέα Βύσσα Έβρου το 1923.
Η άποψή μου:
(γράφει η Άνα Ζάχαρη)
Αν στον πρόλογο δεν διάβαζα πως πρόκειται για μυθοπλασία, έστω κι αν είναι στηριγμένη σε πραγματικά γεγονότα, θα ήμουν σίγουρη πως είναι ένα θαυμάσιο, λαογραφικό οδοιπορικό.
Οι περιγραφές για την καθημερινότητα των κατοίκων της Θράκης πριν τον ξεριζωμό από τις εστίες τους (ακόμα ένας ξεριζωμός στο χρονικό του λαού μας!), αλλά και μετά στην καινούργια γη που τους δόθηκε για να στήσουν και πάλι τη ζωή τους στα πόδια της, είναι απολύτως πραγματικές. Συμβάλλει τα μέγιστα ώστε να θεωρηθεί όντως λαογραφία και η παράθεση φωτογραφικού υλικού, καθώς και το γεγονός πως επικεντρώνεται στις κατάρες, που είναι και ο τίτλος του βιβλίου, καθώς και η -από τα πανάρχαια χρόνια- πίστη σ’ αυτές.
Οι κατάρες μάλιστα που εκπορεύονταν από στόματος μάνας, όπως αντιστοίχως και οι ευχές, πίστευαν ακλόνητα πως πάντα «έπιαναν». Το ίδιο δε και από εκείνους ή εκείνες που είχαν γεννηθεί ημέρα Σάββατο! Σαββατογεννημένος έλεγαν κρυφά και έτρεμαν. Να μη σε πιάσει στο μάτι και το στόμα του!
Ανεξάρτητα από το σπουδαίο λοιπόν λαογραφικό υλικό με το οποίο μας τροφοδοτεί ο συγγραφέας, δεν παύει να είναι μια ωραία δοσμένη, απολαυστική ιστορία, που αξίζει να διαβαστεί και για την γραφικότητα των καιρών εκείνων, αλλά και κυρίως για να μην ξεχνάμε, γιατί αυτά που περιγράφει έγιναν και η μνήμη οφείλει να τα συγκρατήσει.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Γιώργος Πολυχρονίδης
Σελίδες: 228 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Φεβρουάριος 2018
ISBN: 978-618-5101-51-0
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Γεννήθηκα το 1956 στη Νέα Βύσσα Έβρου. Έφυγα από κει στα 15 μου αφήνοντας στη μέση το Γυμνάσιο. Μετά, στη Νίκαια του Πειραιά, δεν άφησα στη μέση τη Σχολή Μηχανοτεχνιτών και έγινα Μηχανικός αυτοκινήτων. Το 1974 όμως με το Κυπριακό και την αναδουλειά έκανα ό,τι μπορούσα για να επιζήσω, ακόμα και κομπάρσος έπαιξα σε τηλεοπτικές παραγωγές.
Πριν πάω φαντάρος γνώρισα τον συγγραφέα Κώστα Ταχτσή κι αυτή η γνωριμία μού άλλαξε τη ζωή! Με παρότρυνσή του αντί για τον στρατό πήγα στη σχολή Δοξιάδη, την οποία παράτησα κι αυτή στο δεύτερο έτος κι έτσι δεν έμαθα να διακοσμώ εσωτερικούς χώρους, πρόλαβα όμως να γνωρίσω τη Μύριαμ, που παντρεύτηκα. Αργότερα, πήγα σε δραματική σχολή την οποία δεν παράτησα κι έγινα ηθοποιός. Έπαιξα σε θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες, βιντεοταινίες και σήριαλ της δεκαετίας 1980-1990. Τα βαρέθηκα κι αυτά, και μια που δεν ήταν επάγγελμα να μπορείς να ζει κανείς κι απ'την άλλη η ανασφάλεια, άρχισα να κάνω εμπόριο το οποίο μου επέτρεπε να ζω με τη γυναίκα μου και τα δυο μου παιδιά.
Το γράψιμο το ξεκίνησα τυχαία. Από τη γνωριμία μου με τον Ταχτσή μού έμειναν κάποια γράμματα που μου είχε στείλει και ήθελα να τα εκδώσω. Τα έβαλα σε χρονολογική σειρά αλλά όπως διαπίστωσα διαβάζοντάς τα, χρειάζονταν επεξηγήσεις ενδιάμεσα, τις οποίες πρόσθεσα κι έτσι βγήκε το πρώτο μου γραφτό «Ο Κώστας, εγώ, κι ο Ταχτσής». Το «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ’ το ποτάμι» είναι το δεύτερο γραφτό μου, και το πρώτο μου μυθιστόρημα. Οι «Κατάρες» είναι το τρίτο μου βιβλίο.
.jpg)
