Βιβλιοάποψη: "Μάταιοι θησαυροί"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

«Η ελευθερία έχει πάντα και το χρώμα της μοναξιάς».

Όταν ένας μεγιστάνας του επιχειρηματικού κόσμου χάνει τη ζωή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα, η νεαρή χήρα του, που δεν έχει πειστεί από το επίσημο πόρισμα των αρχών, προσλαμβάνει έναν διάσημο ντετέκτιβ για να εξιχνιάσει την υπόθεση. Κι έτσι ξεκινά μια δαιδαλώδης αναζήτηση, που εκτείνεται σε όλο τον κόσμο και τους φέρνει αντιμέτωπους με αδίστακτους απαγωγείς και μυστηριώδεις οργανώσεις.

Τους οδηγεί επίσης στο «πόδι του αετού», ένα κρυφό μήνυμα με πολλές διφορούμενες ερμηνείες.

Όμως η αλήθεια μπορεί να κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη, ακόμα και στο ταπεινό Χωριουδάκι του Βουνού... Τι είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν στον βωμό της; Είναι έτοιμοι να αναμετρηθούν με τους προσωπικούς τους δαίμονες; Και τελικά ποιος και πόσο ακριβά θα πληρώσει το τίμημα;

Τα δεδομένα ήταν πάρα πολλά, αλλά έλειπαν οι βασικοί κρίκοι που θα έδιναν νόημα σε όλα αυτά. Είχαν προχωρήσει αρκετά και γνώριζαν ότι σ’ αυτή την ιστορία ήταν αναμεμειγμένοι άνθρωποι της κυβέρνησης, και όχι μόνο. Ισχυροί άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο διοικούσαν και υποκινούσαν τα πάντα εδώ και χρόνια. Μπορούσε άραγε κανείς να τους σταματήσει; Ή ήταν τόσο ισχυροί, που θα συνέχιζαν να διοικούν έτσι τον κόσμο, έχοντας ως βασικό γνώμονα τα προσωπικά τους συμφέροντα;

Εξάλλου, οι πληροφορίες είναι κάτι μάλλον περίεργο. Το να μαζεύεις πληροφορίες πολλές φορές δεν είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Μια πληροφορία είναι μόνο μια πληροφορία, και αυτό που λέγεται και ακούγεται δεν έχει οπωσδήποτε κάποια υπόσταση ή μια θέση στην πραγματικότητα.. Πολλοί συγχέουν την έννοια της πληροφορίας με αυτή της απόδειξης ή του στοιχείου, ενώ τα δύο αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση μεταξύ τους. Μια πληροφορία από μια μη αξιόπιστη πηγή μπορεί να αποβεί καταστροφική, γιατί έχει πάντα την ικανότητα να μας παραπλανά και να μας απομακρύνει από τα πραγματικά γεγονότα.

Η άποψή μου:

(γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος)

Περίμενα αρκετό καιρό ένα καινούργιο μυθιστόρημα από την κυρία Ομηρόλη και έχοντας διαβάσει κι άλλα δικά της ήξερα πάνω-κάτω τι θα συναντήσω, πιάνοντας στα χέρια μου το "Μάταιοι θησαυροί". Η γραφή της είναι εξαιρετικά σπάνια, πάντα μεστή, αναλυτική πάνω στα σημαντικότερα θέματα που βασανίζουν όλους μας κι αυτό το βιβλίο είναι ισάξιο με όλα τα προηγούμενα -αν όχι καλύτερο. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο μυθιστόρημα (αλληγορικό) που δεν ανήκει σε κάποια από τις συνηθισμένες κατηγορίες, γιατί έχει αστυνομικές, ερωτικές και κοινωνικές προεκτάσεις, καθώς και μπόλικες αποχρώσεις παραμυθιού σε συνδυασμό με μυστήριο.

