Περίληψη οπισθόφυλλου:
Όλα τα θαυμαστά συμβαίνουν τα κυριακάτικα μεσημέρια, το έχετε προσέξει; Ζωντανεύουν τα παραμύθια, συναντάμε καλές μάγισσες και οι κούκλες έρχονται να μας βρουν. Έτσι συνέβη και με την Έλενα. ∆υο κούκλες την ονειρεύτηκαν και ταξίδεψαν σε χώρες και θάλασσες για να τη συναντήσουν σαν... παιχνίδια της -έτσι δε συνηθίζουν να λένε οι μεγάλοι;- πολλά χρόνια μετά. Επειδή τις κούκλες μας και τα παιχνίδια μας δεν είμαστε εμείς οι μόνοι που τα επιλέγουμε, μας έχουν ονειρευτεί κι επιλέξει ήδη αυτά, και συναντιόμαστε όταν θα έρθει εκείνη η ώρα για να κάνουν τη μοναξιά και την απουσία παρουσία και συντροφιά.
Ένα ατμοσφαιρικό και μυστηριώδες παραμύθι για κάθε κούκλα και κάθε παιχνίδι που έρχεται ειδικά για εμάς από μακριά. Μας ονειρεύεται πρώτα, και μετά έρχεται και μας συναντά. Μια ιστορία για τη μαγεία των παραμυθιών και για τη φιλία, για την ιδιαίτερη σχέση των παιδιών με τα παιχνίδια τους, για τη ζωή και την ψυχή των παιχνιδιών που έχουμε κι αγαπάμε από παιδιά.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
«Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος».
-Τσαρλς Μπουκόφσκι, Αμερικανός συγγραφέας-
Είναι γνωστό ότι οι Κυριακές είναι βαρετές μέρες και κυρίως τα απογεύματά τους. Δεν περιμένεις τίποτα. Δεν ελπίζεις σε τίποτα. Οι Δευτέρες πλησιάζουν. Οι Κυριακές είναι γεμάτες μελαγχολία, δυσθυμία, ακεφιά και μερικές φορές γεμάτες κατσουφιά και κατήφεια. Θα μου πείτε, όλες οι Κυριακές είναι έτσι; Αυτό που λέει ο λαός «Κυριακή κοντή γιορτή», δεν ισχύει; Φυσικά και δεν είναι έτσι οι Κυριακές. Αλλά στα μάτια ενός μοναχικού παιδιού, έτσι είναι. Ή κάπως έτσι.
Η Ελένη Γκίκα προσεγγίζει τη μοναχικότητα ενός παιδιού, της Έλενας εν προκειμένω, μέσω των βαρετών Κυριακών της. Και γιατί σε ένα μικρό παιδί οι Κυριακές να είναι βαρετές; Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που λείπει από τη μικρή Έλενα και πλημμυρίζεται από ανία και μοναχικότητα; Η επικοινωνία, θα πω. Η έλλειψή της είναι αυτή που καταδυναστεύει τη ζωή της Έλενας. Μόνη της, χωρίς ιδιαίτερες παρέες, αναμένει κάτι συνταρακτικό να της συμβεί. Δεν είναι βέβαια όλα αυτά έκδηλα μέσα στο βιβλίο. Η συγγραφέας με εξαιρετική μαεστρία κρύβει τη μοναξιά της Έλενας μέσα από τη βόλτα της στην παραλία, δίπλα στον κήπο της Μάγισσας. Όπως και αργότερα, με τον ίδιο εκπληκτικό τρόπο, συστήνει στα παιδιά, μέσω των ονομάτων των κούκλων της, άλλες συγγραφείς, όπως η Κάρεν Μπλίξεν και η Τόνι Μόρισον. Κι έτσι σιγά-σιγά από τη βόλτα στην ακτή, δίπλα στον κήπο της Μάγισσας-Μαγδαληνής ή Μάγιας για τους φίλους της, η Έλενα αρχίζει να ταξιδεύει στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που της τον γνωρίζουν οι κούκλες.
