Περίληψη οπισθόφυλλου:
Είχε έρθει πια η μεγάλη στιγμή για τον Frank Winders ν’αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Όσο κι αν είχε κλειδώσει τα βιώματα και τις εμπειρίες του στο υπόγειο του νου του, με την ταμπέλα Συνειδητό Ονείρεμα, εκείνα τώρα έσπρωχναν με βία να βγουν προς τα έξω! Το απόκοσμο τεχνούργημα που είχε παραλάβει με τόσο μυστηριώδη τρόπο, είχε ταξιδέψει μέσα από πολύπλοκες κι εξωτικές χρονικές σήραγγες, με τους πιο παράδοξους κι ανέλπιστους ταχυδρόμους, για να φτάσει στα χέρια του... Ένα δεύτερο γράμμα, θα αποκάλυπτε πώς το ταξίδι του σ’αυτές τις τρεις παράλληλες πραγματικότητες, όχι μόνο ήταν αληθινό, αλλά αυτή τη φορά το αποδεικτικό εισιτήριο είχε πάνω την ίδια την υπογραφή του! Μια υπογραφή που είχε τοποθετηθεί εκεί απ’ τον ίδιο σχεδόν εκατό χρόνια πριν από τη γέννησή του! Όσο για τον αποστολέα... μερικές φορές, εκ των πραγμάτων, ο ανθρώπινος νους είναι αναγκασμένος να διευρυνθεί και να αποδεχθεί πως αυτό που αποκαλεί ΑΔΥΝΑΤΟ όντως συμβαίνει!
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
Η άποψή μου:
Έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι τι σε περιμένει ως αναγνώστης. Τι θα αντιμετωπίσεις όταν θα πιάσεις στα χέρια σου μια συνέχεια ενός -ομολογουμένως- επιτυχημένου βιβλίου. Το πρώτο πράγμα που περνά από το μυαλό σου είναι «εντάξει, θα είναι μια απλή συνέχεια του προηγουμένου στην καλύτερη των περιπτώσεων. Άντε να βάλει ο συγγραφέας κανέναν ήρωα ακόμα, να κάνει καμιά παράξενη μαγκιά, ίσως ένα ακόμα παράξενο μυστήριο κι έξω από την πόρτα».
Απογοήτευση. Τίποτα από όλα αυτά! Άλλο, διαφορετικό βιβλίο η συνέχεια της Margaret P. Dalkour. Διαψεύστηκα (κι είχα και λίγη όρεξη για γκρίνια)! Κάπως να της τα χώσω, γιατί ένιωσα ότι στην κριτική μου στο πρώτο της βιβλίο "Η μήτρα του κακού", ήμουν κάπως πέραν του δέοντος, επιεικής μαζί της. Αλλά δεν μου το επέτρεψε.
Οι ήρωές της είχαν ελάχιστη σχέση με το πρώτο της βιβλίο. Τόση, όση μου επέτρεψε η συγγραφέας, ώστε να μη χαθώ στις εξελίξεις του. Με οδηγούσε να τους ακολουθήσω μέσα από συγγραφικά μονοπάτια που αναπάντεχα τους εξαφάνιζε από τις σελίδες της, εμφανίζοντάς τους λίγο αργότερα. Τους έβαζε να ταξιδεύουν στον χωροχρόνο με την ευκολία κινηματογραφικού καρέ. Ούτως ή άλλως, οι εικόνες που πλάθονταν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δε διέφεραν από μία κινηματογραφική ταινία επιπέδου "Inception" ή "Cloud Atlas".
Πέρα όμως από τη ρεαλιστική προσέγγιση του βιβλίου: το τι δηλαδή μπορεί ο οποιοσδήποτε αναγνώστης να καταλάβει, να ενστερνιστεί, να εννοήσει και να αποδεχθεί ως προς τις αρχικές προτάσεις της εξέλιξης-υπόθεσης-μύθου της συγγραφέως, το κείμενο προσφέρει μια απίστευτη και βαθιά, εσωτερική, φιλοσοφική προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης. Μακριά από δογματική και θρησκοληπτική εγγύτητα η συγγραφέας αναλύει -σχεδόν χειρουργικά- την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στο δικό του μέλλον. Σε ένα μέλλον που μπορεί ο ίδιος να επιλέξει ή που να μπορεί και να διαφοροποιήσει, αλλά τελικά δεν θα το κάνει από προσωπική του επιλογή πια.
