Ο Θανάσης Σταυρόπουλος ρώτησε τη συγγραφέα Margaret P. Dalkour...
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
1. Αγαπητή κυρία Dalkour, τα βιβλία σας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ευκόλως θρησκευτικά, με μια ευρεία έννοια. Η έμπνευσή σας, η ουσία των κειμένων σας από πού πήγασε; Από πού προήλθε όλος αυτός ο πλούτος και η πληροφορία που μας χαρίσατε τόσο απλόχερα;
M.P.D.: Καταρχήν, σας ευχαριστώ πολύ κύριε Σταυρόπουλε, που με φιλοξενείτε στα Βιβλιοσημεία. Επίσης, σας ευχαριστώ πολύ για τις απόψεις που έχετε καταθέσει σχετικά με το πρώτο και δεύτερο μέρος της διλογίας μου. Σχετικά με αυτό που ρωτήσατε τώρα. Θα σας πω ότι πάντα ήμουν βαθιά θρησκευόμενο άτομο, αλλά ποτέ θρησκόληπτο. Συνηθίζω να λέω: «Είμαι θεοσεβούμενο κι όχι θεοφοβούμενο άτομο». Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μια στάση ζωής που σμιλεύτηκε για χρόνια και κάτω από διάφορες καταστάσεις κι εμπειρίες. Όλο αυτό συνδυασμένο με μπόλικη έρευνα και μελέτη, έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Θα μπορούσα να πω, ότι ήθελα οπωσδήποτε να μεταφέρω ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας στους συνανθρώπους μου, μέσα απ’ όλα όσα είχα βιώσει και μάθει. Πολύ περισσότερο δε, τη στιγμή που αυτή η φιλοσοφία -αν θέλετε- μπορεί κυριολεκτικά να αλλάξει τις ζωές μας. Ιδιαίτερα, όταν αυτές οι απόψεις υποστηρίζονται πλέον από μια μεγάλη μερίδα της επιστημονικής κοινότητας. Κι αυτά που σας λέω, δεν είμαι εγώ αυτή που τα ανακάλυψε, αλλά αυτή που τα ασπάστηκε. Νομίζω πως είναι καιρός πια να αρχίσουμε να πιστεύουμε εν πράξει όσα πρεσβεύουν οι θρησκείες κι όλες οι φωτισμένες φιλοσοφικές θεωρίες σχετικά με το αιώνιο της ύπαρξης, αλλά και των δυνατοτήτων που φέρει αυτή στο υλικό πεδίο.
2. Στα βιβλία σας -και κυρίως για να είμαι πιο ακριβής, στο πρώτο- δείχνει να απουσιάζει ο κεντρικός ήρωας. Αυτός που θα αναλάβει δηλαδή να σηκώσει ολοκληρωτικά το βάρος και την ευθύνη των γεγονότων. Πιστεύετε ότι η απουσία «ηρώων» και η συλλογική προσπάθεια είναι περισσότερο απαραίτητη στην ύπαρξη μιας κοινωνίας ή η αναγκαιότητα ενός ηγέτη είναι αναγκαία προϋπόθεση για την πορεία του ανθρώπινου είδους;
M.P.D.: Νομίζω πως το θέσατε ακριβώς όπως έπρεπε. Όπως πολύ σωστά είπατε, αυτό που θα καθορίσει τις εξελίξεις και θα μας μεταφέρει σαν είδος μέσα στη συμπαντική δημιουργία ένα σκαλοπάτι παραπάνω, είναι η συνειδητοποίηση απ’ όλους μας πως δεν υπάρχει η ατομικότητα ούτε υπήρξε ποτέ. Αυτό είναι απλώς ένα απαραίτητο προφίλ που προσλαμβάνουμε εδώ προκειμένου να αντλήσουμε τις εμπειρίες και να μάθουμε τα μαθήματα που έχουμε ανάγκη. Κατά τις σύγχρονες θεωρίες της κβαντικής φυσικής, δεν