Περίληψη οπισθόφυλλου:
12 διηγήματα για την απώλεια.
Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν∙ αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό... γίνονται απόντες ονείρων.
Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου)
Σε όλες τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες υπήρχε κάθαρση. Το ίδιο συμβαίνει και στα διηγήματα της Ιφιγένειας Τέκου. Οι ήρωές της βιώνουν ο καθένας τη δική του «απώλεια», τον δικό του σταυρό, αισθάνονται αποκομμένοι και απομακρυσμένοι από το κοινωνικό σύνολο, υποφέρουν. Φτάνουν στο σημείο να είναι απόντες από τα όνειρά τους.
Κι όμως. Η συγγραφέας βρίσκει τον τρόπο να τους οδηγήσει στην κάθαρση, στην αποδοχή του προβλήματος, να τους δώσει τη δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους με διαφορετικό βηματισμό. Κι αυτός ο τρόπος είναι η γραφή.
Μια ευφυής στρατηγική από μια συγγραφέα που υπόσχεται να μας χαρίζει όλο και πιο απαιτητικά και πιο όμορφα γραπτά, με λόγο που ελίσσεται, προσαρμόζεται κάθε φορά στο περιβάλλον που τοποθετεί τους ήρωές της, εισχωρεί στον δικό μας προσωπικό κόσμο χωρίς δυσκολία και μας αναγκάζει να βρούμε χώρο στη μνήμη μας και να τοποθετήσουμε τους ήρωές της.
Την αφορμή, λέει η ίδια, την πήρε από μια φράση ενός ογκόλιθου της γραφής, του Βίκτωρα Ουγκώ. Δεν ανέμενα κάτι λιγότερο. Μόνον ένας συγγραφέας, δοσμένος στο πάθος της γραφής, της επικοινωνίας με τον κόσμο μέσω των λέξεων, θα μπορούσε να δώσει μια ανάλογη ευκαιρία σε όσους υποφέρουν -σε όλους μας.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα δώδεκα διηγήματα, να σας πω ότι το προτιμώ. Όλα είναι καλοδομημένα, όλα έχουν μια ιδιαιτερότητα, σε τραβούν με τον προσωπικό τους τόνο. Και ρίχνω κλήρο προκειμένου να επιλέξω ένα για το συνηθισμένο μου απόσπασμα. Διαβάστε αυτά τα διηγήματα και δεν θα βγείτε χαμένοι!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
(Επιστρέφοντας εδώ, σπίτι επιστρέφω)
Στην αρχή είναι τα ασήμαντα πράγματα που ξεχνάς, ούτε που το παρατηρείς, έναν παλιό συμμαθητή ή έναν φίλο από το στρατό, το τηλέφωνο της μικρανιψιάς, κάποια διεύθυνση, το όνομα της σπιτονοικοκυράς, κι ας τη βλέπεις κάθε πρώτη του μήνα ή και περισσότερο, πώς λέγεται το αγαπημένο σου καθημερινό σίριαλ, ακόμα και τι έφαγες το πρωί έστω κι αν οι διατροφικές σου συνήθειες δεν άλλαξαν τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Μετά η κατάσταση χειροτερεύει, τα κλειδιά έξω από την πόρτα, εσύ να κοιμάσαι σαν αθώος αμνός και οι κλέφτες να καραδοκούν, το μικρό μάτι του καφέ να μένει ανοιχτό και να λαμπαδιάζει η κουζίνα. Ωστόσο δεν νιώθεις απειλητικό αυτό που σε πλησιάζει, το βαφτίζεις κι ευλογία. Πόσοι δεν θα ήθελαν να ξεχάσουν όσα τους πληγώνουν, έστω κι αν το αντίτιμο είναι να καταβροχθίσει η λήθη ακόμα και τις χαρούμενες στιγμές;
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ιφιγένεια Τέκου
Σελίδες: 114
Ημερ. έκδοσης: Δεκέμβριος 2018
ISBN: 978-618-5286-99-6
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Ιφιγένεια Τέκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος σε πολυεθνικές εταιρίες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Οι "Απόντες στα όνειρα" είναι η πρώτη της συλλογή διηγημάτων.
Άλλα βιβλία της: "Η μοίρα της Πηνελόπης" (μυθιστόρημα, Ψυχογιός 2019), "Το τελευταίο φως" (μυθιστόρημα, Ψυχογιός 2018), "YOLO: Ζεις μονάχα μια φορά" (εφηβικό, Ψυχογιός 2017), "Να ονειρευτώ ξανά" (μυθιστόρημα, Διόπτρα 2016), "Αγάπα το ή παράτα το" (εφηβικό, Λιβάνης 2015), "Θάλασσες μάς χώρισαν" (μυθιστόρημα, Διόπτρα 2015), "Μνήμες χαμένες στην άμμο" (μυθιστόρημα, Κέδρος 2014).
