Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο άνθρωπος, ο έρωτας, οι σχέσεις, η πολιτική, η κοινωνία... είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές σε αυτές τις μικρές ιστορίες.
Άλλοτε τόσο σύντομες, σαν αποστάγματα σοφίας κι άλλοτε λίγο μεγαλύτερες όσο ένα ρεαλιστικό παραμύθι.
Μερικές γράφτηκαν πριν από σαράντα χρόνια κι είναι σαν να μιλούν για το σήμερα.
Κάποιες άλλες γράφτηκαν σήμερα και είναι σαν να μιλούν για το χθες.
Όλες θα είναι το ίδιο επίκαιρες κι όταν έρθει το αύριο...
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Μικρές ιστορίες που σου ενεργοποιούν τον μηχανισμό της σκέψης. Ιστορίες του ενός λεπτού ή της μιας ώρας, που όλες όμως θυμίζουν την ειρωνική διάθεση σκωπτικών φιλοσόφων. Ιστορίες παρμένες από το μέλλον, ακόμα και εξωγήινες μορφές που σε ταξιδεύουν αλλού. Παρόν-παρελθόν-μέλλον σε μια ευθεία γραμμή, που δείχνει ότι ποτέ δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Και πρόσωπα- απρόσωπα προβληματισμένα, απελπισμένα ή αναπαυμένα στις δάφνες της αλαζονείας τους.
Ένα πόνημα που δεν μπορείς να πάρεις αψήφιστα, που χρειάζεται την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη, αφήνει πίσω του προβληματισμό και μια πικρή επίγευση. Κάθε ιστορία, ένας αγώνας για κάτι καλύτερο, όσο καλύτερο μπορεί να επιδιώξει κάποιος. Κι όταν μιλάμε για καλό, τι εννοούμε πραγματικά; Τα καλά και συμφέροντα ή το γενικό καλό; Και γιατί οι άνθρωποι να είναι τόσο ίδιοι;
Υπάρχουν κομμάτια που σκεφτόμουν έντονα στο "Περιμένοντας τους βαρβάρους" του Καβάφη. «Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν κάποια λύση».
Κάποιες άλλες στιγμές ένιωσα άβολα, σαν να μην κυκλοφορεί αέρας στο δωμάτιο γιατί το παρόν δεν είναι εγχειρίδιο που δίνει λύσεις, δεν είναι ένα ψυχολογικό κείμενο αυτοβελτίωσης. Παρουσιάζει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και θα είναι... στο διηνεκές. Σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι ποιος λογικός άνθρωπος χρειάζεται τέτοια πραγματικότητα; Αξιοσημείωτο είναι δε, πώς καταφέρνει ο συγγραφέας να περάσει το νόημα που θέλει μέσα σε τόσες λίγες λέξεις;...
Αργότερα έρχονται κι άλλες σκέψεις να ενισχύσουν τις προηγούμενες. Μήπως είναι όλα προκαθορισμένα; Υπάρχει περίπτωση να είμαστε τόσο ατελείς και κατευθυνόμενοι που να μην μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα;
Οι σκέψεις για τον Θεό είναι δυσδιάκριτες: είναι κάποιος που δεν παρεμβαίνει; Δεν ενδιαφέρεται; Ή μας έχει εγκαταλείψει στο έλεός μας; Έτσι ένιωσα να κυριαρχεί η μισαλλοδοξία, το μίσος, η ανοχή και η ματαιοδοξία. Πουθενά δεν υπάρχουν ευγενείς αξίες, όπως η αγάπη, η στοργή, η ειλικρίνεια, η αυταπάρνηση. Το δίκιο του ισχυρού καλά κρατεί ή αυτόν που έχει τα μέσα και γνωρίζει κάποιον φίλο-του φίλου-που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει...
Ιστορίες που σε αγγίζουν, άλλες λίγο και άλλες πολύ, μα για να βγάλεις το βαθύτερο νόημα πρέπει να τις δεις τόσο σαν σύνολο, όσο και μεμονωμένα. Το βιβλίο δε μπορείς να το χαρακτηρίσεις φιλοσοφικό, ή λογοτεχνίας του φανταστικού, ή αληθινό ή ως απλά πεζογραφήματα ή λογοτεχνία. Είναι κάτι απ’όλα αυτά και ίσως εκεί βρίσκεται και η μαγεία του...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Αντώνης Σιμιτζής
Σελίδες: 384
Ημερ. έκδοσης: 16/03/2015
ISBN: 978-618-81789-1-5
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Αντώνης Σιμιτζής γεννήθηκε στην Αμαλιάδα. Έκανε ανώτατες σπουδές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1962 με τη νουβέλα "Ο γέρος".
Από τότε έχει εκδώσει πολλά πεζά, διηγήματα, μυθιστορήματα και δοκίμια. Έχει γράψει επίσης θεατρικά έργα, που έχουν ανέβει στις αθηναϊκές σκηνές, όπως και της επαρχίας, καθώς και περισσότερα από εκατό επεισόδια τηλεοπτικών σίριαλ και τηλεταινίες, σε διασκευές ή πρωτότυπα. Τα πεζά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και έχει τιμηθεί για τα θεατρικά του έργα δύο φορές με Α′ και Β′ βραβείο. Έχει πάρει επίσης και το βραβείο «Τρανούλη» για το μυθιστόρημά του "Αν αγαπάς". Είναι μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και υπήρξε μέλος στα Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.
