Η τέχνη του θανάτου

---Δημοσίευση: 29/11/2024---

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ο θάνατος είναι μια τέχνη, και ο @νώνυμος είναι ο αριστοτέχνης...

Στην Πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου στήνεται μια φρικιαστική καλλιτεχνική έκθεση: τρεις γυάλινες προθήκες μέσα στις οποίες επιπλέουν τα πτώματα τριών αστέγων. Όπως προκύπτει από την έρευνα της αστυνομίας, δημιουργός αυτής της μακάβριας έκθεσης είναι ο @νώνυμος -ένας underground καλλιτέχνης ο οποίος περιβάλλεται από μυστήριο και δίνει μια ανατριχιαστική υπόσχεση: ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Πριν από δεκαοχτώ χρόνια, η επιθεωρήτρια Γκρέις Άρτσερ ξέφυγε από έναν διαβόητο σίριαλ κίλερ. Τώρα, εκείνη και ο σαρκαστικός αρχιφύλακας Χάρι Κουίν πρέπει να πιάσουν έναν άλλο αδίστακτο δολοφόνο. Καθώς εμφανίζονται όλο και περισσότερα πτώματα σε διάφορα ορόσημα του Λονδίνου και προβάλλονται δολοφονίες σε ζωντανή αναμετάδοση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η έρευνα των δύο αστυνομικών για τον @νώνυμο μετατρέπεται σε έναν απεγνωσμένο αγώνα με το χρόνο. Αυτό όμως που αγνοεί η Άρτσερ είναι ότι ο φονιάς παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση -και ότι έχει βάλει και την ίδια στο στόχαστρό του. Ο @νώνυμος δημιουργεί ένα αριστούργημα. Και η Άρτσερ θα είναι η πρωταγωνίστρια της παράστασής του.

Η άποψή μου:

(γράφει η Βίκυ Σίμου)

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 εμφανίζονται οι Παραστατικές Τέχνες. Πρόκειται για Υβριδικές Τέχνες της Γενικής Εικαστικής Τέχνης με κύριο χαρακτηριστικό την ζωντανή παράσταση, του εδώ και τώρα [Body Art, Action Poetry, Intermedia]. Συνδέονται με τη μεταμοντέρνα παράδοση του δυτικού πολιτισμού. Χρησιμοποιούν στοιχεία του θεάτρου, των φυλετικών τελετουργιών, των θρύλων, που υπάρχουν σε όλο τον πλανήτη. Η βασική ιδέα ήταν να τονιστεί μια εφήμερη και αυθεντική εμπειρία, τόσο για το κοινό, όσο και για τον καλλιτέχνη. Η παράσταση δεν επαναλαμβάνεται, δεν αγοράζεται, αλλά αποτελεί θέμα συζήτησης. Σήμερα λειτουργούν και στο διαδίκτυο με εκατομμύρια θεατές, πολλές φορές σε αληθινό χρόνο.

Προφανώς ο David Fennel, εμπνέεται από τις συγκεκριμένες τέχνες και δημιουργεί το βιβλίο του «Η Τέχνη του Θανάτου». Μέσω του ήρωά του, έναν underground αυτοαποκαλούμενο καλλιτέχνη, εκθέτει το πιο σκοτεινό στοιχείο του ανθρώπου -το έγκλημα, ως έργο Τέχνης. Μέσα από το διαδίκτυο, ο δολοφόνος-καλλιτέχνης, με ψεύτικο προφίλ, «ψαρεύει» τα θύματά του, στη συνέχεια τα δολοφονεί και τα παρουσιάζει ως εκθέματα δημιουργίας σε δημόσιους χώρους του Λονδίνου.

Όπως οι εικαστικοί καλλιτέχνες, δημιουργεί άλλες φορές ενότητες έργων, όπως, οι «Απόκληροι», όπου τα θύματά του έχουν κοινή μοίρα, είναι άστεγοι ή θεωρούνται παρίες. Μια δεύτερη ενότητα είναι άνθρωποι που χρησιμοποιούν εφαρμογές γνωριμιών στο διαδίκτυο. Δημιουργεί, βεβαίως και μεμονωμένα «Έργα Θανάτου», ως «Συνέχεια», όπως αποκαλύπτει στην επιθεωρήτρια Γκρέις, όταν συλλαμβάνεται. Της αποκαλύπτει, επίσης, πως και η ίδια ήταν ένας κύριος στόχος του, λόγω του παρελθόντος της «...το κορίτσι που επέζησε... το έξοχο φυλετικό μείγμα... εγκαταλειμμένη από την μητέρα της... μόνη μετά τον θάνατο του πατέρα της...»

Ο «@νώνυμος», όταν κρατείται και νοσηλεύεται πριν της δίκης του, ρωτάει την δόκτωρ Τζόουνς: «...όταν βλέπεις ένα έργο τέχνης αναρωτιέσαι αν είναι μίμηση της πραγματικότητας ή μια έκφραση του καλλιτέχνη;»

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: David Fennell

Μετάφραση: Νίκος Ιβραηνίας

Σελίδες: 384

Ημερ. έκδοσης: Μάιος 2024

ISBN: 978-960-507-182-0

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Ντέιβιντ Φένελ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπέλφαστ. Στα δεκαοχτώ του έφυγε για το Λονδίνο με πενήντα λίρες στη μια τσέπη κι ένα ταλαιπωρημένο αντίτυπο του βιβλίου του Stephen King "Το Κοράκι" στην άλλη. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως σεφ, σερβιτόρος και μπάρμαν πριν ξεκινήσει καριέρα στη βιομηχανία της πληροφορικής, στον τομέα της κυβερνοασφάλειας. Έχει παίξει ράγκμπι στην ομάδα του Μπράιτον και έχει σπουδάσει Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ. Είναι παντρεμένος και μαζί με τη σύντροφό του μοιράζουν το χρόνο τους μεταξύ Κεντρικού Λονδίνου και Μπράιτον. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε τον ιστότοπό του κι ακολουθήστε τον στο X.