Περίληψη οπισθόφυλλου:
Κανείς μας δεν κατάλαβε πότε άρχισαν όλα... Όταν αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε τα ανθρωπάκια από κιμωλία ή όταν αυτά άρχισαν να εμφανίζονται από μόνα τους;
Το καλοκαίρι του 1986 μια παρέα δωδεκάχρονων παιδιών πηγαίνει στο πανηγύρι του Αντέρμπερι, μιας κωμόπολης στη νότια Αγγλία. Είναι ο Έντι, ο Γκαβ, ο Μίκι, ο Χόπο και η Νίκι, η κόρη του ιερέα. Ένα μεγαλύτερο κορίτσι τραυματίζεται βαριά στο λούνα παρκ και ο Έντι βοηθά στη διάσωσή της μαζί με τον νέο δάσκαλο του σχολείου, τον κύριο Χάλοραν, τον άνθρωπο κιμωλία...
Όταν ο Μίκι επιστρέφει στο Αντέρμπερι μετά από τριάντα χρόνια, ανακοινώνει στον Έντι ότι θα γράψει βιβλίο για τα γεγονότα του 1986 και ζητά τη βοήθειά του. Την επόμενη μέρα, ο Μίκι βρίσκεται πνιγμένος στο ίδιο ποτάμι όπου είχε πνιγεί και ο αδερφός του...
Η άποψή μου:
Μια παρέα, μια χούφτα δωδεκάχρονα ζουν και μεγαλώνουν σε ένα μικρό χωριό, όχι και τόσο ήσυχο, το Αντέρμπερι. Ένα παιδικό παιχνίδι, οι κιμωλίες, γίνεται στα χέρια τους τρόπος μυστικής επικοινωνίας. Ο καθένας τους έχει το δικό του, προσωπικό χρώμα. Εκτός από το άσπρο. Αυτό το έχουν καπαρώσει κάποια άλλα χέρια, στα οποία αυτό το αθώο παιχνίδι, γίνεται ομολογία, προειδοποίηση, τρομακτική απεικόνιση του θανάτου. Ποιος είναι ο άνθρωπος κιμωλία; Ποιος μπορεί να ευθύνεται για το διαμελισμένο, ακέφαλο, γυναικείο πτώμα που βρέθηκε στο δάσος;
Σε ένα χωριό που οι μεγάλοι δεν είναι μονιασμένοι, πολλοί φέρονται ένοχα. Ο αιδεσιμότατος Μάρτιν, που κυνηγά τη μαμά του Έντ, μια γιατρό που βοηθά γυναίκες, ο μπαμπάς του Εντ, που κατηγορείται για μια επίθεση, ο κ. Χάλοραν, ο δάσκαλος με το αταίριαστο παρουσιαστικό. Ένα ατύχημα σε πανηγύρι ορίζεται ως σημείο έναρξης των κακών που θα πλήξουν το χωριό.
Σε αυτό το πρώτο μυθιστόρημά της, η C. J. Tudor, έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη! Σε μονοπρόσωπη γραφή, με έναν αριστουργηματικά σαδιστικό τρόπο, τριγυρνώντας από το 1986 στο 2016, κεφάλαιο-κεφάλαιο, αφήνει κάποιο μικρό στοιχείο για τη λύση του μυστηρίου. Η γλώσσα της άμεση, σύγχρονη, περιεκτική.
Τα μηνύματα που υπάρχουν διάχυτα στο βιβλίο -πέρα από την απίστευτα γρήγορη πλοκή- πολλά: για την οικογένεια, την καλοσύνη, την παιδική αθωότητα, τον αυθορμητισμό.
Στη σελίδα 31 γράφει για τη φιλία στην επαρχία: “Είναι άνθρωποι με τους οποίους αισθάνεσαι υποχρεωμένος να συναντιέσαι, περισσότερο από συνήθεια και επειδή είναι κομμάτι του παρελθόντος σου, παρά επειδή αποζητάς αληθινά την παρέα τους”. Μια εξήγηση που δυστυχώς υπάρχει, όχι μόνο σε συναναστροφές σε κάποιο επαρχιακό μέρος, αλλά και σε αστικά κέντρα. Είναι πολλοί άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους, δέσμιους του παρελθόντος τους κι επιμένουν να συντηρούν τέτοιες φιλίες.
Σε κάποιο άλλο σημείο, στη σελίδα 33 η συγγραφέας υποστηρίζει: “Πολλές φορές με την πάροδο της ηλικίας, δεν γίνεσαι πιο σοφός, αλλά λιγότερο ανεκτικός”. Πόσο αληθινό! Χάνεται η αίσθηση της πολυτέλειας του χρόνου και τα ζητούμενα πλέον γίνονται άμεσα απαιτητά!
Και βέβαια, προσωπικά ταυτίστηκα με το “Έτσι γίνεται όταν είσαι παιδί. Μπορείς να ξεχνάς”, που αναφέρει η συγγραφέας στη σελίδα 68.
Το βιβλίο πραγματικά με καθήλωσε! Ένα ψυχολογικό θρίλερ, που διάβασα μονορούφι -πώς μπορούσα να το αφήσω άλλωστε;- με ένα τέλος συγκλονιστικό!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Κατηγορία βιβλίου: Θρίλερ
Συγγραφέας: C. J. Tudor
Μετάφραση: Παλμύρα Ισμυρίδου
Σελίδες: 368 / Διαστάσεις: 14 x 20,5 εκ.
Ημερ. έκδοσης: 14 Μαρτίου 2018
ISBN: 978-960-461-819-4