Στο μυθιστόρημα αυτό οι ήρωες μάς παρουσιάζονται από την αρχή και μας βουτάνε κατευθείαν μέσα στην ιστορία χωρίς περιττές πληροφορίες και λεπτομέρειες. Στην τέταρτη κιόλας σελίδα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κλασική, φιλοσοφημένη γραφή της κυρίας Ομηρόλη και τα σπουδαία νοήματα που είναι γραμμένα με το δικό της μαγικό τρόπο, ώστε να τα κατανοεί ακόμα κι ο κόσμος που δε θέλει να βασανίσει το μυαλό του ιδιαίτερα.

Δεν πιστεύω πως υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να ασχοληθώ με την υπόθεση, μια που είναι γραμμένη στο οπισθόφυλλο, θα ήθελα όμως να γράψω για όλα αυτά που μου έκαναν εντύπωση (και που είναι αμέτρητα, καθώς σημείωνα συνεχώς με το μολύβι μου!) και που με απορρόφησαν τόσο ώστε να ξεχαστώ και να χάσω τη στάση μου στο λεωφορείο ή στο μετρό αρκετές φορές!

Η γυναίκα κυριαρχεί στο μυθιστόρημα αυτό: είναι αυτόνομη, ανεξάρτητη, φιλοσοφημένη μέσα από την απλότητά της, έχει έντονο το αίσθημα της ελευθερίας, της ισότητας, είναι ατρόμητη και εύθραυστη συνάμα. Ακολουθεί τις τέχνες, έχει στα χέρια της τα ηνία σημαντικών εταιριών και δε δίνει λογαριασμό σε κανένα. Ακολουθεί τα αρχέγονα ένστικτά της και γίνεται μούσα, ιέρεια του έρωτα με σκοπό να χαλιναγωγήσει τις ορέξεις της, τα πάθη, τις σωματικές της ανάγκες και γενικά συμπεριφέρεται όπως θα έπρεπε να συμπεριφέρονται όλοι οι άνθρωποι, μακριά από στερεότυπα και κοινωνικά ταμπού.

Στο μυθιστόρημα αυτό μαθαίνουμε από την αρχή σχεδόν πως οι μορφωμένοι άνθρωποι μπορεί να είναι αγράμματοι, πως δε χρειάζονται πιστοποιητικά και διπλώματα για να μας πουν σπουδαία πράγματα για τη ζωή, την κοινωνία και τους ανθρώπους.

Υπάρχει ένα χωριό, που δεν ξέρουμε τη γεωγραφική του θέση, όμως οι άνθρωποί του είναι δεμένοι με τον τόπο τους και δεν παραπονιούνται για τις ελλείψεις. Ευχαριστιούνται με τον ήλιο τα πρωινά και μιλούν με το φεγγάρι τα πιο πολλά βράδια. Στο μέρος αυτό, τα πράγματα κρατούν το αρχικό τους νόημα και δε βολεύονται με μέσες καταστάσεις. Η ζωή λέγεται ζωή και ο θάνατος, θάνατος και δεν γνωρίζουν οι χωρικοί του πως κάπου αλλού υπάρχουν ζωντανοί-νεκροί και πεθαμένοι-ζωντανοί.

Η συγγραφέας μας θέτει συνεχώς αμέτρητα ερωτήματα και μας αναγκάζει να σκεφτούμε σοβαρά και να τα απαντήσουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Η εγκληματικότητα και η βία είναι άραγε στοιχεία του εαυτού μας ή παράσιτα στον οργανισμό μας που εμφανίζονται στους άρρωστους κακούς; Πόση ποσότητα και τι ποιότητα λογικής κρύβεται πίσω από κάθε «κακή» πράξη; Γιατί κάποτε σπάνε οι φραγμοί και οι «κακές» πράξεις ξεφεύγουν από τα όρια και γίνονται εγκλήματα; Η τιμωρία-εκδίκηση λύνει το πρόβλημα ή μήπως δημιουργεί νέο;

Μας γνωστοποιεί πως η ικανότητα και η ανάγκη να υποκρίνεται κανείς είναι ο δεύτερος εαυτός του και πως είναι πολύ δύσκολο και συγχρόνως ριψοκίνδυνο να είμαστε απόλυτα αληθινοί. Μας εκμυστηρεύεται πως υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πως οι καλύτεροι παίρνουν τα ηνία και κυβερνούν τον κόσμο. Ο λαός δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει από τι καθορίζεται η μοίρα του. Είναι μάλλον για να δουλεύει, να θυσιάζεται, ακόμα και να πεθαίνει, αρκεί να προχωρά το σύνολο: η ανθρωπότητα.

