---Δημοσίευση: 23/07/2020---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο συγγραφέας Ζυλιέν Αζουλαί είναι συντετριµµένος. Η γυναίκα του Ελέν, ο άνθρωπος που αγαπούσε περισσότερο από καθετί στον κόσµο, δεν υπάρχει πια. Είναι ωστόσο υποχρεωµένος να τηρήσει την υπόσχεση που της έδωσε προτού πεθάνει: να της γράψει τριάντα τρία γράµµατα -ένα για τον κάθε χρόνο της σύντοµης ζωής της- και να τα αφήσει, ένα-ένα, στο Κοιµητήριο της Μονµάρτης, όπου εκείνη αναπαύεται. Τηρώντας την υπόσχεσή του, ο Ζυλιέν τής διηγείται στα γράµµατά του όσα είναι αναγκασµένος να κάνει χωρίς εκείνη, αν και δε βρίσκει πια νόηµα στη ζωή, της µιλά για την αγάπη του, που πλέον δεν έχει ανταπόκριση, της λέει για τον Αρτύρ, τον µικρό τους γιο, που δε θέλει να είναι ο µπαµπάς του θλιµµένος.
Ώσπου, µια µέρα, όλα τα γράµµατα εξαφανίζονται. Στη θέση τους βρίσκονται µυστηριώδη αντικείµενα, που την προέλευσή τους ο Ζυλιέν δεν µπορεί να εξηγήσει... Κι όµως, από ένα βαθύτατα θλιβερό γεγονός θα γεννηθεί κάτι εξαιρετικά όµορφο -όπως συµβαίνει µόνο όταν βάζει το χέρι του ο έρωτας. Ή ο Νικολά Μπαρρό. Σε αυτό το έργο του, ο συγγραφέας του µυθιστορήµατος "Το Παρίσι είναι πάντα µια καλή ιδέα" (εκδ. Πατάκη, 2018) µας οδηγεί και πάλι στο Παρίσι. Αυτή τη φορά στη Μονµάρτη, σε γραφικές πλατείες και στα σκαλοπάτια της Σακρέ Κερ. Κυρίως, όµως, µας µεταφέρει στην καρδιά µιας συγκινητικής και ανθρώπινης ιστορίας.
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πόση αγάπη τρέφω για το Παρίσι. Κι από τον καιρό που διάβασα το «Η εποχή των κερασιών» ξέρουν πόσο αγαπώ τη γραφή του Νικολά Μπαρρό. Έχω επισκεφτεί το Παρίσι δύο φορές κατά το παρελθόν, αλλά όποτε διαβάζω τις ιστορίες του Μπαρρό, νιώθω ότι το επισκέπτομαι ξανά και ξανά και μάλιστα, με εκείνον για ξεναγό! Στην τελική, όπως ισχυρίζεται κι ο ίδιος, «το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα» και τα ταξίδια εκεί είτε στην πράξη είτε νοερά δε θα τα βαρεθώ ποτέ!
Στο πιο πρόσφατο λοιπόν ταξίδι του, στο μυθιστόρημα «Ερωτικά γράμματα από τη Μονμάρτη», ο συγγραφέας πλάθει τη ζωή του Ζυλιέν και της ιστορίας του με την Ελέν. Ή μάλλον χωρίς εκείνη, καθώς η Ελέν έχει ήδη φύγει από τη ζωή, κάτι που μαθαίνουμε από την αρχή του βιβλίου. Ρομαντική ψυχή μέχρι το μεδούλι μου, όταν περιγράφονται ιστορίες παντοτινής αγάπης, τις ζω με όλο μου το είναι! Και πόσο πιο ρομαντικό να είναι το να εκπληρώσεις την υπόσχεση που δίνεις σε μια μελλοθάνατη, η οποία είναι και το ταίρι σου;
Βλέπετε, ο έρωτας που δεν έχει προλάβει να φθαρεί είναι παντοτινός. Ας θυμηθούμε τους έρωτες ζευγαριών όπως του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, του Τριστάνου και της Ιζόλδης κ.λ.π. Έμειναν για πάντα στην Ιστορία ως «ανεκπλήρωτοι» για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Όταν λοιπόν μια σχέση που οδηγήθηκε σε έναν ευτυχισμένο γάμο διαρκεί λίγο, εξαιτίας ενός παράγοντα (στην συγκεκριμένη περίπτωση, την αρρώστια της Ελέν και κατ’επέκτασιν, τον θάνατό της), τότε το «για πάντα» μπορεί να μένει ανεκπλήρωτο, αλλά ο ένας εκ των δύο θα τον θυμάται παντοτινά.
