Περίληψη οπισθόφυλλου:
H Κατρίν Μιγιό σκιαγραφεί στο βιβλίο αυτό «τον δικό της Λακάν», όπως λέει η ίδια. Σύντροφος του Ζακ Λακάν τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ψυχαναλύτρια και συγγραφέας, η Μιγιό γράφει με μια ματιά τρυφερή, παιγνιώδη και ταυτόχρονα θαυμαστική.
Μάς αποκαλύπτει έναν άνθρωπο απλό και γενναιόδωρο στις σχέσεις του με τους άλλους, ελεύθερο στη συμπεριφορά του και στον τρόπο του να υπάρχει, επίμονο, ορμητικό και άφοβο. Συγχρόνως φωτίζει κάποια κεντρικά θέματα της διδασκαλίας του και διανθίζει το κείμενο με πρόσωπα και καταστάσεις από το ευρύτερο περιβάλλον του μεγάλου στοχαστή.
Η άποψή μου:
(γράφει η Άνα Ζάχαρη)
Η άποψή μου:
Τι είναι αυτό που μας ωθεί να πάρουμε παντός είδους πληροφορίες σχετικά με τη ζωή διάσημων κυρίως προσώπων, γενικότερα ανθρώπων που έπαιξαν κάποιο ρόλο στο διεθνές προσκήνιο; Να τους κατεβάσουμε από το βάθρο ή να νιώσουμε πιο κοντά σ’εκείνους; Τι νόημα άλλο μπορεί να έχουν οι βιογραφίες, ακόμα κι εκείνες που δεν φέρουν επακριβώς την ιδιότητα της βιογραφίας;
Είχα καιρό να διαβάσω κάτι παρεμφερές και τα ερωτήματα αυτά ξεπήδησαν πριν καν ανοίξω ακόμα το βιβλίο. Δεν το κρύβω, ήμουν και είμαι περίεργη, καθώς σκέφτομαι πως για να μπει κάποιος στη διαδικασία να περιγράψει, αν όχι στο μέγιστο, τουλάχιστον στο ελάχιστο τη ζωή ενός άλλου, κάτι οπωσδήποτε θα σήμαινε γι’αυτόν κι ίσως ετούτο περισσότερο είναι που θέλω να δω. Στιγμιότυπα καθημερινότητας, καταστάσεις δύσκολες ή αστείες στις οποίες περιήλθε το πρόσωπο που σκιαγραφείται μέσα από τα μάτια ενός άλλου, συνήθως δικού του ή όσο πλησιέστερου γίνεται, είναι βέβαιο πως μας βοηθούν να γνωρίσουμε τον ήρωά μας καλύτερα.
Ζακ Λακάν, «ο πιο ευφυής και ανατρεπτικός ψυχαναλυτής μετά τον Φρόυντ», όπως λέει στον πρόλογο της ιταλικής έκδοσης ο Massimo Recalcati. Αμφιλεγόμενος, θεωρείται πως επηρέασε πολλές προσωπικότητες του 20ού αιώνα στη διανόηση, την πολιτική, την τέχνη. Ο Πικάσο, η Μπωβουάρ, ο Σαρτρ, ο Ελυάρ, η ντε Καμπάν, ο Καμύ είναι μερικοί μόνο από τους διανοούμενους και καλλιτέχνες με τους οποίους συγχρωτίστηκε στα χρόνια της νιότης του και που, όπως λέγεται, επηρεάστηκαν από τη φρέσκια, την ανατρεπτική του σκέψη.
Και η Κατρίν Μιγιό; Ποια ήταν η Κατρίν Μιγιό, που μας περιγράφει τη ζωή της μαζί του; Τι ήταν αυτό που την ώθησε να το κάνει; Και πάλι ο Recalcati έρχεται να μας την συστήσει: «ερωμένη, σύντροφος, μαθήτρια και αναλυόμενη, αισθάνθηκε την ανάγκη να αποτίσει κατ’αυτόν τον τρόπο φόρο τιμής στον άνθρωπο που την μάγεψε και τον οποίο βαθιά αγάπησε». Και συνεχίζει, καταδεικνύοντας την αιτία της συγγραφής του βιβλίου: «αποτελεί την εκδήλωση ενός συναισθήματος ευγνωμοσύνης, το οποίο δεν μετατράπηκε στο αντίθετό του -όπως πολλές φορές συνέβη στην ιστορία της ψυχανάλυσης- αλλά δεν χάθηκε ποτέ, παραμένοντας ακέραιο στις δοκιμασίες που συνοδεύουν τον καθένα μας στο πέρασμα του χρόνου».