Η διλογία αυτή τελειώνει -ή μήπως όχι, ερώτημα προς τη συγγραφέα, αν και φαντάζομαι το δύσκολο του εγχειρήματος μίας τρίτης συνέχειας- με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Σπάνιο για βιβλία να κλείνουν τόσο αρμονικά σε δύο μόνο συνέχειες. Συνήθως συγγραφείς και εκδότες δράττονται ευκαιριών και «τραβούν» όσο μπορούν τις υποθέσεις των βιβλίων μέχρι που φτάνουν τα ίδια θαυμάσια κείμενα να γίνονται μη αναγνωρίσιμα και κυρίως μη αναγνώσιμα. Εγώ θα σας πρότεινα, μέσα από τα ΒΙΒΛΙΟΣΗΜΕΙΑ, να διαβάσετε το "Η ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΙΙ - ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟΔΕΝΤΡΟ". Κι αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο "Η ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ", αγοράστε και τα δύο και σας εγγυώμαι αξέχαστες στιγμές με δύο καταπληκτικά βιβλία γεμάτα ανθρωπιά, μυστήριο, αγωνία και δράση.
Απογοήτευση. Τίποτα από όλα αυτά! Άλλο, διαφορετικό βιβλίο η συνέχεια της Margaret P. Dalkour. Διαψεύστηκα (κι είχα και λίγη όρεξη για γκρίνια)! Κάπως να της τα χώσω, γιατί ένιωσα ότι στην κριτική μου στο πρώτο της βιβλίο "Η μήτρα του κακού", ήμουν κάπως πέραν του δέοντος, επιεικής μαζί της. Αλλά δεν μου το επέτρεψε.
Οι ήρωές της είχαν ελάχιστη σχέση με το πρώτο της βιβλίο. Τόση, όση μου επέτρεψε η συγγραφέας, ώστε να μη χαθώ στις εξελίξεις του. Με οδηγούσε να τους ακολουθήσω μέσα από συγγραφικά μονοπάτια που αναπάντεχα τους εξαφάνιζε από τις σελίδες της, εμφανίζοντάς τους λίγο αργότερα. Τους έβαζε να ταξιδεύουν στον χωροχρόνο με την ευκολία κινηματογραφικού καρέ. Ούτως ή άλλως, οι εικόνες που πλάθονταν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δε διέφεραν από μία κινηματογραφική ταινία επιπέδου "Inception" ή "Cloud Atlas".
Πέρα όμως από τη ρεαλιστική προσέγγιση του βιβλίου: το τι δηλαδή μπορεί ο οποιοσδήποτε αναγνώστης να καταλάβει, να ενστερνιστεί, να εννοήσει και να αποδεχθεί ως προς τις αρχικές προτάσεις της εξέλιξης-υπόθεσης-μύθου της συγγραφέως, το κείμενο προσφέρει μια απίστευτη και βαθιά, εσωτερική, φιλοσοφική προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης. Μακριά από δογματική και θρησκοληπτική εγγύτητα η συγγραφέας αναλύει -σχεδόν χειρουργικά- την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στο δικό του μέλλον. Σε ένα μέλλον που μπορεί ο ίδιος να επιλέξει ή που να μπορεί και να διαφοροποιήσει, αλλά τελικά δεν θα το κάνει από προσωπική του επιλογή πια.
Η διλογία αυτή τελειώνει -ή μήπως όχι, ερώτημα προς τη συγγραφέα, αν και φαντάζομαι το δύσκολο του εγχειρήματος μίας τρίτης συνέχειας- με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Σπάνιο για βιβλία να κλείνουν τόσο αρμονικά σε δύο μόνο συνέχειες. Συνήθως συγγραφείς και εκδότες δράττονται ευκαιριών και «τραβούν» όσο μπορούν τις υποθέσεις των βιβλίων μέχρι που φτάνουν τα ίδια θαυμάσια κείμενα να γίνονται μη αναγνωρίσιμα και κυρίως μη αναγνώσιμα. Εγώ θα σας πρότεινα, μέσα από τα ΒΙΒΛΙΟΣΗΜΕΙΑ, να διαβάσετε το "Η ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΙΙ - ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟΔΕΝΤΡΟ". Κι αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο "Η ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ", αγοράστε και τα δύο και σας εγγυώμαι αξέχαστες στιγμές με δύο καταπληκτικά βιβλία γεμάτα ανθρωπιά, μυστήριο, αγωνία και δράση.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Η μήτρα του κακού #2
Συγγραφέας: Margaret P. Dalkour
Σελίδες: 384 / Διαστάσεις: 14x21cm
Ημερ. έκδοσης: 28/12/2017
ISBN: 978-618-523-188-0
ISBN: 978-618-523-188-0
Η συγγραφέας Margaret P. Dalkour αγαπά την καλή μουσική, το διάβασμα και τη συγγραφή. Από παιδί τη μαγνήτιζε η εκδοχή του «τι βρίσκεται πίσω απ’την κουρτίνα» κι αυτός ήταν ο λόγος που άρχισε να ψάχνει τα πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος.
Σήμερα, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πώς το καλύτερο σημείο έναρξης αυτής της αναζήτησης είναι αποκλειστικά και μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι αυτό επειδή μέσα μας, η έναρξη και η κατάληξη -όση απόσταση κι αν φαίνεται να τις χωρίζει- στο τέλος βρίσκονται πάντα στο ίδιο σημείο.
.jpg)