Πόσω μάλλον όταν πρέπει να πραγματοποιήσεις την τελευταία επιθυμία του ανθρώπου σου. Μία επιθυμία που άλλοι θα χαρακτήριζαν μακάβρια, ο Μπαρρό όμως μας την παρουσιάζει ως την πιο φυσική συνέχεια ενός θανάτου, που πονάει αυτόν που μένει πίσω να θυμάται: όχι ένα, όχι δύο, αλλά τριάντα τρία γράμματα στην εκλιπούσα (ο αριθμός είναι η ηλικία της κατά τον θάνατό της). Με αυτόν τον τρόπο η Ελέν θα προσπαθήσει -έστω και με τη φυσική απουσία της- να γιατρέψει τον Ζυλιέν από τη λύπη του.
Δύσκολη αποστολή, κυρίως όταν ο Ζυλιέν απορρίπτει αρχικά ως γελοία την ιδέα της νεκρής γυναίκας του, πιστεύοντας ότι οι αναμνήσεις θα τον τυραννήσουν. Όταν όμως, ως συγγραφέας έχει προπληρωθεί για να γράψει ένα μυθιστόρημα, το οποίο δε φαίνεται να ολοκληρώνεται -ούτε καν να ξεκινά!- και πρέπει να γράψει κάτι για να δώσει στον εκδότη του, αποφασίζει να βάλει σε τάξη το μυαλό του και να ξεκινήσει. Η αρχική ιδέα είναι τουλάχιστον να δοκιμάσει να γράψει ένα γράμμα και βλέποντας και κάνοντας... Έχοντας ένα σοβαρό καθήκον, να μεγαλώσει τον μικρό τους γιο, τον Αρτύρ, ο Ζυλιέν πράγματι προσπαθεί να ανέλθει από την θλίψη στην οποία έχει πέσει και ξεκινά να καταγράφει γεγονότα της ζωής του με τον γιο τους, σαν να τα διηγείται στη γυναίκα του.
Η τρυφερότητα του λόγου του Μπαρρό ξεχειλίζει στο κείμενό του, είτε όταν ο Ζυλιέν «μιλά» στην Ελέν, είτε στον γιο τους. Και μαζί με την ιστορία του, μας παίρνει από το χέρι και μας ξεναγεί στις ομορφιές της Μονμάρτης, του κοιμητηρίου -όπου είναι θαμμένοι διάσημοι καλλιτέχνες- σε πλατείες, σε παγκάκια, ή παραθαλάσσιους τόπους! Ο Νικολά Μπαρρό μας δίνει ένα ακόμα συγκινητικό και βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα, δείχνοντάς μας ότι κάτι καλό μπορεί να ξεκινήσει από κάτι άσχημο, έχοντας ελπίδα για το μέλλον, σκεπτόμενος το παρελθόν και ζώντας το παρόν. Για παράδειγμα, ένας καινούργιος έρωτας εκεί όπου έχασες τον παλιό...
Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, όλα τα πρόσωπα των ιστοριών του Μπαρρό πρωταγωνιστούν με τον τρόπο τους! Ο Αλεξάντερ, ο κολλητός φίλος του Ζυλιέν, είναι ο ρεαλιστής της παρέας, ένας άνθρωπος που νοιάζεται και το δείχνει, αλλά ταυτόχρονα, είναι απόλυτα προσγειωμένος στην πραγματικότητα. Ο μικρός Αρτύρ μοιάζει πιο ώριμος στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων του από τον θλιμμένο πατέρα του! Ο δε Ζυλιέν διακατέχεται από αφοσίωση, επιμονή και ακεραιότητα. Πατέρας και γιος πλαισιώνονται από στοργικούς παππούδες και γιαγιάδες, καρδιακές φίλες της νεκρής και περίεργες «νεραϊδένιες» υπάρξεις...
Κανείς δεν πρέπει να κλείνει την πόρτα στην αγάπη. Κι αυτό είναι μάθημα ζωής, δοσμένο με αγάπη από τον Νικολά Μπαρρό.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Νικολά Μπαρρό
Μετάφραση: Πελαγία Τσινάρη
Σελίδες: 304 / Διαστάσεις: 14x21
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2019
ISBN: 978-960-168-474-1
Βιογραφικό του συγγραφέα:
O Νικολά Μπαρρό γεννήθηκε το 1980 στο Παρίσι από Γερµανίδα µητέρα και Γάλλο πατέρα. Σπούδασε ροµαντική φιλολογία και πολιτισµό στο Πανεπιστήµιο της Σορβόννης.
Εργάστηκε σε βιβλιοπωλείο στο κέντρο του Παρισιού, όντας όµως κάθε άλλο παρά αυτό που λέµε µoνήρης βιβλιοφάγος. Το πρώτο µυθιστόρηµά του, "Η εποχή των κερασιών" (εκδ. Πατάκη, 2014), µεταφράστηκε σε 16 γλώσσες και απέσπασε επαινετικές κριτικές και ενθουσιώδεις αντιδράσεις από το αναγνωστικό κοινό.
