---Δημοσίευση: 22/01/2025---
Ο Πέτρος Πουρλιάκας γεννήθηκε το 1969 στην Καστοριά με καταγωγή απ’το ορεινό χωριό Βλάστη. Είναι εμπνευστής και πρωτεργάτης των Διάπλων του Αιγαίου Πελάγους που από το 1994 έως σήμερα (Ομάδα Αιγαίου) προσφέρουν εθελοντικά ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες στους νησιώτες με μεγάλη επιτυχία. Πέρασε τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό με πλήρωμα έξι ατόμων σ’ένα ταξίδι τεσσάρων μηνών απ’ τον Πειραιά στην Αμερική μ’ένα ιστιοπλοϊκό 12 μέτρων, με αποκλειστική χρήση πανιών. Έχει ταξιδέψει μ’όλα τα μέσα σε πάνω από 60 χώρες της γης και είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων βουνού και ασφάλτου με εγκαταλείψεις και τερματισμούς σε πολλούς αγώνες, μαραθώνιους και υπερµαραθώνιους. Έχει εκδώσει: την ποιητική συλλογή "Πνοές" (1997), το ημερολόγιο ταξιδιού "Πέρα από τις στήλες" (εκδόσεις Νέα Σύνορα Λιβάνη 2005), τα ιστορικά μυθιστορήματα "Νενικήκαμεν, Η ιστορία του Φειδιππίδη, του πρώτου Μαραθωνοδρόμου" (εκδόσεις Πηγή/iWrite 2020), το οποίο κυκλοφόρησε και στα αγγλικά το 2021 από τις PC Publications, και "Αλμυρό Μετάξι, Η ιστορία ενός ιαπωνικού πλοίου στη φλεγόμενη Σμύρνη το 1922" (Εκδοτική Αθηνών 2022). Το ποίημά του «Στις γειτονιές του ήλιου» βραβεύτηκε από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου το 2022. H «Ολική διεμπλοκή» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του.
Συνομιλήσαμε «ποιητικά» με τον Πέτρο Πουρλιάκα, με αφορμή την έκδοση της ποιητικής του συλλογής «Ολική διεμπλοκή» από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Πώς αντιμετωπίζετε την ποίηση: ως μια ταυτότητα ή ως μια ετερότητα μέσα στη σύγχρονη ζωή;
Π.Π.: Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την ποίηση· δεν έχω αυτή τη δύναμη. Ούτε ταυτότητα, ούτε ετερότητα, παρά μονάχα μια αποστροφή για το προσωπείο και μια αυθόρμητη, σχεδόν αυτόματη, ανάγκη ξεβοτανίσματος.
Ο ποιητής είναι μια περσόνα γύρω από τις λέξεις ή λειτουργεί με έναν ενστικτώδη ορμεμφυτισμό;
Π.Π.: Εξαρτάται απ’ εκείνον που κρατά το μολύβι. Αν τη στιγμή που γράφεις σπάζουν οι μύτες... τότε σε καλό μονοπάτι είσαι.
Π.Π.: Όχι, δεν μπορεί. Θα βάλει δυο επιδέσμους κι ένα τσιμπιδάκι, που θα χρειαστούν αλλαγή σύντομα, θα ξεστομίσει λόγια παρηγοριάς και μέχρι εκεί.
Πιστεύετε ότι ακολουθείτε το δρόμο άλλων ποιητών ή ακολουθείτε μια μοναχική πορεία μέσα στη γραφή σας;
Π.Π.: Δεν ακολουθώ κανέναν δρόμο. Γράφοντας πεσμένος σε βαθύ γκρεμό παλεύω με τα ελάχιστα χιλιοστά της ανόδου που μου αναλογούν.
Ποιές εικόνες κρατάτε μέσα σας από τη ζωή σας; Ποιές εικόνες με άλλα λόγια εφορμούν στη γραφή σας;
Π.Π.: Δεν έχω τη δυνατότητα να το αντιληφθώ αλλά και δεν θέλω. Είναι όλα και τίποτα. Αν παλέψω να βγάλω συμπέρασμα για το πως ξετρυπώνονται οι λέξεις, θα ξοδευτεί το τελευταίο μου παραμύθι.
Ποια ερωτήματα καλείται να απαντήσει ο ποιητής διαχρονικά αλλά και στο παρόν που ζούμε;
Π.Π.: Δεν καλείται κανένας ποιητής να απαντήσει σε κανένα ερώτημα. Μπορεί όμως στα σίγουρα να φυτέψει σπόρους για καινούργια, περιμένοντας μια κάποια Άνοιξη να δει τους ξερότοπους από μακριά να πρασινίζουν.
Ποιο το νόημα της λέξης στην ποίηση; Μια απλή μορφή έκφρασης ή ένα ψυχικό αποτύπωμα;
Π.Π.: Όλες οι «απλές» μορφές έκφρασης είναι της ψυχής αποτυπώματα. Τίποτα όμως δεν είναι απλό. Ούτε ένα «φτωχό» ποτηράκι ρετσίνα. Για αναλογιστείτε όσα χρειάζονται για να φτάσει στο τραπέζι μας προσθέτοντας τη γνώση χιλιάδων ετών οινοποιίας. Τέλος, ας βάλουμε και την ανάγκη που την έθρεψε στο νου μας. Θα ξαφνιαστούμε όταν ανακαλύψουμε πως πρόκειται για την ίδια αιώνια ανάγκη.
Είναι η ποίηση το καταφύγιο του ανθρώπου;
Π.Π.: Αντί να ψάχνουμε για καταφύγια, ας βγούμε στο χαλασμό. Εκεί εξάλλου σεργιανάει η ποίηση.
Μπορεί ο κόσμος να ζήσει ποιητικά;
Π.Π.: Όχι. Ο κόσμος, που μόνο με Κόσμο δε μοιάζει, για να ζήσει ποιητικά καλό θα είναι να ξεπεράσει το στάδιο της επιβίωσης, να βγει απ’ τις σπηλιές των σκιών και ν’ αφήσει τα ρόπαλα στη γη, αντικρίζοντας το πρόσωπο του ήλιου. Απέχουμε έτη φωτός απ’ εκείνη τη μέρα και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως η πυξίδα μας δείχνει προς αυτή την κατεύθυνση.
(©Λιάνα Τζιμογιάννη, Ιωσήφ Αρνές για τα Βιβλιοσημεία)
