Περίληψη οπισθόφυλλου:
Σε ένα ορφανοτροφείο θηλέων, καταφτάνει η εφτάχρονη Μαρίνα μετά τον θάνατο των γονιών της σε αυτοκινητιστικό. Η διαφορετικότητα του καινούργιου κοριτσιού αλλάζει τις ισορροπίες στο ίδρυμα. Καθώς η Μαρίνα παλεύει να βρει τη θέση της, επινοεί ένα παιχνίδι στους κανόνες του οποίου υποβόσκει μια έμμονη βία. Η επιθυμία, σαν αίνιγμα ή σωτηρία, ιδωμένη εναλλάξ μέσα από την οπτική της Μαρίνας κι αυτήν των άλλων κοριτσιών, με υπνωτιστικό, λυρικό ρυθμό, μας υποβάλλει μια αίσθηση διφορούμενου και τρομερού• γιατί ο φόβος είναι ακόμα πιο φοβερός στον βαθμό που είναι αόριστος.
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Ένα βιβλιαράκι μια σταλιά σε όγκο αλλά τεράστιο σε αξία! Οι μόλις 120 σελίδες του διαβάζονται μονορούφι.
Η ιστορία πραγματεύεται την απώλεια και είναι αποτρόπαια αληθινή. Μιλάει για την ωμή πραγματικότητα και το ζοφερό χωροχρόνο, στον οποίο κινούνται τα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν στα ιδρύματα.
Μέσα από τις αράδες του βιβλίου του, ο Μπάρμπα μάς γνωρίζει έναν κόσμο οδύνης, μοναξιάς, ζήλιας, απώλειας και βαναυσότητας. Κι από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι τίποτα δεν θα πάει καλά στη συνέχεια.
Μια μικρή κοπελίτσα, η Μαρίνα, μετά από ένα μοιραίο τροχαίο,στο οποίο χάνει τους γονείς της, καταλήγει σε ορφανοτροφείο, όπου είναι εμφανής η διαφορά της από τις υπόλοιπες τροφίμους του ιδρύματος. Δεν είναι μόνο η αντιαισθητική ουλή στο μπράτσο που την διαφοροποιεί. Είναι η ψυχοσύνθεση, η προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο της Μαρίνας. Τα υπόλοιπα κορίτσια την βλέπουν σαν "αξιοθέατο", σαν γυαλιστερό πετράδι κι επιθυμούν διακαώς την επικοινωνία μαζί της. Την επαφή. Και η Μαρίνα τους δίνει την ευκαιρία μέσα από ένα τρομακτικό παιχνίδι με κούκλες που επινοεί και που παίζουν κάθε βράδυ.
Η ιστορία ξετυλίγεται αρχικά μέσα από τα μάτια της Μαρίνας και στη συνέχεια, μέσα από αυτά των υπολοίπων κοριτσιών. Όλα όσα περιγράφονται είναι απείρως σοκαριστικά και αποτρόπαια, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του την ηλικία στην οποία βρίσκονται τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν. Ωστόσο, και μετά λύπης μου, αισθάνθηκα ότι διηγείται ενήλικος την ιστορία των παιδιών, χρησιμοποιώντας τα λόγια τους. Θεωρώ ότι ο συγγραφέας δεν κατόρθωσε να φέρει στην επιφάνεια τους ήρωές του και πως η δική του προσωπικότητα παρείσφρησε ύπουλα ανάμεσα στις λέξεις του βιβλίου. Είναι η προσωπική μου αίσθηση αυτή, το τονίζω, ήταν όμως το κομμάτι που εμένα μου αφαίρεσε την εκτόνωση του τέλους. Την ανακούφιση. Και το μόνο αρνητικό στοιχείο του βιβλίου. Αν όμως μου δινόταν η ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω για πρώτη φορά, θα το έκανα ευχαρίστως. Ακόμα κι αν με απογοήτευσε ελαφρώς στο τέλος.
Κλείνοντας θέλω να πω ένα τεράστιο μπράβο στην μεταφράστρια κυρία Βασιλική Κνήτου, για την υπέροχη δουλειά που έχει κάνει. Από τις καλύτερες μεταφράσεις που έχω δει!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Andres Barba
Μετάφραση: Βασιλική Κνήτου
Σελίδες: 120
Ημερ. έκδοσης: 15/02/2018
ISBN: 978-618-03-1254-6
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Andres Barba (Μαδρίτη, 1975) είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ισπανούς συγγραφείς. Το 2001 ήταν υποψήφιος για το βραβείο Herralde (για το μυθιστόρημα "La hermana de Katia", το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο).
To 2010 το περιοδικό Granta τον συμπεριέλαβε στη λίστα του με τους καλύτερους νέους ισπανόφωνους συγγραφείς, ενώ το 2017 τιμήθηκε με το βραβείο Herralde για το μυθιστόρημά του "Φωτεινή πολιτεία".
.jpg)
