Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Τον παρατηρώ τυλιγμένο στο σάβανο της νύχτας, μιας νύχτας τόσο μελανής που μοιάζει μ’εκείνη που μας καταπίνει όταν βγαίνουμε στον ωκεανό. Πρέπει να νιώθει το βλέμμα μου γιατί, χωρίς να ξυπνήσει, απλώνει το χέρι του, με τραβάει κοντά του και πλάθω το σώμα μου στο σχήμα του δικού του, τον φιλάω ώσπου να με φιλήσει κι εκείνος, και ξαναμαθαίνω το μάθημα που μ’έχει διδάξει κάθε κοινή μας νύχτα: ότι θα βρω στο σώμα του -κι όχι στις λέξεις του- τις απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα.»
«Από τις πολυτάραχες ‘‘καραϊβικές’’ κοινότητες της Φλόριντα και του Μαϊάμι, ώς την Αβάνα της Κούβας και την Καρθαγένη της Κολομβίας, η Πατρίσια Ένχελ συνθέτει μια καθηλωτική παναμερικανική ιστορία των τσακισμένων ανθρώπων που έχουν έρθει αντιμέτωποι με τις πιο ανελέητες μορφές απώλειας και στέρησης, ανθρώπων που αναζητούν (και καμιά φορά βρίσκουν) τη λύτρωση μέσα στην αγνότητα του φυσικού κόσμου και την (δυσεύρετη) ανθρώπινη συντροφικότητα.
Στις "Φλέβες του ωκεανού", η Πατρίσια Ένχελ δημιουργεί ένα υπόδειγμα μυθιστορήματος, με πλούσια αφήγηση, γεμάτη με την ηχώ και τους κυματισμούς των παρελθόντων γεγονότων -που καθορίζουν το παρόν- και την εξερεύνηση του μπερδεμένου ιστού της οικογενειακής ευθύνης για όλα τα ‘‘επακόλουθα’’ των ανθρωπίνων πράξεων.»
-Lucy Sholes, The New York Times-
Η άποψή μου:
(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)
Γράφει η New York Times μεταξύ αρκετών άλλων: Στις Φλέβες του ωκεανού, η Πατρίσια Ένχελ δημιουργεί ένα υπόδειγμα μυθιστορήματος, με πλούσια αφήγηση, γεμάτη με την ηχώ και τους κυματισμούς των παρελθόντων γεγονότων -που καθορίζουν το παρόν- και την εξερεύνηση του μπερδεμένου ιστού της οικογενειακής ευθύνης για όλα τα ‘‘επακόλουθα’’ των ανθρώπινων πράξεων.
Είχα καιρό να πιάσω στα χέρια μου έργο Λατινοαμερικάνου συγγραφέα και διαβάζοντας στο οπισθόφυλλο πως το βιβλίο διαπραγματεύεται από τις πολυτάραχες ‘‘καραϊβικές’’ κοινότητες της Φλόριντα και του Μαϊάμι, ως την Αβάνα της Κούβας και την Καρθαγένη της Κολομβίας, είπα στον εαυτό μου "εδώ είμαι"!
Θα ξεκινήσω με ένα τεράστιο μπράβο στον εκδοτικό οίκο Opera, που διάλεξε να εκδώσει ένα τέτοιο, σπουδαίο έργο κι ένα ακόμα μεγαλύτερο μπράβο στη μεταφράστρια Κατερίνα Σχινά για την εξαιρετική δουλειά που έκανε. Είχα πραγματικά πάρα πολύ καιρό να απολαύσω ένα βιβλίο!
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες καταλαβαίνουμε πως έχουμε να κάνουμε με μια εξαίρετη συγγραφέα, μιας που μας δείχνει αμέσως την εκπληκτική τέχνη του γραπτού λόγου τον οποίο χειρίζεται άρτια, και μας περιγράφει την κοινότητα των φυλακών, επισκεπτών, φυλακισμένων και δεσμοφυλάκων. Μας περιγράφει με έναν απίστευτα ρεαλιστικό τρόπο, λες και έχει βιώσει η ίδια, τι σημαίνει να είσαι ισοβίτης: όλες τις σκέψεις, συνήθειες, ήχους, παραισθήσεις, ψυχολογικές συμπεριφορές, ακόμα και ευαισθησίες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που έχει καταδικαστεί και βρίσκεται στη φυλακή.
«Σου κάνει καλό να ονειρεύεσαι πράγματα που το πιθανότερο είναι να μη συμβούν ποτέ», σκέφτεται ένας θανατοποινίτης με την ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει αν και ξέρει εκ του αποτελέσματος πως δεν πρόκειται, μα η ελπίδα είναι αυτή που μας κάνει να ζούμε την κάθε μέρα!
