---Δημοσίευση: 22/01/2025---
Ο Γιάννης Λαγουδάκης γεννήθηκε το 1975 στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, με υποτροφία από την κυβέρνηση της Ιρλανδίας, συνέχισε τις σπουδές του στο University College Cork στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία και τις Τεχνικές Πειθούς. Μερικά χρόνια αργότερα, ολοκλήρωσε το δεύτερο μεταπτυχιακό του στο Birkbeck College του Λονδίνου, με αντικείμενο την Οργανωσιακή Ψυχολογία. Κατά την περίοδο των σπουδών του στο εξωτερικό, ασχολήθηκε με μεταφράσεις εγχειριδίων ηγεσίας καθώς και με τη διδασκαλία της ελληνικής ως ξένης γλώσσας σε ενηλίκους, ενώ από το 2007 εργάζεται στην Αθήνα ως σύμβουλος επιχειρήσεων. Περνάει μεγάλο μέρος της ημέρας του εκπαιδεύοντας στελέχη και εργαζόμενους σε θεματικές που αφορούν την κινητοποίηση και την επικοινωνία. Από το 2014 διατηρεί δύο blog: το Τalent.Your.Development με θέματα επαγγελματικά και το Storytelling, που φιλοξενεί σύντομες ιστορίες μυθοπλασίας. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό Μονόκλ. Το «Ένας φιλήσυχος άνδρας» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Συνομιλήσαμε με τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα Γιάννη Λαγουδάκη με αφορμή την κυκλοφορία του μυθιστορήματός του «Ένας φιλήσυχος άνδρας» από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Μιλήστε μας για το πρώτο σας βιβλίο.
Γ.Λ.: Ήξερα ότι ήθελα να γράψω ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Η αφορμή δόθηκε όταν διάβασα για ένα περιστατικό στο χωριό του παππού μου στη Μικρά Ασία τον Σεπτέμβριο του 1922. Μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού δέκα οικογένειες κλείνονται στο σπίτι του προέδρου ως μια μορφή αντίστασης. Με αυτή τη δραματουργική παγίδα ξεκινάει το μυθιστόρημα. Το βιβλίο περιγράφει την τελευταία νύχτα ενός άνδρα που κάνει τον απολογισμό της ζωής του γιατί ξέρει ότι ίσως δεν επιβιώσει, ίσως δεν συναντήσει ξανά την οικογένεια του. Σε αυτόν το απολογισμό βρίσκει το θάρρος για μια τελευταία ηρωική πράξη. Η αιτία για να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο πηγαίνει χρόνια πίσω. Ο παππούς μου, Γιάννης Ασβεστάς υπήρξε αιχμάλωτος στα τάγματα εργασίας. Ήλπιζε πως κάποιο από τα εγγόνια του θα κατέγραφε τα γεγονότα της ζωής του. Πέθανε χωρίς να πραγματοποιηθεί η ευχή του. Το μυθιστόρημα είναι ένας μικρός φόρος τιμής προς εκείνον.
