Περίληψη οπισθόφυλλου:
Μια τρομοκρατική επίθεση στην καρδιά της Θεσσαλονίκης αφήνει τον Λούκα αιμόφυρτο και αναίσθητο. Λίγες ώρες αργότερα ένας άντρας τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε και του λέει ότι πρέπει να φύγουν από εκεί το συντομότερο γιατί κινδυνεύουν θανάσιμα.
Ο Λούκα δεν ξέρει το λόγο. Δεν ξέρει το παραμικρό. Ένα από τα χτυπήματα τού έχει προκαλέσει αμνησία. Αποφασίζει να πιστέψει τον άγνωστο και το ανελέητο κυνηγητό ξεκινά. Δεν ξέρει καν αν είναι θύτης ή θύμα. Αν μάχεται για το κοινό καλό. Αν είναι δολοφόνος. Αν είναι τρομοκράτης. Και η μυστηριώδης, σαγηνευτική γυναίκα που θα βρεθεί στο πλευρό του; Είναι φίλος ή εχθρός; Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ζωές εκατοντάδων ανυποψίαστων ανθρώπων διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο. Όμως τα πάντα στο μυαλό του έχουν καλυφθεί από ένα σκοτεινό πέπλο...
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου)
Το «Σκοτεινό πέπλο» είναι το τέταρτο μυθιστόρημα του Γιώργου Δάμτσιου και το πρώτο σ’ αυτήν την κατηγορία της δράσης.
Το story του δυνατό, συγκροτημένο και σύντομο, κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η γραφή είναι απλή και καθημερινή, ενώ η εικόνα της Θεσσαλονίκης θολή κι απροσδιόριστη.
Ο κεντρικός ήρωας είναι -στην ουσία- ένας αντιήρωας, όπως επιλέγει ο συγγραφέας να τον σκιαγραφήσει. Με την αιτιολογία της παροδικής αμνησίας, παρουσιάζεται ένας μπερδεμένος νέος άνδρας, όπως συμβαίνει πολύ συχνά και στην πραγματικότητα, με πολλά δείγματα διχασμένης προσωπικότητας, καθώς από τη μία δεν φαίνεται ικανός ή έτοιμος να προξενήσει το παραμικρό κακό, αν και οι υπόνοιες ότι πρόκειται για εκτελεστή είναι σοβαρές, αποτυγχάνει συχνά, και από την άλλη, εκτελεί εν ψυχρώ ακόμη και δικό του άνθρωπο!
Ο έρωτας λείπει (έτσι όπως εμφανίζεται αδιάφορος και συνυφασμένος με το σεξ), χωρίς να γνωρίζουμε αν είναι κι αυτό ένα γνώρισμα του ήρωα ή της ζωής εν γένει. Αφήνει πάντως μια πικρία, αφού η απουσία του παίρνει μαζί του και τη χαρά.
Το μέλλον διαγράφεται δυσδιάκριτο και αφόρητο, μόνιμα σκοτεινιασμένο και προβληματικό. Ο κόσμος παραμένει σκοτεινός, το μέλλον δυσοίωνο, χωρίς ούτε μια χαραμάδα φωτός.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Έδωσα ελάχιστη σημασία. Ξεκίνησα να πηδάω τα σκαλοπάτια τέσσερα τέσσερα ή και πέντε πέντε, ευγνωμονώντας την τύχη μου που δεν σκόνταψα. Στη συνέχεια έτρεξα με όλη μου τη δύναμη στη μικρή ευθεία του διαδρόμου στο ισόγειο, καθώς ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο αφού έδινε στον εχθρό μου οπτικό πεδίο για μια πολύ καθαρή βολή.
Την ώρα που άνοιξα την πόρτα και ξεχύθηκα στο δρόμο, άκουσα πίσω μου το τζάμι να σπάει.
Αν και δεν το πίστευα ότι μπορούσα, επιτάχυνα κι άλλο.
Ο δρόμος ήταν εντελώς έρημος και, σε αντίθεση με πριν, αυτή η λεπτομέρεια λειτουργούσε εις βάρος μου. Δίχως καν να το σκεφτώ, αυτή τη φορά επέλεξα να βγω απ’ αυτόν από άλλη έξοδο, επειδή ήταν πλησιέστερη προς το κέντρο. Αν έφτανα σε κάποιον πολυσύχναστο δρόμο, ο εχθρός μου θα σταματούσε να πυροβολεί. Λογικά πάντα.
Την ώρα που έφτασα στη γωνία για να στρίψω και να βγω στον κάθετο, τόλμησα να ξεκλέψω μια κοφτή ματιά πίσω μου. Αναθεμάτισα την ώρα. Είδα τον εχθρό μου να απέχει μόλις είκοσι, είκοσι πέντε βήματα το πολύ. Και, πολύ σωστά, δεν πυροβολούσε τρέχοντας, αλλά περίμενε να του δοθεί καλύτερη ευκαιρία.
Έσφιξα τα δόντια και συνέχισα να τρέχω. Βγήκα στον κάθετο δρόμο νιώθοντας μεγάλη απογοήτευση, αφού ήταν κι αυτός εντελώς έρημος. Λες και δεν ήταν μεσάνυχτα αλλά κοντά στο ξημέρωμα.
Η άποψή μου:
Το «Σκοτεινό πέπλο» είναι το τέταρτο μυθιστόρημα του Γιώργου Δάμτσιου και το πρώτο σ’ αυτήν την κατηγορία της δράσης.
