---Δημοσίευση: 17/03/2023---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Bοηθάει σε κάτι η φιλοσοφία; Ωφελεί τελικά η ευφυΐα; Ή µήπως είναι καλύτερη η άγνοια και η λήθη; Πόση αλήθεια µπορούµε να προσεγγίσουµε και πόση να αντέξουµε;
Ο ιδιοφυής Εύπολις δοκιµάζεται στα κρίσιµα σταυροδρόµια της ζωής. Πρέπει να επιλέξει αν θα υπηρετήσει τη SoftEarth, µία πολιτεία όπου συνυπάρχουν ηλεκτρονικές οντότητες και βιολογικοί άνθρωποι, άνθρωποι που έχουν θυσιάσει µέρος του εαυτού τους.
Πρέπει να επιλέξει αν θα κάνει το νόµιµο ή το ηθικό, αν θα ακολουθήσει -και µε τι τίµηµα- τον µεγάλο του έρωτα, αν θα λύσει τα αινίγµατα ενός µυστηριώδους χάκερ και πολλά άλλα.
Μέσα από τις δοκιµασίες αλλάζει η ζωή του, αλλά και ο ίδιος. Κάθε δοκιµασία και κάθε αλλαγή είναι µια ευκαιρία για µεγαλύτερη ενδοσκόπηση. Δεν του αρέσει να χάνει ευκαιρίες, αλλά είναι έτοιµος να χάσει ό,τι άλλο µπορεί να χαθεί. Που θα καταλήξει όµως; Μόνο ένας Θεός θα ήξερε από πριν. Αν βέβαια υπάρχει και Αυτός.
Με φόντο την Ελλάδα του µέλλοντος, ένα αντισυµβατικό µυθιστόρηµα για την τεχνολογία αιχµής, που εξερευνά τη φύση και τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η άποψή μου:
Ο άνθρωπος από τα παλαιότερα χρόνια ασχολήθηκε με το λόγο ύπαρξης ή της μη ύπαρξης. ‘Σκέφτομαι, άρα υπάρχω’ -μια απλή διατύπωση του Καρτέσιου, που όμως έκανε το γύρο του κόσμου. Γιατί; Ο άνθρωπος βασανίζεται από ερωτήματα. Δαρβίνος ή μη, Big Bang, και μέσα σε όλα αυτά, ψάχνει τον Θεό ή μήπως όχι; Δεν είναι καλύτερα να πούμε τη σύσταση του Θεού; Τα προσωνύμια που κατά καιρούς του δίνει ο άνθρωπος είναι τις περισσότερες φορές σαφώς ξεπερασμένα.
Μα αυτό το ίδιο το βιβλίο με ξεπερνάει...
Νιώθω σαν τόσα χρόνια να κράταγα την αναπνοή μου και ξαφνικά ανέπνευσα καθαρό οξυγόνο. Νιώθω την ανάγκη του συγγραφέα, την αγωνία του για την έκβαση αυτού του φιλοσοφικού αγώνα, γιατί πέρα από την μυθοπλασία θέτει φιλοσοφικά ή μη ερωτήματα για άπειρες συζητήσεις. Κι όσο μιλάω γι'αυτό, νιώθω μια πρωτόγνωρη συγκίνηση που ένα τέτοιο διαμαντάκι κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου.
Να τονίσω εδώ πως το ερωτικό στοιχείο που το περιβάλλει, δεν το βρίσκω επιφανειακό και ανούσιο. Κρύβει μέσα του θεμελιώδεις ανάγκες, όπως είναι η αποδοχή και η διεκπεραίωση κι έτσι -αν και επιστημονικής φαντασίας- αισθάνθηκα ότι ο έρωτας παραμένει ζωντανός και είναι παντού, έστω και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Φιλοσοφία λοιπόν και ερωτισμός τα ατού του, αλλά καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το εξώφυλλο στην περίπτωσή του δεν βοηθάει. Πρέπει να σου το συστήσει κάποιος, όπως έγινε στην περίπτωσή μου. Όσο για τον ήρωα με το περίεργο όνομα (Ευ)-πόλις, νομίζω πώς έχουμε αρκετά κοινά και ας μην συμφωνώ μαζί του σε πολλά, μάλλον τείνω να βλέπω με περισσότερη εγκαρδιότητα τον θείο Ζήνωνα, έναν άνθρωπο άξιο για μένα, άσχετα αν δεν είναι ο βασικός πρωταγωνιστής.