Σαν βιβλίο σίγουρα δεν ενδιαφέρει τους πολλούς. Πρόκειται ωστόσο για ένα έργο ωραία γραμμένο, με απλό και ευθύ τρόπο, μέσω του οποίου παίρνουμε εικόνες από τη ζωή του ανθρώπου που υπήρξε ιδρυτής μιας ολόκληρης σχολής, της λακανικής, επιφέροντας τομή στη μέχρι τότε διαδικασία της ψυχανάλυσης.
Είχα καιρό να διαβάσω κάτι παρεμφερές και τα ερωτήματα αυτά ξεπήδησαν πριν καν ανοίξω ακόμα το βιβλίο. Δεν το κρύβω, ήμουν και είμαι περίεργη, καθώς σκέφτομαι πως για να μπει κάποιος στη διαδικασία να περιγράψει, αν όχι στο μέγιστο, τουλάχιστον στο ελάχιστο τη ζωή ενός άλλου, κάτι οπωσδήποτε θα σήμαινε γι’αυτόν κι ίσως ετούτο περισσότερο είναι που θέλω να δω. Στιγμιότυπα καθημερινότητας, καταστάσεις δύσκολες ή αστείες στις οποίες περιήλθε το πρόσωπο που σκιαγραφείται μέσα από τα μάτια ενός άλλου, συνήθως δικού του ή όσο πλησιέστερου γίνεται, είναι βέβαιο πως μας βοηθούν να γνωρίσουμε τον ήρωά μας καλύτερα.
Ζακ Λακάν, «ο πιο ευφυής και ανατρεπτικός ψυχαναλυτής μετά τον Φρόυντ», όπως λέει στον πρόλογο της ιταλικής έκδοσης ο Massimo Recalcati. Αμφιλεγόμενος, θεωρείται πως επηρέασε πολλές προσωπικότητες του 20ού αιώνα στη διανόηση, την πολιτική, την τέχνη. Ο Πικάσο, η Μπωβουάρ, ο Σαρτρ, ο Ελυάρ, η ντε Καμπάν, ο Καμύ είναι μερικοί μόνο από τους διανοούμενους και καλλιτέχνες με τους οποίους συγχρωτίστηκε στα χρόνια της νιότης του και που, όπως λέγεται, επηρεάστηκαν από τη φρέσκια, την ανατρεπτική του σκέψη.
Και η Κατρίν Μιγιό; Ποια ήταν η Κατρίν Μιγιό, που μας περιγράφει τη ζωή της μαζί του; Τι ήταν αυτό που την ώθησε να το κάνει; Και πάλι ο Recalcati έρχεται να μας την συστήσει: «ερωμένη, σύντροφος, μαθήτρια και αναλυόμενη, αισθάνθηκε την ανάγκη να αποτίσει κατ’αυτόν τον τρόπο φόρο τιμής στον άνθρωπο που την μάγεψε και τον οποίο βαθιά αγάπησε». Και συνεχίζει, καταδεικνύοντας την αιτία της συγγραφής του βιβλίου: «αποτελεί την εκδήλωση ενός συναισθήματος ευγνωμοσύνης, το οποίο δεν μετατράπηκε στο αντίθετό του -όπως πολλές φορές συνέβη στην ιστορία της ψυχανάλυσης- αλλά δεν χάθηκε ποτέ, παραμένοντας ακέραιο στις δοκιμασίες που συνοδεύουν τον καθένα μας στο πέρασμα του χρόνου».
Σαν βιβλίο σίγουρα δεν ενδιαφέρει τους πολλούς. Πρόκειται ωστόσο για ένα έργο ωραία γραμμένο, με απλό και ευθύ τρόπο, μέσω του οποίου παίρνουμε εικόνες από τη ζωή του ανθρώπου που υπήρξε ιδρυτής μιας ολόκληρης σχολής, της λακανικής, επιφέροντας τομή στη μέχρι τότε διαδικασία της ψυχανάλυσης.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Μικρή Βιβλιοθήκη
Ξενόγλωσσος τίτλος: La vie avec Lacan
Συγγραφέας: Catherine Millot (Κατρίν Μιγιό)
Μετάφραση: Μαρίνα Κουνεζή
Σελίδες: 196
Ημερ. έκδοσης: Μάιος 2018
ISBN: 978-618-83432-6-9
.jpg)