Μέσα σε μια μικρούλα παράγραφο μάς δίνει ολόκληρη την εικόνα ενός ξενοδοχείου, των υπαλλήλων αλλά και όσους συχνάζουν γύρω από αυτό. Νομίζω πως αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο, μια που οι συγγραφείς αρέσκονται στο να γεμίζουν σελίδες με αμέτρητες περιγραφές.
Υπάρχουν εικόνες τόσο ζωντανές που νόμιζα πως βρισκόμουν παρών σε αρκετές σκηνές.
«Παγώνω. Καρφώνω πάνω του το βλέμμα. Το στόμα του υγρό από τα σάλια μου, τα μάγουλά του κόκκινα. Μια ξεστρατισμένη βλεφαρίδα στη μύτη του.»
Παραλληλίζει φυσικά φαινόμενα με ανθρώπινες συμπεριφορές και μας δείχνει την ανάγκη που έχουμε να αγαπηθούμε και να νιώσουμε ασφάλεια: «Αν εμπιστευτείς την παλίρροια, πάντα σε ξαναφέρνει στην ακτή».
Μας αναφέρει υπέροχους θρύλους, άγνωστους στους δυτικούς, καθώς πλησιάζουμε τα δάση, τις ζούγκλες και τα έλη. Μας μιλάει για τους παράνομους μετανάστες της Αμερικής από το Νότο. Για το κοινό της Αμερικής που έχει βαρεθεί τις ιστορίες για σαπιοκάραβα και πρόσφυγες, και που προτιμά ν’ακούει για φόνους και αιφνιδιαστικές επιδρομές της αστυνομίας σε σπίτια εμπόρων κοκαΐνης και διεφθαρμένων πολιτικών. Λες και οι μετανάστες δεν είναι άνθρωποι, δεν ριψοκινδυνεύουν να πνιγούν, δεν αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο τους για ένα καλύτερο αύριο...
Μας μιλά για την κτηνώδη πλευρά της φύσης από τη στιγμή που λεηλατεί ένα σώμα από την αξιοπρέπειά του. Γράφει για την σεξουαλική παρενόχληση, την κακοποίηση αλλά και την απάθεια των ανθρώπων.
«Μου φαίνεται τρελό που υπήρχε μια βιομηχανία τεχνητού τρόμου, όταν η πραγματική ζωή είναι το ίδιο, αν όχι παραπάνω ολέθρια. Το μυστικό είναι πως οι πραγματικοί δολοφόνοι είναι όμοιοι με όλους τους άλλους· μπορεί μάλιστα να έχεις έναν τέτοιο μέσα στο σπίτι σου. Το πρόσωπο που αγαπάς περισσότερο απ’όλα στον κόσμο μπορεί κάλλιστα μια μέρα να προσπαθήσει να σε σκοτώσει.»
Μας περιγράφει τη ζωή της ηρωίδας σε ένα μικρό νησάκι στα Κι, και το πόσο όμορφο είναι να σε σκουντάνε απαλά οι ήχοι της λόχμης γύρω από την αγροικία, να σε ξυπνάει ο ήλιος και τα πουλιά. Η αίσθηση της πρωινής δροσιάς που μουσκεύει τα σανίδια της βεράντας και όχι η ίδια πανομοιότυπη μέρα μιας κουρασμένης ζωής σε μια πόλη που σου κοστίζει για να ζεις...
Μας μιλάει για ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα ή δεν μπορούν να προγραμματίζουν το μέλλον τους αλλά ζουν για την κάθε μέρα. Μας γνωστοποιεί πως καταγόμαστε από πολλές γενιές μπάσταρδων, και από τις δυο πλευρές. Πως κάνουμε σπατάλη της ηλεκτρικής ενέργειας όταν άλλες χώρες κόβουν το ρεύμα στους πολίτες χωρίς καμία προειδοποίηση. Για την αφθονία των σούπερ μάρκετ, τόσα πολλά από κάθε τι, τα οποία καταλήγουν στα σκουπίδια ενώ υπάρχουν παιδιά που πεινάνε. Μας θυμίζει την ανισότητα των κοινωνικών τάξεων. Για παιδιά που παίζουν και άλλα στην ίδια ηλικία που αναγκάζονται να δουλέψουν. Περιγράφει τη ζωή σε μια χώρα που διοικείται από δικτάτορα και πώς είναι να παρακολουθούν την κάθε σου κίνηση.
Θα ήθελα να γράψω άλλα τόσα, όμως θα κλείσω δανειζόμενος τη φράση: «ακόμα κι αν αξίζει σε κάποιον να πεθάνει, το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα να τον σκοτώσει». Ας το ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει. Η αισιοδοξία γεννά αισιοδοξία! Χαίρομαι που γέμισα από εικόνες του ωκεανού, όσοι έχουν επισκεφτεί κάποιον, γνωρίζουν καλά τι εννοώ.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Πατρίσια Ένχελ
Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
Σελίδες: 528
Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 2017
ISBN: 978-960-8397-90-3
.jpg)
