Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μέσα από μια σύγχρονη ιστορία παρουσιάζονται οι διαφορετικοί χαρακτήρες δύο παιδιών. Η Αννέτα είναι ένα μαύρο κορίτσι, υιοθετημένο από λευκούς γονείς. Με αυτούς αλλά και την υπόλοιπη οικογένειά της -παππού, γιαγιάδες και νονά- συζητά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αν και δεν βρίσκει πάντα λύσεις στις συμβουλές ή τις διδακτικές ιστορίες τους, αναγνωρίζει την αγάπη και την κατανόηση που της δείχνουν. Ο Βασίλης είναι ο συμμαθητής που την κακομεταχειριζόταν κρυφά και φανερά, αλλά γίνεται τελικά -χάρη στον έξυπνο και καλοσυνάτο τρόπο της- ένας πιστός φίλος. Έχει όμως κι αυτός τα δικά του προβλήματα, με το διαζύγιο των γονιών του. Η φιλία τους θα ανθίσει από την έκτη δημοτικού ως το τέλος του λυκείου, αλλά και θα δοκιμαστεί. Οι σκέψεις και η συμπεριφορά των παιδιών αλλάζουν μέσα από διάφορες εμπειρίες -όπως τα ταξίδια τους και η επαφή με άλλους πολιτισμούς και ανθρώπους, οι εφηβικοί τους έρωτες, οι αρρώστιες, που αγγίζουν ακόμα και τη νεαρή ηλικία- και επηρεάζονται από τη στάση των ενηλίκων. Φυσικά αλλάζουν κι αυτοί μαζί με τα παιδιά κι έτσι τίποτα (σχέσεις, φιλίες και έρωτες) δεν εξελίσσεται όπως αρχικά φαινόταν. Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας κάνει ένα παιχνίδι γύρω από τον τρόπο που σκέφτονται οι ενήλικες και τα παιδιά, καθώς αναπτύσσονται παράλληλα οι ζωές τους. Ο τρόπος γραφής της αλλάζει και στις δύο περιπτώσεις, όπως και από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, ακολουθώντας με τρυφερότητα το πέρασμα των πρωταγωνιστών της στην ενηλικίωση.
Η άποψή μου:
(γράφει η Κατερίνα Βερίγκα)
Τι κι αν είμαστε στο 2018, κάποια ζητήματα εξακολουθούν να μην θεωρούνται αυτονόητα και παραμένουν «φλέγοντα». Η διαφορετικότητα όπου κι αν την συναντήσουμε δεν είναι από όλους αποδεκτή και δεν έχει τον απαιτούμενο σεβασμό. Ρατσισμός, ξενοφοβία, διακρίσεις, προκατάληψη ζουν και υπάρχουν ανάμεσά μας, κάνοντας τις ζωές αμέτρητων συνανθρώπων μας αφόρητες.
Κι όταν πρόκειται για ένα παιδί; Στη συγκεκριμένη περίπτωση για ένα κορίτσι στην εφηβεία, που γεννήθηκε στην Αφρική και είναι υιοθετημένη από Έλληνες γονείς. Με τι τρόπο είναι δυνατόν να θωρακιστούν τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προκαταλήψεις; Η συγγραφέας με έναν υπέροχο τρυφερό και θετικό τρόπο, πλάθοντας την ιστορία της Αννέτας, μας δίνει τις προτάσεις της χωρίς να χρησιμοποιεί διδακτική μέθοδο.
Διαβάζοντας το ημερολόγιο της Αννέτας μπαίνουμε στον ψυχικό της κόσμο, στην πορεία διαβάζουμε σκέψεις της μητέρας της έφηβης και επιπλέον της καλύτερης φίλης της. Το λεξιλόγιο είναι απλό, αλλά όχι απλοϊκό, μεταφέρει την εκάστοτε στιγμή όλα τα συναισθήματα και θίγονται σημαντικά ζητήματα. Δεν ανέφερε πιο επικίνδυνα περιστατικά, ούτε σοβαρότερες συνέπειες του ρατσισμού, που έχουν συμβεί ή θα μπορούσαν να συμβούν, μιας και θεωρώ σκοπός δεν είναι να φοβίσει τους έφηβους αναγνώστες αλλά να τους ευαισθητοποιήσει. Και ακόμα καλύτερα να προβληματίσει τους γονείς.
Το ερώτημα -που είναι και ο τίτλος του βιβλίου- θα μπορούσε να φέρνει αντιμέτωπο κάθε παιδί στην εφηβεία. Πόσο μάλιστα όταν δεν έχει γνωρίσει τους γονείς που τον έφεραν στη ζωή, την κουλτούρα του τόπου καταγωγής του, την καθημερινότητα μιας άλλης χώρας από αυτή που βιώνει.
Αποσπάσματα που ξεχώρισα:
«Νομίζω ότι πολλές φορές κι εσείς, οι καθηγητές, μας βάζετε σε... κουτάκια. Το παιδί από τη Γεωργία ή την Αλβανία. Από την Αφρική ή την Ασία. Με χωρισμένους γονείς ή υιοθετημένο. Λες και όταν ανοίξετε το... κάθε κουτάκι, θα δείτε ένα συγκεκριμένο πράγμα που έχετε στο μυαλό σας. Και τότε νιώθετε μάλλον άσχημα για όλους εμάς, γιατί δεν είμαστε όπως εσείς. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι δεν είστε δίκαιοι».
«Αννέτα, αυτό λέει το διαβατήριό μου, αλλά έχω πολλές… ταυτότητες. Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα από τη μητέρα μου και Ρωσίδα από τον πατέρα μου. Αγαπώ όμως και την Αμερική, που είναι η πατρίδα μου. Όσο για σένα, φοβάμαι ότι δίνεις λίγο περισσότερη αξία σε ένα χαρακτηριστικό σου παρά στα πολλά χαρίσματά σου».
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου
Σελίδες: 176 / Διαστάσεις: 13,7×20,8
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2016
ISBN: 978-960-468-149-5
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία και μετά την εκπόνηση του διδακτορικού της στο ΕΚΠΑ, με υποτροφία του Ιδρύματος "Α. Ωνάσης", εργάστηκε ως ψυχολόγος στην ΕΛΕΠΑΑΠ και στο Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΙΚΑ Θεσσαλονίκης. Παράλληλα δίδασκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (ΤΕΦΑΑ), στη Σχολή Νηπιαγωγών και στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Από το 1991 ήταν Καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Τμήμα Νοσηλευτικής του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Ζει στη Θεσσαλονίκη με τον άντρα της και τα δυο τους παιδιά.
Το εφηβικό μυθιστόρημα "Πού ανήκω επιτέλους;", (εκδόσεις "Μιχάλη Σιδέρη", 2016), ήταν ανάμεσα στα δέκα υπό βράβευση βιβλία του Public στο χώρο της εφηβικής λογοτεχνίας για το 2017. Ακολούθησε το συλλογικό μυθιστόρημα "Μη μου λες το γιατί" ("Δωδώνη", 2017) και "Οι κρίκοι της πόλης" ("Κυφάντα", 2018).