υπάρχει ξεχωριστότητα κι απλώς επιπλέουμε μέσα σε ένα άπειρο ωκεανό ενέργειας, που αυτόματα μάς καθιστά μέρος και τμήμα ενός άπειρου Όλου. Πιο απλά, το ανθρώπινο είδος δε θα μπορέσει να ανέλθει προς τη φυσική του κατάσταση, αν πρώτα δεν γίνει ο καθένας μας ο ήρωας της προσωπικής του επιλογής να αντιληφθεί τα πράγματα πέρα απ’ τα προσωπικά του σύνορα... Και σ’ αυτό, δεν υπάρχουν ηγέτες. Βέβαια, κατά καιρούς υπήρξαν φωτισμένες προσωπικότητες που μίλησαν γι’αυτά τα θέματα. Κάποιοι όμως τα αντιπαρήλθαν ή τα θυμούνταν κατά βούληση ανάλογα με το που και κατά πόσο τους εξυπηρετούν. Για να μην επεκταθώ όμως περισσότερο πάνω σ’ αυτό, θα πω το εξής: Προσωπικά, πιστεύω ότι αν δεν αποφασίσεις ο ίδιος ν’ ανοίξεις τα μάτια, δε θα κατανοήσεις ποτέ τις αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος όσο τέλεια κι αν σου τις περιγράψουν οι άλλοι.
3. Κυρία Dalkour, πιστεύετε όντως ότι υπάρχει η δυνατότητα να μπορέσει ο άνθρωπος κάποια στιγμή να ξεφύγει από τα «δεσμά» του; Και διευκρινίζω. Θα έρθει κατά τη γνώμη σας η στιγμή που η ανθρώπινη φυλή θα ικανοποιήσει και θα πραγματοποιήσει, αυτό που κάπου αυτή τη στιγμή αναφέρεται σε διάφορα φιλοσοφικά κείμενα, ως το υπέρτατο γνωστικό ταξίδι με τον εαυτό της;
M.P.D.: Ναι, το πιστεύω, κύριε Σταυρόπουλε. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος ύπαρξης κάθε είδους που υπάρχει στη φύση, στο μεγάκοσμο και στο μικρόκοσμο. Η εξέλιξη και η ανέλιξη σε κάθε πεδίο που την αφορά. Μπορεί να είναι αδύνατο να το ατενίσουμε σ’ ένα τόσο χαοτικό βάθος χρόνου κι ίσως να είναι λογικό ποτέ να μην έχουμε συνείδηση αυτής της εξέλιξης που συνεχίζει να συμβαίνει αδιάκοπα. Όμως σκεφτείτε το εξής: Αν αποτελούσαμε, λόγου χάρη, κομμάτι από ένα τιτάνιο παζλ που αποτελείται από 15.000.000 κομμάτια (το νούμερο είναι χαριστικά μικρό, σε σχέση με τα μεγέθη που κυριαρχούν στο σύμπαν) και εκ των πραγμάτων, δε μπορούσαμε να αντιληφθούμε αν και κατά πόσο έχουν μπει κάποια κομμάτια στη θέση τους, αυτό θα σήμαινε πως δεν υπάρχει το παζλ;
4. Η έρευνά σας πόσο μακριά σάς έφτασε, κυρία Dalkour; Αν μπορείτε, θα ήταν μεγάλη μας χαρά αν θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας μία ιδιαίτερη εμπειρία σας μέσα από αυτό σας το ταξίδι.
M.P.D.: Θα σας πω μόνο, πως όλη αυτή η έρευνα κι η μελέτη με βοήθησαν να φωτίσω πτυχές του εαυτού μου, που αγνοούσα ότι υπάρχουν. Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως χάρηκα με όλες τις ανακαλύψεις μου, μέχρι εδώ που μπόρεσα να πάω. Όμως, νιώθω πολύ καλύτερα να γνωρίζω από ποια νόσο πάσχω, κύριε Σταυρόπουλε, και να προσπαθήσω εις γνώσιν μου πλέον να τη θεραπεύσω, παρά να νοσώ, πιστεύοντας πως είμαι καλά...
