Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μία πρόσκληση μετά από τριάντα εννιά χρόνια είχε ως αποτέλεσμα μία μοιραία συνάντηση. Τρεις νεκροί σε ένα ξενοδοχείο και ύποπτοι οι υπόλοιποι εννιά.
Είναι μια υπόθεση που με μαεστρία θα εξιχνιάσει ο επιθεωρητής ελληνοϊταλικής καταγωγής Τζιουζέπε Δεληγιάννης μαζί με τη γεμάτη ταμπεραμέντο μητέρα του, Λουτσία. Παρόλο που οι δύο αυτοί χαρακτήρες είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, είναι ταυτόχρονα και απολαυστικοί, όταν βρίσκονται μαζί. Εκείνη μέσα από τον αυθορμητισμό της και την ακατάπαυστη φλυαρία της θα βοηθήσει τον παρατηρητικό και μεθοδικό γιο της να φτάσει στην άκρη του νήματος, να είναι εκείνος που θα τραβήξει τη μάσκα του δολοφόνου.
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Οι σκιές σκοτεινιάζουν τις διακοπές του επιθεωρητή Τζουζέπε, ενός ανθρώπου που λατρεύει το καθημερινό ντύσιμο και το καλό φαγητό, που σκόπιμα περνά απαρατήρητος χωρίς να προκαλεί με τη συμπεριφορά του, άγνωστος μεταξύ αγνώστων μπροστά σε τρεις ανεξιχνίαστους φόνους.
Στον αντίποδα, η μητέρα του, γυναίκα ζωηρή και φινετσάτη, κάνει εύκολα παρέες χωρίς φυσικά να φεύγει η σκέψη της από τον μοναχογιό της, τον οποίο επιθυμεί διακαώς να δει αποκαταστημένο με μια καλή νύφη. Αυτό είναι και το μόνο ελάττωμα της μαμάς-Λουτσία. Κατά τα άλλα, είναι πολύ διασκεδαστική, ιδίως όταν ψάχνει την κατάλληλη ελληνική λέξη για να περιγράψει ένα συμβάν. Είναι ιδιαίτερα φιλική και εξωστρεφής με πολύ καλό γούστο, που φαντάζομαι πως προέρχεται από τον τόπο καταγωγής της (σ.σ. Μιλάνο). Ο Τζουζέπε αν και γνωρίζει λίγα ιταλικά επιμένει να της μιλάει στα ελληνικά για να διατηρήσει την επαφή της με τη γλώσσα. Οι διακοπές μαζί της μπορεί να είναι κάθε άλλο παρά συναρπαστικές, αλλά βλέπουμε ότι κατά βάθος και ο ίδιος της έχει υπερβολική αδυναμία, καθώς κοιτάζει με καχυποψία κάθε αρσενικό πού την πλησιάζει. Στην πραγματικότητα φοβάται μη χάσει το μονοπώλιο του ενδιαφέροντος, αν τυχόν προκύψει κάποιος άντρας στη ζωή της.
Το ξενοδοχείο όπου διαμένουν είναι μικρό, ήσυχο και ειδυλλιακό αλλά και οικογενειακή υπόθεση. Θείες, ανιψιές, σύζυγοι και τα δύο αγόρια της οικογένειας όλοι έχουν τα δικά τους μυστικά. Η αφήγηση είναι λιτή και οι διάλογοι ζωηροί -πράγμα που κάνει την ανάγνωση ευκολότερη και ευχάριστη παρά τη βαριά σκιά των εγκλημάτων. Με φόντο την καταγάλανη θάλασσα δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για άσχημες σκέψεις.