Μα τι είναι και τι αντιπροσωπεύουν οι κούκλες αυτές όμως; Τι; Και το κυριότερο πώς «λειτουργούν» στον ψυχισμό ενός κοριτσιού; Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Η κάθε «κούκλα» της Έλενας θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος. Μία «παρουσία», που τόσο της λείπει. Ωστόσο παρουσίες ανθρώπων υπάρχουν στη ζωή της. Δύο, αναφέρονται στο βιβλίο: οι γονείς της. Ως ένα απολύτως σύγχρονο παιδί όμως η Έλενα, βιώνει τη συνεχή απουσία των σημαντικότερων ανθρώπων στη ζωή ενός παιδιού. Αυτών της οικογένειας. Αντικαθιστά λοιπόν με κούκλες, που της προσφέρονται από μία ιδεατή παρουσία, αυτή της Μάγισσας-Μάγιας, ό,τι και κυρίως όποιον της είναι αναγκαίος και σημαντικός. Τα παιδιά συνηθίζουν άλλωστε να κάνουν «συναισθηματικές» μεταβιβάσεις τέτοιου τύπου. Και η ηρωίδα μας εναγωνίως αναζητά, αναμένει, ελπίζει κατά βάθος ότι «κάποιος» θα την προσεγγίσει. Θα μπει «αυτός» στον δικό της μοναχικό κόσμο. Μέχρι που όλη αυτή η περίεργη εναλλαγή προσώπων-κούκλων θα τελειώσει με την «παρουσία» του πιθανώς απόντα πατέρα της. Κι έτσι ένας κύκλος προσωπικών αναζητήσεων της Έλενας, αδιόρατων ακόμα και στην ίδια, όπως και σε κάθε παιδί άλλωστε, θα τελεσφορήσει.
Το βιβλίο αυτό, με την ευφάνταστη και καλλιτεχνική άρτια εικονογράφηση του Νίκου Γιαννόπουλου, είναι βαθιά «εκπαιδευτικό», κυρίως για ενήλικες. Θα πρότεινα πριν το δώσετε στο παιδί σας να το μελετήσετε οι γονείς. Και μπορεί κάλλιστα να γίνει αντικείμενο συζήτησης μαζί τους. Μία μικρή επισήμανση εδώ, μη διστάσετε να το δώσετε ΚΑΙ σε αγόρια. Μη φοβηθείτε από τον τίτλο του. Η κούκλα κάλλιστα μπορεί να έχει αντικατασταθεί στο μυαλό ενός αγοριού από ένα στρατιωτάκι, ένα αυτοκίνητο, ένα ψεύτικο όπλο (σε αυτή την περίπτωση η συζήτηση με ένα αγόρι μπορεί να πάρει εκπληκτικές διαστάσεις εσωτερικής αναζήτησης). Η μοναξιά ενός παιδιού είναι μοναδικά έκδηλη την ώρα του παιχνιδιού του. Παρατηρώντας το μπορείτε να βγάλετε ουσιαστικά, ζωτικά και βαθύτατα συμπεράσματα για το πώς αντιλαμβάνεται ένα παιδί τόσο τον ευρύτερο αλλά κυρίως τον εγγύτερο κόσμο γύρω του.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ελένη Γκίκα
Εικονογράφηση: Νίκος Γιαννόπουλος
Σελίδες: 32 / Διαστάσεις: 21x28,5cm
Ημερ. έκδοσης: 10/10/2017
ISBN: 978-618-5224-33-2
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Γεννήθηκα στο Κορωπί, σ’ένα σπίτι στην εξοχή, αλλά τα πρώτα χρόνια έβλεπα τον κόσμο μέσα από το παράθυρο και στη συνέχεια μέσα από τα βιβλία. Οι κούκλες μου είχαν ονοματεπώνυμο και διέθεταν φωνή. Οι τσαγιέρες μου έκαναν μαγικό τσάι σαν το τζίνι του παραμυθιού, τα παραμύθια ήταν ολόκληροι κόσμοι, οι ήρωές τους στο νησί του Παντός, φίλοι μου αληθινοί. Μεγαλώνοντας, σπούδασα ό,τι έχει σχέση με βιβλία και παιδιά. Τα πρώτα χρόνια για τα βιβλία έκανα πολλά: δημοσιογράφος και κριτικός σε εφημερίδες (Έθνος) και περιοδικά (Εικόνες), συνδημιουργός στο διαδικτυακό περιοδικό Fractal, επιμελήτρια σε βιβλία και σειρές, συμμετείχα σε εκδόσεις και έγραψα μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα, μέχρι που γνώρισα τη Νεφέλη και άρχισα επιτέλους να γράφω για παιδιά. Από τότε εκδόθηκαν "Το κοριτσάκι που πίστευε στα θαύματα", "Η Νεφέλη στο νησί του Παντός", "Το μυστικό της μαγικής τσαγιέρας", "Η ζωγραφιά που ταξιδεύει", "Οι μουσικές της Αρασέλης" και τώρα από τις εκδόσεις Mamaya "Η κούκλα που ονειρεύτηκε την Έλενα". Έτσι, οι κούκλες που με μεγάλωσαν κι είχαν όλες τόπο καταγωγής και ονοματεπώνυμο, μπορούν πια να συναντήσουν μαζί με την Έλενα και όλα τα παιδιά.
.jpg)