Για να πείσετε κάποιον να αγοράσει το βιβλίο σας, τι ακριβώς θα του λέγατε;
Γ.Λ.: Το βιβλίο γράφτηκε για να συνδυάσει κάτι γνώριμο με κάτι καινούριο. Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, ένα οικογενειακό δράμα, ένα βιβλίο για τη Μικρασιατική καταστροφή. Τι καινούριο έχει; Είναι η μοντέρνα γραφή. Είναι η λεπτή ειρωνεία του κεντρικού αφηγητή και οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει για τον αναγνώστη. Είναι το καταιγιστικό του τέλος που θυμίζει ταινία δράσης. Πάνω από όλα όμως είναι η έμφαση στα ερωτήματα που απασχολούν τον κεντρικό ήρωα: «Είμαι ευτυχισμένος. Είμαι καλός σύζυγος; Άξιος πατέρας; Αν οι άλλοι γύρω μου είναι δυστυχισμένοι, εγώ πώς μπορώ να ευτυχώ;» Είναι ερωτήματα που όλους μας μας απασχολούν. Ο ήρωας βρίσκει έναν τρόπο να τα απαντήσει. Ο αναγνώστης μας;
Γ.Λ.: Αρχικά έπρεπε να σχεδιάσω για τη δομή: αποφάσισα ότι για να κρατήσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη για την εξιστόρηση μιας ειρηνικής περιόδου θα με εξυπηρετούσε το σχήμα του κύκλου, με τα ευτυχισμένα χρόνια να αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου και με την ιστορία να καταλήγει με την ίδια ένταση με την οποία ξεκινάει. Πριν ξεκινήσω να γράφω, έκανα έρευνα σε ιστορικά αρχεία, βιβλιοθήκες και το διαδίκτυο. Ανέτρεξα επίσης στα "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου, την "Ιστορία ενός αιχμαλώτου" του Δούκα, το βιβλίο του Τζάιλς Μίλτον για τη Σμύρνη, "Χαμένος Παράδεισος". Πολύτιμο οδηγό για τα γεγονότα εκείνων των ημερών αλλά και για τον καθημερινό τρόπο ζωής των κατοίκων του Ρεΐζντερε αποτέλεσε το βιβλίο της Μαρίας Μαθιουδάκη-Δραγασάκη "Μνήμες Μικρασίας", που στηρίζεται σε μαρτυρίες κατοίκων του χωριού, όπου διαδραματίζεται ο Φιλήσυχος Άνδρας. Το βιβλίο μου υπέδειξε ως πρώτη πηγή η αδελφή μου, η Μαρία, την οποία κι ευχαριστώ θερμά. Τέλος, έπρεπε να βυθιστώ σε παιδικές αναμνήσεις: πανηγύρια, οικογενειακές γιορτές, εικόνες από πρόσωπα που γνώρισα και δεν είναι πια μαζί μας.
Διαβάζετε άλλους συγγραφείς, Έλληνες και ξένους; Ποια βιβλία αποτέλεσαν οδηγούς για την πρώτη σας συγγραφική δουλειά;
Γ.Λ.: Από σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς θα αναζητήσω πάντα τα έργα της Ρέας Γαλανάκη, της Σώτης Τριανταφύλλου και της Μάρως Δούκα, ενώ από τους κλασσικούς θα διαβάσω ξανά τον Καραγάτση, τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό. Όσον αφορά ξένους είναι πολλοί και διαφορετικοί: Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκεζ, Άνν Πάτσετ, Μάργκαρετ Άτγουντ, Άλις Μονρό, Τζόναθαν Φράνζεν, Στήβεν Κινγκ. Για την πρώτη μου συγγραφική δουλειά, αδημοσίευτη ακόμα, οι δύο τελευταίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Ποια ήταν η εμπειρία σας μέχρι την έκδοση του βιβλίου σας;
Γ.Λ.: Ο "Φιλήσυχος Άνδρας" είναι το πρώτο μυθιστόρημα με το οποίο συστήνομαι στο κοινό, δεν είναι όμως η πρώτη μου μυθιστορηματική απόπειρα. Έχει προηγηθεί ένα αδημοσίευτο μυθιστόρημα που εξελίσσεται στη μετεμφυλιακή Αμερική και μια συλλογή διηγημάτων. Κάθε φορά που τα ολοκλήρωνα, έλεγα ότι είχα τελειώσει με το δύσκολο μέρος: αυτό που έμενε ήταν η προώθηση. Έκανα λάθος. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν η επικοινωνία με τους εκδότες. Για τον Φιλήσυχο Άνδρα αυτό σήμαινε πολλά αναπάντητα email∙ ένας εκδότης που με ενθάρρυνε να γράψω την ιστορία και στη συνέχεια δεν απαντούσε στο τηλέφωνο∙ μία εκδότρια που αρχικά ενθουσιάστηκε κι άλλαξε γνώμη το πρωινό που έφτασα στο γραφείο της για να υπογράψουμε το συμβόλαιο. Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι με την ομάδα των εκδόσεων «Βακχικόν»: επαγγελματίες, υποστηρικτικοί, πίστεψαν στον «Φιλήσυχο Άνδρα» και τον έχουν αγκαλιάσει με αγάπη. Μακάρι να φτάσει μακριά.
(©Λιάνα Τζιμογιάννη, Γιώργος Ανδρέου για τα Βιβλιοσημεία)