Το story του δυνατό, συγκροτημένο και σύντομο, κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η γραφή είναι απλή και καθημερινή, ενώ η εικόνα της Θεσσαλονίκης θολή κι απροσδιόριστη.
Ο κεντρικός ήρωας είναι -στην ουσία- ένας αντιήρωας, όπως επιλέγει ο συγγραφέας να τον σκιαγραφήσει. Με την αιτιολογία της παροδικής αμνησίας, παρουσιάζεται ένας μπερδεμένος νέος άνδρας, όπως συμβαίνει πολύ συχνά και στην πραγματικότητα, με πολλά δείγματα διχασμένης προσωπικότητας, καθώς από τη μία δεν φαίνεται ικανός ή έτοιμος να προξενήσει το παραμικρό κακό, αν και οι υπόνοιες ότι πρόκειται για εκτελεστή είναι σοβαρές, αποτυγχάνει συχνά, και από την άλλη, εκτελεί εν ψυχρώ ακόμη και δικό του άνθρωπο!
Ο έρωτας λείπει (έτσι όπως εμφανίζεται αδιάφορος και συνυφασμένος με το σεξ), χωρίς να γνωρίζουμε αν είναι κι αυτό ένα γνώρισμα του ήρωα ή της ζωής εν γένει. Αφήνει πάντως μια πικρία, αφού η απουσία του παίρνει μαζί του και τη χαρά.
Το μέλλον διαγράφεται δυσδιάκριτο και αφόρητο, μόνιμα σκοτεινιασμένο και προβληματικό. Ο κόσμος παραμένει σκοτεινός, το μέλλον δυσοίωνο, χωρίς ούτε μια χαραμάδα φωτός.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Έδωσα ελάχιστη σημασία. Ξεκίνησα να πηδάω τα σκαλοπάτια τέσσερα τέσσερα ή και πέντε πέντε, ευγνωμονώντας την τύχη μου που δεν σκόνταψα. Στη συνέχεια έτρεξα με όλη μου τη δύναμη στη μικρή ευθεία του διαδρόμου στο ισόγειο, καθώς ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο αφού έδινε στον εχθρό μου οπτικό πεδίο για μια πολύ καθαρή βολή.
Την ώρα που άνοιξα την πόρτα και ξεχύθηκα στο δρόμο, άκουσα πίσω μου το τζάμι να σπάει.
Αν και δεν το πίστευα ότι μπορούσα, επιτάχυνα κι άλλο.
Ο δρόμος ήταν εντελώς έρημος και, σε αντίθεση με πριν, αυτή η λεπτομέρεια λειτουργούσε εις βάρος μου. Δίχως καν να το σκεφτώ, αυτή τη φορά επέλεξα να βγω απ’ αυτόν από άλλη έξοδο, επειδή ήταν πλησιέστερη προς το κέντρο. Αν έφτανα σε κάποιον πολυσύχναστο δρόμο, ο εχθρός μου θα σταματούσε να πυροβολεί. Λογικά πάντα.
Την ώρα που έφτασα στη γωνία για να στρίψω και να βγω στον κάθετο, τόλμησα να ξεκλέψω μια κοφτή ματιά πίσω μου. Αναθεμάτισα την ώρα. Είδα τον εχθρό μου να απέχει μόλις είκοσι, είκοσι πέντε βήματα το πολύ. Και, πολύ σωστά, δεν πυροβολούσε τρέχοντας, αλλά περίμενε να του δοθεί καλύτερη ευκαιρία.
Έσφιξα τα δόντια και συνέχισα να τρέχω. Βγήκα στον κάθετο δρόμο νιώθοντας μεγάλη απογοήτευση, αφού ήταν κι αυτός εντελώς έρημος. Λες και δεν ήταν μεσάνυχτα αλλά κοντά στο ξημέρωμα.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Ευγενείς άγριοι #1
Συγγραφέας: Γιώργος Δάμτσιος
Συγγραφέας: Γιώργος Δάμτσιος
Σελίδες: 272
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018
ISBN: 978-960-507-121-9
Ο Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε το 1978 στη Νάουσα, όπου εξακολουθεί να διαμένει με τη σύζυγό του Αναστασία και τα δύο παιδιά τους. Έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα τα μυθιστορήματα "Μέχρι την τελευταία του ανάσα" (Momentum), "Το τρίπτυχο των ευχών" (Πηγή) και "Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών" (σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη-Λυκόφως), το λογοτεχνικό/μουσικό πρότζεκτ "The Metal Chapters Vol. I", και πάλι σε συνεργασία με τον Μάριο Δημητριάδη, καθώς και τη συλλογή διηγημάτων "Μυστικά στο λυκόφως" (Λυκόφως). Έχει συμμετάσχει επίσης σε οχτώ συλλογές διηγημάτων. Πέρα από τη συγγραφή, του αρέσει να διαβάζει μανιωδώς, ενώ είναι λάτρης της heavy metal, του gaming και του αθλητισμού. Αποτελεί ιδρυτικό μέλος του Φεστιβάλ Φαντασίας Fantasmagoria, αρθρογραφεί τακτικά στον ιστότοπο nyctophilia.gr, ενώ πραγματοποιεί σεμινάρια δημιουργικής γραφής για λογαριασμό της Επιτροπής Ισότητας του Δήμου Νάουσας. Επισκεφθείτε τον προσωπικό του ιστότοπο, και αναζητήστε τον στο Facebook και στο Goodreads.