Η Δανάη, ο ευσεβής πόθος του Εύπολη, φαντάζει σαν άπιαστο όνειρο και πολύ θα ήθελα να ξέρω αν είμαι η μόνη που δεν τη συμπάθησα! Μου φάνηκε αρκετά ρηχή, και παίζει τον ρόλο της ‘ανάφτρας’ χωρίς να ενδιαφέρεται πραγματικά για τα συναισθήματα του άλλου. Ωστόσο, η ύπαρξή της αποτελεί ορόσημο, αφού εξαιτίας της γίνονται όλα.
Νιώθω απόλυτα τον Εύπολη. Μπορεί να είναι ένας διακεκριμένος επιστήμονας, αν και σε ένα ακραίο και δυστοπικό περιβάλλον, αλλά η σχέση του με τον εαυτό του θέλει πολλή δουλειά. Απολύτως φυσιολογικές οι αντιδράσεις του ατόμου, που νιώθει εγκλωβισμένος στο σώμα του, λόγω των κιλών του. Με την ανησυχίες του, τις μαυρίλες του, την απομόνωσή του, την ανία του. Συμπάσχω... γιατί αισθάνομαι ότι δεν έχει ζωή. Τη ζωή που θέλει, αυτό που ονειρεύεται, γιατί ζωή δεν είναι ένας τομέας μόνο. Είναι μικρές ή μεγάλες απολαύσεις που σου δίνουν λόγο ύπαρξης. Νάτο πάλι, το είπα. Θα περάσει πολλές φορές από το μυαλό σου η έννοια "ύπαρξη" ή "ανυπαρξία", διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Ίσως αυτό ακριβώς του προσδίδει μια ιδιαιτερότητα.
Απολαμβάνω τις λίγες, μα πολύτιμες στιγμές με τον θείο του, γιατί αυτές είναι στιγμές ουσιαστικές και εικόνες πραγματικής αγάπης, καθώς ο ήρωάς μας είχε την ατυχία να χάσει τη μητέρα του, από πολύ μικρός, κι αυτό τον κάνει ευάλωτο και ασταθή συναισθηματικά. Επίσης συμπάσχω, γιατί μπορεί ο Πόλης, όπως απαίτησε τελικά να τον φωνάζουν, να έχει ελαττώματα, προσπαθώντας ταυτόγχρονα να κάνει το ηθικό και το τίμιο, αλλά δεν παύει να είναι άνθρωπος. Αυτή η ανθρώπινη πλευρά του με τράβηξε.
Από την άλλη, η Soft Earth, είναι ένα παρακινδυνευμένο εγχείρημα, ένας κόσμος χωρίς ατέλειες και σε όλους νομίζω, πέρασε ίσως φευγαλέα από το μυαλό τους, πώς θα ήταν αν όλοι γινόμασταν μέρος της... Μα δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί δεν θέλω να χαλάσω την αληθινή μαγεία της ανάγνωσης -αυτή του να ανακαλύπτεις την ιστορία από μόνος σου.
Θα πω μόνο αυτό, γιατί πραγματικά θέλω να σας δελεάσω: μια θανατηφόρα μετάλλαξη του Covid στο σχετικά εγγύς μέλλον (2045) φέρνει ακόμα σκληρότερα μέτρα, θρησκευτικό φανατισμό και ένταση μεταξύ των ανθρώπων. Με αυτό το βιβλίο ένιωσα ένα είδος κάθαρσης, σαν κι αυτό που συναντάμε στις αρχαίες τραγωδίες και το απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σελίδα, γιατί στις σελίδες του αναζητάμε κάτι πιο βαθύ -την ύπαρξη ή όχι, της άυλης μορφής της ψυχής.
Και φυσικά θα το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή με μεγαλύτερη ηρεμία και μπορεί να το λατρέψω ακόμα περισσότερο!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Σωτήρης Κατσιμίχας
Σελίδες: 402
Ημερ. έκδοσης: 2022
ISBN: 978-960-626-556-3
.jpg)
