Περιγραφή οπισθόφυλλου:
Ένας νεαρός ιδεολόγος γιατρός που κάνει το αγροτικό του έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια την ψυχή και την σάρκα της Τουρκίας. Με τον ίδιο του τον λαό, πονεμένο, καταφρονεμένο, βαθιά απελπισμένο.
Η ζωή και ο θάνατος αγκαλιασμένοι σε έναν τραγικό χορό, παλεύουν για να δώσουν και να πάρουν όσα χρωστούν, όσα τους οφείλονται...
“Η ψυχή μας στερεύει. Τα στήθη στα οποία θα ακουμπήσουν τα αθώα κεφάλια των ορφανών που έχουν χάσει από νωρίς τον πατέρα τους, έχουν προ πολλού καταρρεύσει... Μένει η τυραννία πάνω από το κεφάλι μας. Στον λαιμό μας τυλίγεται ασφυκτικά η χορδή του κακού μας συστήματος.”
Ένα ευαίσθητο, σπαρακτικό μυθιστόρημα για τα πιο απλά, αλλά και τα πιο μυστηριώδη ζητήματα της ζωής: τη ζωή και τον θάνατο, τη δύσκολη επικοινωνία ανάμεσα στον πατέρα, στη μητέρα και στο παιδί, και πώς είναι να μεγαλώνει και να ωριμάζει κανείς σε ένα άξενο περιβάλλον που σκοτώνει τις ελπίδες πριν καν ανθίσουν...
Ο Ερτζάν Κεσάλ, απλός, λιτός, αριστουργηματικός στην αφήγησή του, μας περιγράφει την ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας μέσα από εικόνες πανέμορφες μέσα στη θλίψη τους και θλιμμένες μέσα στην χαρά τους. Μια νηφάλια, δυνατή λογοτεχνική φωνή.
Η άποψή μου:
(γράφει η Μαριάννα Φλέσσα)
Πέρα από τα στερεότυπα, τις πολιτικές σκοπιμότητες και όσα μας έχουν διδάξει για τους Τούρκους, θεωρώ ότι είναι ένας λαός πολύ όμοιος στις καθημερινές συνήθειές του με τον ελληνικό. Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε παλαιότερες δεκαετίες, αν κάποιος αντικαταστήσει τα τουρκικά ονόματα με ελληνικά και τα τουρκικά τοπωνύμια με τα ανάλογα δικά μας, τότε διαπιστώνει τις ελάχιστες διαφορές που έχουν οι δύο λαοί μεταξύ τους.
Οι «Γκαζόζες» του Ερτζάν Κεσάλ επαλήθευσαν για ακόμα μία φορά αυτό που πιστεύω. Φτωχόπαιδο με καταβολές από την επαρχία, κατάφερε να σπουδάσει. Στο βιβλίο του μας διηγείται την ενηλικίωσή του ενώ ταυτόχρονα ηθογραφεί την κοινωνία που έζησε και μεγάλωσε. Μέσα από σύντομες και απλές ιστορίες και με επίκεντρο τον άνθρωπο, συμπορευόμαστε μαζί του και μας ξεναγεί σε στιγμές τις παιδικής του ηλικίας, της νεότητάς του, των σχολικών και πανεπιστημιακών χρόνων φτάνοντας μέχρι τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα. Ο Ερτζάν Κεσάλ σπούδασε ιατρική ενώ ταυτόχρονα είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, πεζογράφος. Οι αναμνήσεις του στον επαγγελματικό τομέα αφορούν κυρίως την άσκησή του ως αγροτικός γιατρός στη τουρκική Ανατολία. Με ύφος μέσο και με ιδιαίτερη ζέση, οι ιστορίες του αφορούν τους ανθρώπους που βρέθηκαν γύρω του σε όλα αυτά τα στάδια της ζωής του. Αποτυπώνονται τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, τα αγνά όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, η ζεστασιά των καθημερινών σχέσεων, οι φιλίες, η νοσταλγία, η αγάπη, ενώ σε κάποια σημεία του, γίνεται σκληρό, μιλώντας για την καθημερινότητα ενός φτωχού λαού. Εκεί το κείμενο γίνεται θλιβερό, φρικτό, ανατριχιαστικό. Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, γιατί η νοσταλγία του για τις εποχές φτώχειας και βιοπάλης που έζησε δεν αγιοποιεί τις ακραίες καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας που ως νεαρός ασκούμενος γιατρός γνώρισε μέσα από τα περιστατικά των ασθενών του. Έχουμε, λοιπόν, από τη μία τη ρομαντική παιδική ηλικία, φτωχή, σκληρή αλλά και αφελώς όμορφη και από την άλλη, τη συνειδητοποίηση ότι όλα δεν είναι όπως φαίνονται, και ότι κάτω από τις σιωπές, ακόμα και των μικρών κοινωνιών, το ανθρώπινο κτήνος είναι ικανό για τα πάντα.