Κάνει μια αλληγορία της κοινωνίας και εκθέτει μια κάστα ανθρώπων, μια μικρή ομάδα που αποφασίζει για τις τύχες ολόκληρης της ανθρωπότητας και μας δείχνει πόσο οργανωμένοι είναι και πως έχουν εισχωρήσει παντού, στις καίριες θέσεις και αλληλοϋποστηρίζουν ο ένας τον άλλο, που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα που ζούμε. Μας λέει πως το μυαλό μας βομβαρδίζεται καθημερινά από αμέτρητες εικόνες και λειτουργεί σαν κάποιου είδους βιντεοπροβολέας που δε μας επιτρέπει να σκεφτούμε, να θυμηθούμε ή να κρίνουμε. Μας αναφέρει πόσο άσχημο είναι όταν μαλώνουμε με τους συμμάχους μας, τους συμπολεμιστές μας και τι γίνεται όταν μένουμε ολομόναχοι και δεν έχουμε σε ποιον να στραφούμε. Ακόμα και τότε όμως, εξακολουθούμε να έχουμε την ίδια πεποίθηση και να πιστεύουμε ότι και πάλι έχουμε δίκιο.

Θα ήθελα να σας αναφέρω μερικές ακόμα σπουδαίες σκέψεις, που γράφει η κυρία Ομηρόλη και τις κράτησα για το τέλος:

"Ακόμα και τα πιο φοβερά πράγματα μας φαίνονται όμορφα όταν τα έχουμε διαλέξει μόνοι μας, ενώ οι ελάχιστες δυσκολίες γίνονται αναπάντεχες όταν μας τις επιβάλλουν άλλοι."

"Πόσο ηλίθια είναι προσκολλημένοι όλοι σε ιδέες και παραδόσεις που δεν τις επιβάλλει καμία λογική."

"Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θέλουν να τα καταλαβαίνουν όλα. Δεν είναι απαραίτητο."

"Αγάπη είναι εκεί που δεν χρειάζεται να μιλάς, ούτε να πείθεις."

"Πρέπει να πονέσεις, να χάσεις, για να αισθανθείς ως το βάθος της ύπαρξής σου τη ματαιότητα της ζωής. Να θρηνήσεις θύματα για να καταλάβεις πως δεν υπάρχουν ποτέ νικητές σ’ έναν πόλεμο. Ποτέ."

Ο τίτλος που θα έδινα εγώ σε αυτό το βιβλίο θα ήταν «Μαθήματα σχέσεων ή ζωής», έτσι γενικά και αόριστα, αφού μας μιλά για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τη ζωή που είναι μοναδική, μαγική και δε χρειάζεται να την εξηγήσουμε αλλά να τη ζήσουμε με όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας.

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Εύα Ομηρόλη

Σελίδες: 416

Ημερ. έκδοσης: 30/03/2017

ISBN: 978-960-143-145-1

Βιογραφικό της συγγραφέως:
H Eύα Oμηρόλη γεννήθηκε στο Hράκλειο της Kρήτης.

Από τις εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της:
● "Όταν τα παραμύθια λένε αλήθεια"
● "Οι οδοιπόροι της καρδιάς"
● "Διοτίμα"
● "Η αρχή του ταυτόσημου"
● "Αμέσως τώρα πια"
● "Μοιράιδα"
● "Άμα τη εμφανίσει"
● "Σεισάχθεια"
● "Οι κομπάρσοι της ηδονής"
● "Οι παραχαράκτες της ευτυχίας"
● "Οι αναλφάβητοι του έρωτα"