Περίληψη οπισθόφυλλου:
Κόρακες μαύροι-στυγεροί
παιδί μου οι Ανθρώποι
είν’ η καρδιά τους μιαρή
στου σκότους το κατόπι
Στον ίσκιο παραστέκουνε
δίχως να βγάλουν άχνα
να πέσεις περιμένουνε
για να σου φαν’ τα σπλάχνα
Δες ακριβέ μου εκτενώς
με οφθαλμούς της ράχης
μη σε φοβίζει κεραυνός
το νου στσ’ Ανθρώπους να ’χεις!
Κι αν κάποιον δεις με μια πληγή
και να τη δέσεις σκύψει
ραψ’ την να μην αιμορραγεί
κι εντός σου μια θ’ ανοίξει...
Η άποψή μου:
(γράφει ο Βαγγέλης Τάτσης)
Τα κείμενα του Γεώργιου Αναστασάκη έχουν ορμή. Διαβάζοντας τα ποιήματά του, ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου η ελληνική πραγματικότητα της αλλοτινής εποχής, εκείνης που κατέστησαν την ποίηση ζωτικής σημασίας στη χώρα μας.
Στις ρηματικές του απολήξεις αναζητούμε την ιστορία της ποίησης που χάσαμε ή που λησμονήσαμε μέσα στη φθορά του λόγου. Φανερές οι επιρροές του από τον Καρυωτάκη, που έχει μελετήσει βαθιά. Η ποίηση είναι αίμα που στάζει στο χαρτί και αυτό το νιώθει ο αναγνώστης από τις πρώτες στροφές, από τις πρώτες ομοιοκαταληξίες στης μικρής έκτασης κείμενα, που τολμούν να χωρέσουν μια ολόκληρη ιστορία ανθρώπινου αγώνα.
Νοήματα και λέξεις, κόμματα και τελείες ζωντανεύουν και «ξύνουν» το μυαλό για να ενεργοποιήσουν την απραξία του. Μέσα από τις ποιητικές αυτές αράδες θαρρείς πως η ποίηση μπορεί ακόμα να φτιάξει τη δική της λογοτεχνική επανάσταση που έχουμε ανάγκη.
Η άποψή μου:
Τα κείμενα του Γεώργιου Αναστασάκη έχουν ορμή. Διαβάζοντας τα ποιήματά του, ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου η ελληνική πραγματικότητα της αλλοτινής εποχής, εκείνης που κατέστησαν την ποίηση ζωτικής σημασίας στη χώρα μας.
Στις ρηματικές του απολήξεις αναζητούμε την ιστορία της ποίησης που χάσαμε ή που λησμονήσαμε μέσα στη φθορά του λόγου. Φανερές οι επιρροές του από τον Καρυωτάκη, που έχει μελετήσει βαθιά. Η ποίηση είναι αίμα που στάζει στο χαρτί και αυτό το νιώθει ο αναγνώστης από τις πρώτες στροφές, από τις πρώτες ομοιοκαταληξίες στης μικρής έκτασης κείμενα, που τολμούν να χωρέσουν μια ολόκληρη ιστορία ανθρώπινου αγώνα.
Νοήματα και λέξεις, κόμματα και τελείες ζωντανεύουν και «ξύνουν» το μυαλό για να ενεργοποιήσουν την απραξία του. Μέσα από τις ποιητικές αυτές αράδες θαρρείς πως η ποίηση μπορεί ακόμα να φτιάξει τη δική της λογοτεχνική επανάσταση που έχουμε ανάγκη.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Ποιητής: Γ.Ε. Αναστασάκης
Επιμέλεια: Αγγελική Δημουλή
Σελίδες: 96
Ημερ. έκδοσης: Νοοέμβριος 2018
ISBN: 978-618-5286-93-4
Βιογραφικό του ποιητή:
O Γεώργος Ε. Αναστασάκης γεννήθηκε έναν βροχερό Μάρτη στη σκιά της αψίδας που σχηματίζει ο Ψηλορείτης με τα Λασιθιώτικα βουνά, το 1983. Η πρώτη γνωριμία με την ποίηση ήταν με τον Διονύσιο Σολωμό που άκουσε αποσπασματικά απο τον πατέρα του Μανώλη, ωστόσο το αριστούργημα «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου ήταν αυτό που τον καθόρισε αποφασιστικά. Από τα πρώτα χρόνια του γυμνασίου έκανε απόπειρες προς την έμμετρη ποίηση και στο λύκειο, και αφού τα ποιήματα του Καρυωτάκη ήταν μόνιμη συντροφιά για εκείνον, έγραψε το πρώτο του ποίημα. Έπειτα επικεντρώθηκε στους ελάσσονες ποιητές και στη χαμηλόφωνη γενιά των συνοδοιπόρων του Καρυωτάκη καθώς και σε μεταφρασμένα έργα Γάλλων ποιητών. Είναι παντρεμένος με την Ιωάννα Οικονόμου και έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά.