Ναι, όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι και ελληνικές ιστορίες. Είναι ένα βιβλίο που διηγείται εποχές παλιές, ξεχασμένες. Θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα της δεκαετίας του '50 ή του '60. Μια εποχή ξεχασμένη που δεν υπάρχει πια, με συνήθειες και έθιμα που ξεπεράστηκαν, με γενιές που η βιοπάλη τις άνδρωσε. Οι άνθρωποι που περιγράφει ο Ερτζάν Κεσάλ είναι αγνοί, συμπαραστέκονται στον συνάνθρωπό τους, παλεύουν για το καλύτερο. Αλλά όχι μόνο αυτό. Οι νοσταλγικές «Γκαζόζες», που μοίραζε ο μικρός βιοπαλαιστής και μετέπειτα γιατρός, αγγίζουν την κορυφή ενός παγόβουνου. Μιας πατριαρχικής κοινωνίας που το σημαντικότερο ρόλο παίζει το όνομα της οικογένειας και η θέση της σε μία κλειστή κοινωνία όπου όλοι γνωρίζουν όλους και φυσικά έχουν γνώμη γι’ αυτούς. Η απελπισία της φτώχειας, η ανέχεια και πόσο αυτά παίζουν ρόλο σε συνδυασμό με τον αναλφαβητισμό και ίσως στο βάθος το φονταμενταλισμό.
Ο Ερτζάν Κεσάλ δεν ωραιοποιεί τίποτα, απλός και λιτός, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Εκφράζει την άποψή του, σχολιάζει κάποιες φορές με χιούμορ την αφέλεια της εποχής και φυσικά δίνει άφθονο υλικό για σκέψη. Είναι ένα βιβλίο ηθογραφίας, νοσταλγίας αλλά και ένα κείμενο που σε σημεία του με σόκαρε και με προβλημάτισε. Είναι ένα βιβλίο για αναγνώστες με ανοιχτό μυαλό και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ερτζάν Κεσάλ
Μετάφραση: Αθανάσιος Ζαράγκαλης
Σελίδες: 288
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2019
ISBN: 978-960-643-011-4
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Ερτζάν Κεσάλ γεννήθηκε το 1959 στην πόλη Άβανος της περιφέρειας Νέβσεχιρ. Το 1984 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Έγκε (Αιγαίο). Εργάστηκε ως γιατρός για πολλά χρόνια στην Άγκυρα, το Κεσκίν, το Μπάλα και στα χωριά του. Την εποχή που εργαζόταν στο δικό του ιατρείο, ακολούθησε μαθήματα εφαρμοσμένης ψυχολογίας και ανθρωπολογίας. Τα πρώτα ποιήματά του δημοσιεύθηκαν όταν ήταν φοιτητής. Κατά τη διάρκεια του αγροτικού έγραψε άρθρα στο περιοδικό Σον Ρετσέτε και πήρε συνεντεύξεις. Το 1990 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε συνιδρυτής των εκδόσεων Έρα. Δημοσίευσε άρθρα στο περιοδικό Σιζοφρενγκί. Οι εφημερίδες Ραντικάλ και Μπίργκιουν δημοσίευσαν διηγήματα και δοκίμιά του. Άρχισε να γράφει σενάρια. Με την ταινία "Ουζάκ" ("Μακριά") ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός την οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα -ως ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Το 2013 δημοσιεύθηκαν από τις εκδόσεις Ιλετισίμ τα βιβλία του "Περί Γκαζοζού" και το "Νασίπσε Αντάγιζ" ("Αν θέλει ο Θεός θα είμαστε υποψήφιοι"). Το 2014 από τις εκδόσεις Ιθάκη της Τουρκίας εκδόθηκε το μυθιστόρημα "Εββέλ Ζαμάν" ("Τον παρελθόντα καιρό").
.jpg)
