Περίληψη οπισθόφυλλου:
Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα.
Το μυαλό μου -ο κόσμος μου- γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νέος Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου.
Σ’αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ’έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια.
Ο ζοφερός Δεκέμβρης του ’08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη. Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν’ αλλάξω τίποτα και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ’αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη. Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης και της κάθε ανθρώπινης δύναμης. Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν’αρκείται στη δυστυχία.
Η άποψή μου:
(γράφει η Κατερίνα Βερίγκα)
Είναι πάντα δύσκολο και άβολο να μιλάς για τα αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα που έχεις διαβάσει. Από σεβασμό στον συγγραφέα, από σεβασμό στους δικούς του ανθρώπους που πρωταγωνιστούν και στις σελίδες αυτού του βιβλίου, από σεβασμό σε κάθε είδους ψυχική νόσο.
Αν και το επάγγελμά μου είναι τέτοιο, που αυτομάτως με καθιστά ευέλικτη σε τέτοιου είδους θέματα, ακόμα και αν δεν έχω εργαστεί σε ανάλογο χώρο, δεν παύει να είναι δύσκολο. Θα ξεκινήσω πρώτα εκφράζοντας τον απεριόριστο θαυμασμό μου στον άνθρωπο αυτό, που κατάφερε να μιλήσει για όλα τόσο ανοιχτά, όσο θα έλεγες ότι δυσκολευόμαστε να τα παραδεχτούμε και στον ίδιο μας τον εαυτό. Τσαλακώθηκε όσο λίγοι και μας αποδεικνύει πως το "στίγμα" θα έπρεπε να έχει ήδη εξαλειφθεί από προσώπου γης. Τόσοι άνθρωποι καθημερινά παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες, που είτε κληρονόμησαν, είτε απέκτησαν στην πορεία. Γιατί να τους κάνουμε το φορτίο ακόμα πιο ασήκωτο;
Οι φίλοι του Κορτώ, ο πατέρας και ο σύζυγός του είναι παραδείγματα προς μίμηση. Υπέφεραν αλλά έμειναν εκεί. Σε όλη την διαδικασία, γιατί πίστεψαν στην θεραπεία του. Αν τον είχαν εγκαταλείψει θα ήταν πολύ χρονοβόρο αν όχι ακατόρθωτο να σηκωθεί πάλι στα πόδια του και να προχωρήσει.
❝το επεισόδιο υπήρξε μέχρι και ωφέλιμο, αφού με οδήγησε σε νέα επίπεδα συνειδητοποίησης.❞
Σχεδόν μονορούφι διάβασα το βιβλίο του. Και θα το είχα τελειώσει μέσα σε μια ημέρα, αν δεν είχα κάποια άλλα πράγματα να ασχοληθώ. Και ενώ κρατιόμουν, στο τέλος έκλαψα πολύ, το ομολογώ!
Χαίρομαι τόσο πολύ που το "χρονικό τρέλας" ήταν μικρό, που παρά την ταλαιπωρία του πρόσφερε πολλά στην συνειδητότητά του και κατάφερε να συνεχίσει το συγγραφικό του έργο προσφέροντας και σε εμάς. Τον έχουν κατακεραυνώσει τόσο πολύ, που του αξίζει κάθε μορφή επιτυχίας ως απάντησή τους.
Κλείνω με το δικό του κλείσιμο, αναφερόμενος σε ένα βιβλίο του Σάλιντζερ: ❝σ'όλη μας τη ζωή μοιάζουμε να βαδίζουμε απ'το ένα σημείο Ιερής Γης προς το επόμενο. Και τι την κάνει ιερή; Η ίδια η ζωή, το μικρό ταξίδι ως το επόμενο σημείο, η καρδιά που χτυπά ασταμάτητα στο στήθος μας.❞
Αύγουστε, καλή συνέχεια στο συναρπαστικό σου ταξίδι..!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Αύγουστος Κορτώ
Σελίδες: 256
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2016
ISBN: 9789601670836
.jpg)