5. Μία κάπως πιο προσωπική ερώτηση τώρα. Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου βιβλίου σας, "Η μήτρα του κακού", πείτε μας πόσο επηρεάστηκε η καθημερινότητά σας; Πόσο πολύ η υπόθεση και οι ήρωες του έργου σας ήταν παρόντες σε στιγμές προσωπικής ηρεμίας και χαλάρωσης; Θέλω δηλαδή, κυρία Dalkour να σας ρωτήσω, ο ύπνος σας πόσο ήρεμος υπήρξε μετά από αυτά τα βιβλία;
M.P.D.: Να σας πω. Οι ήρωες της διλογίας δεν έπαψαν στιγμή να βρίσκονται μέσα μου κι ούτε θα πάψουν ποτέ. Όπως είπα παραπάνω, ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του τον προσωπικό του ήρωα που τον προσανατολίζει σε μια ανελικτική πορεία ή και το αντίστροφο. Οπότε, από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με το «πέρα από», ο δικός μου ήρωας είναι πάντα εν εγρηγόρσει μέσα μου και χωρίς διαλείμματα για ύπνο... Χαχαχα. Φυσικά, δεν εννοώ πως δεν κοιμάμαι. Απλώς έχει αλλάξει άρδην ο τρόπος που βλέπω πλέον τα πράγματα γενικότερα.
6. Η αίσθηση, και όχι μόνο αυτή, που πλανάται στα κείμενά σας, ότι τα πάντα έχουν, τρόπον τινά, εναγκαλισθεί με «εξουσίες» πέρα του κόσμου τούτου και ότι ο άνθρωπος θα καλεστεί μία των ημερών να πάρει θέση απέναντι ή και συνταγμένος με αυτές, πόσο πιστεύετε ότι ανταποκρίνεται στην αλήθεια; Έχετε τη πεποίθηση ότι ως οντότητες, είμαστε πέρα από φιλοσοφικής και θρησκευτικής προσεγγίσεως, ανάμεσα σε «κόσμους» που μας επιλέγουν και επιλέγουμε;
M.P.D.: Όπως έχω ξαναπεί, κύριε Σταυρόπουλε, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είμαστε μόνοι μας. Όπως επίσης, ότι η απτή πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε με τη βοήθεια των αισθήσεων ή των εργαλείων που έχουμε εφεύρει προκειμένου να αγγίξουμε ένα τμήμα πέραν των ανθρώπινων αισθήσεών μας, είναι κατά πολύ -αν όχι καθολικά- διαφορετική από αυτή που μπορούμε να φανταστούμε. Πέραν αυτού, η ταπεινή μου γνώμη, είναι πως τα πάντα υπόκεινται σε μια διαβαθμιστική διαδικασία εξέλιξης μέχρι να επιστρέψουν στην Αρχική τους Πηγή. Αν αυτό περιλαμβάνει ή απαιτεί αυτό που με ρωτήσατε, δε μπορώ να το γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι για να αναβαθμιστεί οτιδήποτε, χρειάζεται να περάσει μια διαδικασία επιτυχώς καθώς και ότι πάντα θα πρέπει να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος που θα πιστοποιήσει αυτή την αναβάθμιση. Αν λοιπόν, υποθέσουμε πως είμαστε κάτι σαν ηλεκτρονικό τσιπ και περιέχουμε κάποιες πληροφορίες που θα πρέπει να αξιοποιηθούν και να αξιολογηθούν, τότε σίγουρα δεν μπορούμε να έχουμε αντίληψη εκείνου που θα κάνει την αξιολόγηση. Αυτό ήταν απλώς ένα παράδειγμα, προκειμένου να γίνω κατανοητή στον τρόπο που έχω προσπαθήσει να αγγίξω το θέμα. Μ’ άλλα λόγια, το ποιοι είναι αυτοί που μας επιλέγουν και γιατί ή με ποιο σκοπό, νομίζω πως αποτελεί τμήμα μιας ατέλειωτης αλληλουχίας καταστάσεων, που όμως συμβαίνουν για να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό. Ο άνθρωπος πρέπει να δει τον εαυτό του σε συμπαντικό επίπεδο και να αρχίσει να αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν σε κοσμικά πλαίσια πλέον, τα οποία συμπεριλαμβάνουν το πνευματικό μέρος της ύπαρξής του.