Ο επιθεωρητής παρατηρεί από την αρχή τους συγγενείς και τη συμπεριφορά τους. Φυσικό είναι αφού αυτή την εποχή λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία το νησί είναι σχεδόν άδειο. Έτσι έχει την ευχέρεια να ψυχογραφήσει καλύτερα τους χαρακτήρες. Η Σοφία και η αδερφή της η Ελένη, η θεία Κασσάνδρα ευκατάστατη αλλά και απόμακρη. Η ντίβα της οικογένειας η Τζένη που παρουσιάστηκε μετά από χρόνια στη γενέτειρά της για να παραβρεθεί σε ένα είδος οικογενειακής επανένωσης. Η Μάρω, η κόρη της Ελένης, που ελπίζει σε κάποια χρηματική βοήθεια από την πλούσια θεία της ή σε έναν πλουσιοπάροχο γάμο αφού τα μαθήματα των ιταλικών δεν της αποδίδουν και πολλά για να ζήσει τη ζωή που θέλει και τέλος, τα αγόρια της οικογένειας -ο μικρός και ντροπαλός Νεκτάριος και ο μεγαλύτερος, Ανδρέας που τον ενδιαφέρουν οι σπουδές του και μόνο αλλά είναι αρκετά εσωστρεφής.
Στο ξενοδοχείο υπάρχει μόνο μια εικοσάχρονη βοηθός, η Κωστούλα, το μόνο άτομο εκτός οικογένειας. Επιπλέον ο Τζουζέπε βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση να γνωρίσει τον Παναγή, έναν άξεστο νησιώτη και εν διαστάσει σύζυγο της Σοφίας. Ποιος όμως μπορεί να έχει κίνητρο για φόνο; Η υπόθεση μοιάζει απλή αλλά δεν είναι. Οι άντρες της οικογένειας είναι λιγομίλητοι και απρόσιτοι. Οι γυναίκες μοιάζουν θύματα των περιστάσεων. Βλέποντας από κοντά τις ζωές των συγγενών αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι μπορεί να γίνουν εν δυνάμει δολοφόνοι. Όλοι θα μπορούσαν να έχουν κίνητρο. Αυτό είναι που έκανε και την ανάγνωση ακόμα πιο συναρπαστική!
Ο Τζουζέπε κινείται για άλλη μια φορά απαρατήρητος και με την πολύτιμη βοήθεια της μητέρας του καταφέρνει να στέψει τις έρευνες με επιτυχία. Σε αυτό συμβάλει τόσο η ανατροφή του όσο και η ψυχραιμία του. Ο επιθεωρητής δεν κατηγορεί κανέναν χωρίς αποδείξεις αλλά ούτε προδίδει τις σκέψεις του. Μου άρεσε αυτή η πτυχή του χαρακτήρα του καθώς και η μεθοδικότητά του. Έτσι, μέχρι το τέλος δεν μπόρεσα να βρω κανένα στοιχείο, που να με οδηγεί στα χνάρια του δολοφόνου, ούτε αν είχε συνεργούς, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Η έλλειψη σκηνών υπερβολικής βίας καθώς και η ανάλαφρη ατμόσφαιρα μεταξύ μητέρας και γιου κάνει το βιβλίο προσιτό σε αυτούς που απεχθάνονται τις εξεζητημένες και αποτρόπαιες σκηνές θανάτου κι έτσι απευθύνεται σε ένα μεγάλο κοινό αστυνομικής λογοτεχνίας που δεν μπορεί ή έχει βαρεθεί να διαβάζει βιβλία με εξαιρετικά βίαιο περιεχόμενο. Φυσικά και δεν θα αποκαλύψω τα θύματα. Μου άρεσε που ήμουν εντελώς απροετοίμαστη και ανυποψίαστη αναγνώστρια και το ίδιο επιθυμώ και για εσάς που θα επιλέξετε να το διαβάσετε.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Θάλεια Κεφαλλωνίτου
Σελίδες: 210
Ημερ. έκδοσης: Μάρτιος 2020
ISBN: 978-618-5424-66-4
Βιογραφικό της συγγραφέως:
H Θάλεια Κεφαλλωνίτου γεννήθηκε στον Πειραιά. Σχεδόν μόλις τελείωσε το σχολείο, παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα, όπου είναι και ο τόπος καταγωγής της.
Απέκτησε μία κόρη. Τώρα που εκείνη ακολουθεί τον δικό της δρόμο σπουδών, ακολουθεί και η ίδια το δικό της όνειρο. Ούσα λάτρης των αστυνομικών βιβλίων από νεαρή ηλικία, έγραψε τρία αστυνομικά μυθιστορήματα. «Ο ζοφερός κόσμος των σκιών» αποτελεί ένα από αυτά.
