---Δημοσίευση: 23/01/2024---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η Αγκάτα Γέσενσκα είναι η αγαπημένη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων της Πράγας, και ζει μια πλούσια, ειδυλλιακή ζωή στην πανέμορφη και γεμάτη γοητεία πόλη της. Τα βιβλία της γίνονται όλα τους μπεστ σέλερ, στις παρουσιάσεις και τις δημόσιες αναγνώσεις της μαζεύονται εκατοντάδες αναγνώστες, ενώ οι διαλέξεις της για τη δημιουργική γραφή παρακολουθούνται με ευλάβεια από τους πιστούς μαθητές της -με πρώτη τη Ζούζκα, την αγαπημένη της. Όμως τα πάντα θα ανατραπούν όταν ένας σκοτεινός, αόρατος άνθρωπος, τυλιγμένος στις πυκνές σκιές και την ομίχλη της πόλης, θα αρχίσει να αναπαριστά σκηνές άγριων φόνων από τα βιβλία της, στοχεύοντας κάθε φορά και ένα διαφορετικό άτομο από το περιβάλλον της. Στην αναπαράσταση του τελευταίου βιβλίου, το θύμα θα είναι η ίδια η Αγκάτα. Και η ποινή της θα είναι ο θάνατος.
Ένα απρόσμενο, αξέχαστο και πρωτότυπο θρίλερ γεμάτο ανατροπές, που διαδραματίζεται στην πιο μυστηριακή πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Η άποψή μου:
Ας πάμε λίγο ανάποδα, ας ξεκινήσουμε απ'το τέλος. Έκπληξη και σοκ είναι η επίγευση αυτού του καλογραμμένου μυθιστορήματος! Θα έλεγα καλύτερα ανατριχίλα, σαν ένα κρύο ρεύμα αέρα που σε διαπερνάει μέχρι το μεδούλι. Η επόμενη σκέψη είναι μια ξαφνική επιθυμία να επισκεφθώ την Πράγα και να αφήσω τις αισθήσεις μου να πλημμυρίσουν από την μυστικιστική ατμόσφαιρα της πόλης. Να κάνω άσκοπες βόλτες στο κέντρο, να απολαύσω ζεστό καφέ και να περάσω πάνω από τη γέφυρα του Καρόλου κι όλα αυτά, εξαιτίας αυτού του βιβλίου. Η Πράγα, αν και η ιστορία εξελίσσεται στην σύγχρονη εποχή, μοιάζει να διατηρεί κάτι το τόσο παλιό και αναλλοίωτο, που να νομίζω ότι έχω μεταφερθεί σε μια άλλη εποχή, πράγμα που προσδίδει στο βιβλίο μια εξαιρετικά γοτθική ατμόσφαιρα. Το εξώφυλλο δεν έχει τίποτα το φανταχτερό κι όμως, με προδιαθέτει για κάτι καλό. Ο τίτλος είναι ανάγλυφος, που αγκαλιάζει υπέροχα το βιβλίο και πρωτότυπος. Κι όπως καταλαβαίνετε, ανεξαρτήτως περιεχομένου, χαίρομαι ιδιαίτερα που κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου, πράγμα που φυσικά δεν το λέω και συχνά. Κι ύστερα έρχεται η αρχή...
Ένας φόνος. Ένας αποτρόπαιος φόνος, τόσο επιδεικτικός όσο και γελοίος, σαν να σου φωνάζει: «Τώρα έχω την αμέριστη προσοχή σου». Τώρα είναι και η κατάλληλη στιγμή να γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές μας από πολύ κοντά.
Η Αγκάτα, όπως και η σχεδόν συνονόματή της, είναι μια ευφυέστατη συγγραφέας. Επιβλητική προσωπικότητα κλειστή, ομιλητική κυρίως λόγω της φύσης της δουλειάς της, παρά επειδή της αρέσει, και με φανερή την προτίμησή της στο ωραίο φύλο, θα την χαρακτήριζα, ωστόσο, αρκετά πουριτανή για τα σύγχρονα δεδομένα. Κάποιες στιγμές, μοιάζει να κολλάει σε αυτό το «Τι θα πει ο κόσμος;» εκφράζοντάς το με τρόπους πλάγιους. Η εικόνα της οπότε δεν είναι παράταιρη με την πόλη που ζει, τουναντίον μοιάζει να είναι κομμάτι της. Η ζωή της περιπλέκεται σχεδόν από την αρχή του έργου, οπότε θα έλεγα ότι είναι από τα λίγα αστυνομικά που σε κρατά σε αγωνία από την αρχή, με γερές δόσεις μυστηρίου και στοιχεία νουάρ που θυμίζουν κάτι κλασικό και αναλλοίωτο.
Στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα άλλα του είδους είναι η έλλειψη βωμολοχιών, η συνεχή δράση και οι μύθοι που σχετίζονται με την πόλη. Αν και ήδη γνώριζα τους περισσότερους θρύλους, η επιτυχία του βιβλίου έγκειται στο ότι η συγγραφέας χρησιμοποιεί πάρα πολύ καλά όλες αυτές τις πληροφορίες, προκειμένου να στήσει μια εντυπωσιακή πλοκή.