7. Κυρία Dalkour, τα μυθιστορήματά σας θα τολμήσω να πω πως άνετα θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε βιβλία άλλων διάσημων συγγραφέων σε προθήκες παγκοσμίων βιβλιοπωλείων. Θα ήθελα λοιπόν να κλείσω την τελευταία μου ερώτηση με τρεις μικρότερες: α.) Θα επιχειρήσετε με τον εκδοτικό σας οίκο μια έκδοση των βιβλίων σας στο εξωτερικό; β.) Η καθ’ όλα κινηματογραφική γραφή σας και η καταιγιστική πλοκή των βιβλίων σας παρέχει πλούσιο υλικό για ταινία. Θα τολμούσατε να κάνετε ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση; γ.) Πιθανολογείτε μία τρίτη συνέχεια των βιβλίων σας;
M.P.D.: Με την τελευταία σας ερώτηση με τιμάτε ιδιαίτερα, κύριε Σταυρόπουλε. Νιώθω το λιγότερο κολακευμένη και σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Θα σας απαντήσω λοιπόν με τη σειρά που θέσατε τα ερωτήματα.
Α.) Το πρώτο μέρος του βιβλίου ήδη κυκλοφορεί στην παγκόσμια αγορά μέσω του ιστού με μορφή e-book και hardcover και είναι μεταφρασμένο στα αγγλικά και τα γαλλικά. Το δεύτερο μέρος είναι μεταφρασμένο στα αγγλικά κι αυτό τον καιρό έχει ξεκινήσει η μετάφρασή του και στα γαλλικά. Αυτή η κίνηση έγινε εξ’ ολοκλήρου από μένα, χωρίς τη συνεργασία του ελληνικού εκδοτικού.
Β.) Ο άνθρωπος με τον οποίο συνεργάζομαι στις ΗΠΑ κι έχει αναλάβει το editing του βιβλίου, έχει ήδη κάνει κάποιες κινήσεις και επαφές με προορισμό τη μεγάλη οθόνη.
Γ.) Αγαπητέ κύριε Σταυρόπουλε, το βιβλίο είναι διλογία και θα μείνει εκεί. Νομίζω πως κατέθεσα όσα είχα να πω σχετικά με τη συγκεκριμένη ιστορία που πραγματεύονται τα δύο βιβλία. Όχι δε θα υπάρξει και τρίτο μέρος. Για να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να έχει συμβεί κάτι συγκλονιστικό, που θα άλλαζε εκ βάθρων τα παγκόσμια δεδομένα κι ως εκ τούτου θα μου έδινε ένα σημαντικό λόγο να προσθέσω κάτι επιπλέον. "Η μήτρα του κακού" θα παραμείνει διλογία. Εξάλλου, αυτό τον καιρό ήδη βρίσκομαι στη μέση του νέου μου μυθιστορήματος, που είναι μια ιστορία εντελώς καινούργια και διαφορετικής φύσης από τα δύο προηγούμενα. Αλλά γι’ αυτό, θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο που μου χαρίσατε και για τον τρόπο που προσεγγίσατε τις προσπάθειές μου!
Σας ευχαριστώ πολύ!
(©Θανάσης Σταυρόπουλος για τα Βιβλιοσημεία)