Η ίδια η Αγκάτα είναι εξαιρετική ως δασκάλα και σε γενικές γραμμές συμφωνώ σε όλα όσα λέει και στους τρόπους με τους οποίους δίνει ζωή στους ήρωές της, εκτός από ένα σημείο: ο διαχωρισμός άντρα-γυναίκας ως προς τη συγγραφή με εξέπληξε και με βρίσκει πέρα για πέρα αντίθετη. Θα το δικαιολογούσα αν το παρόν αναφερόταν σε περασμένες δεκαετίες του '60-'70, αλλά θαρρώ πως στην εποχή μας ανεξαρτήτως φύλου, οι συγγραφείς έχουν σαν πρωταρχικό στόχο να εντυπωσιάσουν το αντικείμενο του πόθου τους και αυτή είναι ανάγκη πιο ισχυρή ακόμα κι από την αναγνωσιμότητα και τη φήμη. Πέρα από την αίσθηση ότι οι άντρες και οι γυναίκες που γράφουν, έχουν τις ίδιες ακριβώς ανάγκες, ομολογώ ότι η προσωπικότητα της Αγκάτα έχει την αμέριστη προσοχή μου. Έτσι τραβάει και τα βλέμματα όλων των μαθητών της, της Ζούζκα η οποία είναι προστατευόμενή της, ακόμα και του αστυνομικού που θέλει να εξιχνιάσει την υπόθεση πριν να είναι πολύ αργά -του Γίρκα Λούμπας, που αποτελεί από μόνος του μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Οι εντελώς παράταιρες καρτουνίστικες κάλτσες του, τα τικ του προσώπου του, το γεγονός ότι κουνάει πολύ τα χέρια του τον κάνουν να φαίνεται πιο εκκεντρικός και από την ίδια τη συγγραφέα, στην οποία συστήνεται ως ο νούμερο ένα θαυμαστής της.
Η Ζούζκα από την άλλη, ο πιο κοντινός της άνθρωπος, θαυμάστρια και αγαπημένη αντιπροσωπεύει την δροσιά της νεότητας και την αθωότητα. Τη φαντάζομαι συνεχώς με άσπρα φορέματα και τα μαλλιά της πλεγμένα σε χοντρές πλεξούδες. Είναι τόσο θερμή υποστηρίκτρια της συγγραφέως που τον περισσότερο χρόνο τον περνά μαζί της και όχι στο δικό της σπίτι. Ένα πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ο Γίρκα δεν αντέδρασε όταν τις βρήκε και τις δύο στο ίδιο σπίτι. Άραγε έχουν μαθευτεί «οι προτιμήσεις» της Αγκάτα; Μήπως ο επίδοξος δολοφόνος είναι ένας ερωτευμένος θαυμαστής που αποφασίζει ότι αν δεν την έχει αυτός, δεν θα την έχει κανείς; Τότε γιατί να στήσει όλα αυτά τα σενάρια; Πόσο διαταραγμένος είναι; Τι θέλει να δηλώσει; Κρύβονται και άλλοι πίσω από αυτόν; Κι αν είναι κάποια αντίζηλος-γυναίκα που διεκδικεί με έναν ανορθόδοξο τρόπο την Αγκάτα;
Όχι, όλα αυτά που λέω καθόλου υπερβολές δεν είναι. Όλες αυτές οι εκδοχές περνούσαν από το μυαλό μου την ώρα που διάβαζα μα το μόνο που έκαναν είναι να μου εντείνουν κι άλλο την αγωνία. Ξεκίναγα από το εξής απλό: γιατί μια ταλαντούχα συγγραφέας να αξίζει να πεθάνει και μάλιστα με τρόπους που περιγράφει στα βιβλία της; Η ίδια δεν μπορεί να βρει μια λογική εξήγηση, ωστόσο μοιάζει τολμηρή και αγέρωχη, αυτό της το αναγνωρίζω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο προχωράει η πλοκή άλλο τόσο περιπλέκονται τα πράγματα. Ώσπου συμβαίνει κάτι... Κι αυτό το κάτι μου προκάλεσε σοκ όσο και με σημάδεψε σε τέτοιο βαθμό, που κι αν ακόμα ξεχάσω κάποια βασικά πράγματα, «το κάτι» θα το θυμάμαι. Ίσως αυτό «το κάτι» να είναι κι άλλος ένας λόγος που θα με κάνει να ξαναδιαβάσω το βιβλίο κάποια στιγμή στο μέλλον. Ίσως «το κάτι» να έκανε την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα και έτσι αναμφίβολα το θεώρησα ως εξαιρετικό plot twist και υπόδειγμα γραφής αστυνομικής λογοτεχνίας και θρίλερ. Έχω την αίσθηση ότι ξεκίνησα τη χρονιά με το καλύτερα δυνατό βιβλίο, εσείς, ακόμα να το διαβάσετε;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Κική Τσιλιγγερίδου
Σελίδες: 344
Ημερ. έκδοσης: Ιούνιος 2023
ISBN: 978-960-620-932-1
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Εργάστηκε επί πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στον ημερήσιο Τύπο.
Από το καλοκαίρι του 2017, ζει μόνιμα στην Πράγα. Η Πύρινη Κόλαση είναι το δεύτερο βιβλίο της, μετά τον Βυθισμένο Ουρανό, με ηρωίδα την αστυνόμο Στέλλα Άνταμς.
.jpg)
